Mirage from the Past

Και τώρα,

όποτε περνάω από κείνο το δρόμο,

λίγο πριν στρίψω στη γωνία,

θ' απλώνω το χέρι ασυναίσθητα,

μήπως και σε κάποιο ετεροχρονισμένα παράλληλο σύμπαν,

αγγίξω τη μορφή σου...

Κι ας ξέρω πως ούτε τότε θα με νιώθεις...

Did you ever wonder why the wind blows cold ?

Με κάθε ανάσα, βγαίνουν οι σκέψεις σαν καπνός και ντουμανιάζει το δωμάτιο... Έχω σβηστεί απ' το χάρτη, ποτέ δεν υπήρξα... Ο χρόνος έγινε ανάμνηση με βλέμμα ειρωνικό, στέκεται στη γωνία και μου ψελλίζει "Θυμάσαι...?". Τον χαζεύω που και που, σα να θέλω να του πω "Δε γαμιέσαι κι εσύ ρε φίλε, ότι θυμάσαι χαίρεσαι...", αλλά θα 'ταν τραγικό να αρχίσω διαλόγους με τύπους σαν κι αυτόν...

Did you ever realize your face is painted on my soul ?

Με το ταβάνι πάλι δεν έχω ενδοιασμούς... Αλλά αρκούμαστε κυρίως στην οπτική επικοινωνία... Με κείνη τη σιωπή της κατανόησης, του οίκτου ή της αδιαφορίας... Μονάχα κάπου στο χάραμα μου μιλάει καμιά φορά, λίγο πριν με πάρει ο ύπνος... Τότε φαίνεται είναι που βγαίνει το συμπέρασμα της ημέρας... Και είναι πάντα το ίδιο... Διάολε πάντα την ίδια φράση μου λέει... "Κοριτσάκι είσαι μόνη...".

Did you ever wonder why they all have gone away ?

Και τυχαίνει ακριβώς εκείνη τη στιγμή ν' ακούγεται κάποιος θόρυβος απ' το από πάνω ή το δίπλα διαμέρισμα, που να υποδηλώνει άλλον ένα, έστω στιγμιαία, ξύπνιο σαν κι εμένα... "Ακούς ? Δεν είμαι μόνη..." του απαντώ, και με κοιτάει αφήνοντας έναν αναστεναγμό, λες και μόλις επιβεβαίωσα τα λεγόμενα του...

Did you ever realize that nothing changes, everything stays the same ?

Μα είναι μονάχα ένα ταβάνι... Τι να ξέρει κι αυτό...

Σινεμά...

Δεν έχω ξαναδεί ουρανό τόσο άδειο... Το φεγγάρι δεν βγήκε, τα αστέρια δεν άναψαν, το μόνο που λάμπει είναι η καύτρα του καρκίνου που καπνίζω..

Φωνές γύρω παντού... Λόγια για λόγια... Ψιθύρισε μου αν θες να σ' ακούσω... Ή αγκάλιασε τα σιωπηρά σου... Και τα δυο θα μου δείξουν ότι το 'χεις πιάσει το νόημα εδώ πέρα... Μόνο μη φωνάζεις γιατί κανείς δεν σ' ακούει...

Δεν θα σου πω ότι προσπαθώ γιατί θα 'ναι ψέμα. Καμιά φορά το κάνω και το μετανιώνω. Όλο παράπονα ακούω για την ανύπαρκτη ομιλητικότητα μου. Άμα δε μπορείς να καταλάβεις τη σιωπή μου ούτε τις λέξεις μου θα καταλάβεις. Κι όχι δεν σου ζητώ να το κάνεις. Απλά άφησε με... Τι να πω στην τελική...

Μιλώ και γράφω, μια άποψη δεν ακούω, μια διαφωνία κι ένα επιχείρημα, μονάχα τα ερωτηματικά κι οι τίτλοι τους πειράζουν. Κοίτα το ερωτηματικό... "?" Ναι δεν είναι το ελληνικό. Μα μοιάζει με μισή καρδιά που αποζητά το συμπλήρωμα της. Ανόητο ? Σε πιάσανε οι φιλοπατρίες και οι επιμέλειες ? Απαράδεκτο ? Μην τα κοιτάς, μην τα διαβάζεις ! Δε σ' αρέσει η μουσική μου ? Μην την ακούς ! Αφού δεν την νιώθεις... Βαρέθηκα...

Ένα νέο ξεκίνημα. Σου δίνει το χέρι η ζωή και σου συστήνεται απ' την αρχή. Φορτώθηκες άλλον ένα χρόνο απάνω σου, κι ακόμα παιδί νιώθεις. Ακόμα παιδί είσαι. Χάνεται το βλέμμα σου στ' αστέρια και μαγεύεσαι από παραμύθια. Μα τούτο το παιδί είναι πιο μπερδεμένο από ποτέ, ήρθε η ώρα να βρει τον εαυτό του. Κι αλήθεια δεν θα τον βρει σε παρέες καινούριες, ούτε σε λόγια και κοινωνικότητες. Άμα δεν μπορείς να υπάρξεις μέσα σου, δεν θα υπάρξεις μέσα στους άλλους. Πόσα δάκρυα έριξες για τη μοναξιά κι όμως φαντάζει πια μοναδική διέξοδος. Αρχίζεις και καταλαβαίνεις τώρα... Δεν κοιτάς στο χτες, πουθενά δεν θα βγάλει έτσι κι αλλιώς. Άραγε που κοιτάς εαυτέ μου ?

Ρίχνεις και ματιές στο παρελθόν μην το αρνείσαι... Προσπαθείς κάτι γνώριμο ν' αντικρίσεις, κάτι που να μοιάζει ακόμα αληθινό, να το πάρεις αγκαλιά... Ότι σε ρίχνει σε γκρεμούς εσύ τ' αγαπάς... Το συγχωρείς πριν ακόμα σε πληγώσει και μετά σωπαίνεις. Σου λείπει... Τόσο...

Οι θύμισες παιχνίδια παίζουν πονηρά, μην τις κάνεις καταφύγιο, γιατί θα καταλήξεις να θαφτείς μέσα τους... Πάντα μοναχικό ήταν το παιχνίδι με τα χαρτιά σου. Με τις ιδέες και τους παραδείσους που έφτιαχνες στο μυαλό σου. Απλά έμεινες να αναρωτιέσαι τελικά που είναι το νόημα. Να ζεις τη στιγμή ή να ονειρεύεσαι το μέλλον ? Που να ισορροπήσεις ανάμεσα τους. Το πρώτο πάντα κάτι εφήμερο έκρυβε μέσα του και σε τάραζε. Αλλά το δεύτερο είναι τόσο ρευστό και τα όνειρα παρέμειναν ανέγγιχτα...

Λάθη και σωστά δεν ξεχωρίζεις πια... Δεν ξέρεις τι έκανες. Τα δέχεσαι όλα, κι αν έχουν παραμείνει κάποιες αρνήσεις, τις κρύβεις γιατί έτσι έχεις μάθει και μετά φοβάσαι μην σου μείνουν απωθημένα. Πόσο εύκολα μπορεί να γίνει κανείς κάτι που σιχαίνεται. Δεν ξέρω από που κρατιέσαι. Ούτε που πας και τι αναζητάς. Πως κατάφερνες να είχες τόσο καιρό τόσο λάθος εικόνα για τον εαυτό σου. Τώρα πια παρθένο χαρτί στα χέρια και το μελάνι δικό σου. Γράψε τους χαζοστίχους σου, μουτζούρωσε το, σκίσε το ή ασ' το λευκό έτσι μπροστά σου. Σαν εκείνο το λευκό πανί που βλέπεις όταν κλείνεις τα μάτια... Σε ποια αίθουσα παίζονται τα όνειρα ?

Στην Χ...

Ρε κορίτσι, ξέρεις...

Φοβόμουν το όνομα σου...

Φοβόμουν γιατί μόλις συνειδητοποιούσα πως το ένιωθα, πίστευα πως θα φύγει...

Ίσως δεν φοβάμαι πια... Ίσως...

Η μαυροδάφνη μου καίει ευχάριστα το λαιμό, το μπουκάλι κοντεύει να αδειάσει, αλλά νομίζω πως μπορώ να σου γράψω...

Θα ξυπνήσεις μια μέρα σε ένα σπίτι και θα είναι η γιορτή σου. Θα το 'χεις ξεχάσει, μα θα στο θυμίσει ένα μήνυμα στο κινητό... Μετά θα σε πάρει τηλέφωνο ο εκδότης να σου πει πως εγκρίθηκε η στήλη σου στην εφημερίδα... Θα βρεις εισιτήρια μετ' επιστροφής με 45 ευρώ για να ανεβάσεις τους φίλους σου από Ηράκλειο Θεσσαλονίκη να πάτε στη συναυλία, και ενώ ξέρεις πως μάλλον δεν θα μπορέσουν αυτόν τον καιρό, μόνο η ιδέα θα σε γεμίζει χαμόγελο... Κι έτσι απλά θα νιώθεις καλά... Θα πας στη σχολή και θα συνειδητοποιήσεις ότι είσαι ανίκανη να κάνεις νέες παρέες αλλά δεν θα σε νοιάζει...

Θα προσπαθήσεις να κλείσεις μια πληγή... Το μόνο που θα καταφέρεις είναι να σε πονέσει, ξανά...

Τα λεωφορεία θα είναι γεμάτα και η αγοραφοβία σου έντονη, θα κάνεις τρία χιλιόμετρα με τα πόδια για να πας σπίτι, ακόμα κι αν δεν ξέρεις τη διαδρομή...

Δεν θα 'ναι τρία χιλιόμετρα δρόμος... Μόνο τρία χιλιόμετρα σκέψεις που θα σε τσακίσουν πάλι... Το λίγο του κόσμου... Το "γαμώτο"... Τα "γιατί"... Σιωπή... Θα κλάψεις, θα πέσεις για λίγο στην αγκαλιά του Μορφέα, στον καναπέ... Θα πάρεις σβάρνα τη Βασιλίσσης Όλγας με την φίλη σου... Και θα γελάτε... Θα θέλει να σου αγοράσει δώρο μια νεράιδα, μα εσύ θα προτιμάς το ξωτικό... Από κάπου θα ακουστεί μια μελωδία των Nirvana... Θα θυμηθείς τα λόγια του André Gide που χρησιμοποιούσε ο Kurt...

"It's better to be hated for what you are, than to be loved for something you are not"...

Η φίλη σου θα σου πει ότι έχεις ένα ελάττωμα... Βλέπεις, λέει, τα πράγματα εντελώς διαφορετικά... Είσαι στον κόσμο σου... Και εσύ δεν θα το θεωρείς ελάττωμα, όταν ο αληθινός κόσμος είναι τόσο δήθεν... Τόσο μικρός... Αλλά για να βρίσκεται απάνω σου, ελάττωμα θα είναι...

Ίσως μια αληθινή μοναξιά να είναι καλύτερη από ένα κάλπικο μαζί...

Ίσως έτσι σταματήσεις να ερωτεύεσαι ιδέες...

(Σε μένα μιλώ, μην ακούς...)

Στην ορχιδέα έχουν μείνει όλα κι όλα πέντε άνθη. Όταν βρίσκω κανένα μαραμένο στο πάτωμα δεν μου κάνει καρδιά να το πετάξω...

Ο ιβίσκος δεν ανθίζει πια...

Έπιασε κρύο μα αρνούμαι να αποχωριστώ τα κοντομάνικα. Περιμένω να έρθει Νοέμβρης, όπως στο νησί...

Μ' αρέσει όταν με ρωτάνε στο δρόμο και απαντώ "Δεν είμαι από δω"...

Έφτιαξα το πρόγραμμα της σχολής, χρωματιστό, κάθε μάθημα κι άλλο χρώμα...

Τις προάλλες καθόμουν στο αμφιθέατρο, πήγα να βγάλω το τηλέφωνο απ' την τσάντα μου και κατά λάθος πετάχτηκαν κάτι μαντηλάκια της aegean πάνω στο έδρανο. Η κοπέλα δίπλα μου χασκογέλασε. Μετά από λίγο μου είπε πως νόμιζε ότι ήταν προφυλακτικά... Δεν ξέρω γιατί αλλά η σκέψη με χάλασε...

Το μπουκάλι άδειασε και έχω αρχίσει να σου γράφω μαλακίες...

Υ.Γ. Θα έγραφα και καληνύχτα, αλλά μετά σκέφτομαι πάλι το όνομα σου και δεν θέλω να πω ούτε καληνύχτα, ούτε κάτι άλλο που υποδηλώνει αποχωρισμό...

Ίσως "όνειρα γλυκά"... Τουλάχιστον η Χαρά να ονειρεύεται...

Within the walls of my mind... Alone...

Μαζεύεις τις μέρες σαν τις νεκρές λευκές σου ορχιδέες απ' το πάτωμα... Τριγυρνάς έξω και κάνεις κι εσύ πως γελάς για να ταιριάζεις στο μοτίβο... Κι εκείνα τα δάκρυα που δεν έχουν το κουράγιο να τρέξουν απ' τα μάτια σου, δεν είναι επειδή χάθηκες μονάχη τα μεσάνυχτα στη μεγάλη πόλη... Μάλλον επειδή χάθηκες στο δρόμο προς τις υποσχέσεις... Δεν ήσουν και ποτέ ιδιαίτερα έξυπνη... Μα δεν φταίει αυτό, φταίνε όλα τα άλλα που δεν είσαι...
Γίναν οι άνθρωποι αγάλματα κι η κάθε ανάσα τους ομίχλη να θολώνει ότι υπάρχει γύρω... Από εδώ δεν φαίνονται τα αστέρια στον ουρανό, και το φεγγάρι χάνεται πίσω απ' το γκρίζο... Σφιχταγκαλιάζεις την ηλίθια μιζέρια σου και σωπαίνεις... Πάντα αυτή ήσουν, δειλή... Ψελλίζεις την οδό σε έναν περαστικό κι εκείνος απορρημένος σε καθοδηγεί... Δεν τον άκους... Δεν είναι αυτός ο δρόμος που έχασες... Ο εαυτός σου είναι που χάνεις... Τελικά φτάνεις εκεί που ονομάζεις τώρα σπίτι σου... Τι κι αν είναι αργά, κλείνεις την πόρτα δυνατά σε μια προσπάθεια να ραγίσεις λίγο την σιωπή... Μην κοιτάς στον καθρέφτη, δεν είσαι εσύ, ούτε που σε αναγνωρίζεις πια εκεί μέσα...
Ησυχία, λοιπόν... Απόψε θα τυλίξεις τους φόβους σου με απάθεια για να βουτήξεις αύριο στο κενό... Απόψε θα κλείσεις τα μάτια σου αμέσως...
Κι αύριο, μάτια μου, χάσου ξανά...
Και τούτη τη φορά μην προσπαθήσεις να ξαναβρείς το δρόμο...

Μην σπάσεις την κλεψύδρα... Σε παρακαλώ...

Καθόμουν στη γωνιά μου. Σιωπηλά. Χάζευα μια κλεψύδρα να παραδίδει τις στάχτες της στην αγκαλιά του χτες... Μερικές φορές αυτό το μικρό πραγματάκι μου θυμίζει την καρδιά. Ίσως την δική μου. Ίσως... Έτσι εύθραυστη, να μετρά χρόνους, να περιμένει, να υπομένει, ραγισμένη σε μικρούς ασήμαντους κόκκους σκόνης, που και που συντροφιά με μια σταγόνα υγρασίας, σα δάρκυ που κανείς δεν προσέχει... Ίσως να αγαπά, ίσως...
Το βλέμμα κολλημένο πάνω της. Μην γελιέσαι, ότι ρέει μέσα της δε μετρά το χρόνο, τα συναισθήματα μετρά, ίσως και τις σκέψεις. Κι αν δεν αγαπά ? Όποιος αγαπά κρίνει ? Σε κρίνω ? Κάνω ότι κάνουν όλοι οι άλλοι κι εγώ ? Μα δεν ξέρω τι κάνω... Δεν ξέρω... Δεν πρόφτασα να καταλάβω...
Βρήκα ένα παραμύθι. Ένα ακόμη. Δεν είσαι εδώ πια για να σου το διηγηθώ. Ακόμη κι όταν ήσουν, με έκανες να νιώθω πως είσαι χιλιόμετρα μακριά μερικές φορές. Κι ας καθόσουν δίπλα μου ακριβώς... Ίσως μιλά για σένα... Ίσως για ένα παιδί...

"Όταν μεγάλωσε ο πατέρας του του είπε:
« Παιδί μου, δε γεννιόμαστε όλοι με φτερά. Μπορεί να μην είσαι υποχρεώμενος να πετάξεις, νομίζω όμως πως είναι κρίμα να μείνεις μόνο στο περπάτημα αφού έχεις τα φτερά που ο καλός Θεός σου έδωσε.»
«Μα δεν ξέρω να πετάω» απάντησε ο γιος.
«Σωστά…» είπε ο πατέρας. Και περπατώντας, τον πήγε ως το χείλος του γκρεμού, στο βουνό.
«Βλέπεις γιε μου; Το κενό. Όταν θελήσεις να πετάξεις, θα έρθεις εδώ θα πάρεις βαθιά ανάσα, θα πηδήξεις στην άβυσσο και απλώνοντας τα φτερά σου θα πετάξεις».
Ο γιος αμφέβαλλε.
«Κι αν πέσω;»
«Ακόμα κι αν πέσεις, δε θα σκοτωθείς. Οι λίγες γρατζουνιές θα σε κάνουν πιο δυνατό στην επόμενη προσπάθεια» αποκρίθηκε ο πατέρας.
Το παιδί γύρισε στο χωριό να δει τους φίλους του, τις παρέες του, όλους εκείνους που είχε συντρόφους στην πορεία της ζωής του.
Οι πιο στενόμυαλοι του είπαν:
«Είσαι τρελός; Για ποιο λόγο; Ο πατέρας σου είναι μισότρελος… Για ποιο λόγο να πετάξεις; Τι σου χρειάζεται; Γιατί δεν αφήνεις τις ανοησίες; Τι νόημα έχει να πετάξεις;»
Οι καλύτεροι φίλοι του τον συμβούλεψαν:
«Κι αν είναι αλήθεια; Μα σίγουρα δεν είναι επικίνδυνο; Γιατί δεν αρχίζεις σιγά-σιγά; Δοκίμασε να πηδήξεις από μια σκάλα ή από την κορυφή ενός δέντρου. Αλλά από τον γκρεμό, βρε παιδί μου;…»
Ο νεαρός άκουσε τις συμβουλές όσων τον αγαπούσαν. Ανέβηκε στην κορυφή του δέντρου και, με όλο του το θάρρος, πήδηξε. Άνοιξε τα φτερά του, τα κούνησε στον αέρα με όλη του τη δύναμη αλλά, δυστυχώς, έπεσε στο έδαφος. Μ’ένα καρούμπαλο στο κεφάλι συνάντησε τον πατέρα του.
«Μου είπες ψέμματα! Δεν μπορώ να πετάξω. Το δοκίμασα και κοίτα πως χτύπησα! Δεν είμαι σαν κι εσένα. Τα φτερά μου είναι μόνο για στολίδι.»
«Παιδί μου» είπε ο πατέρας, «για να πετάξεις, πρέπει να έχεις τον απαραίτητο ελεύθερο χώρο στον αέρα, ώστε τα φτερά σου να ξεδιπλωθούν. Είναι σαν να πέφτεις με αλεξίπτωτο: χρειάζεσαι κάποιο ελάχιστο ύψος για να πηδήξεις.
Για να πετάξεις πρέπει να αρχίσεις να ριψοκινδυνεύεις.
Αν δε θέλεις να το κάνεις, καλύτερα να συμβιβαστείς και να μείνεις για πάντα στο περπάτημα...»"

Χ.Μ.

Μια χούφτα απ' τη σκόνη μου για σένα...
Κι ας είναι όλη δική σου...
Δεν είναι αστρόσκονη, ούτε μαγική, ούτε τίποτα σπουδαίο...
Μα αυτό έχω μονάχα...

Όλα είναι αλλού κι όλα για λίγο... Όταν δεν ξέρεις πως ο δρόμος σου είσαι εσύ...

Τώρα μπορώ και λέω "Δεν με νοιάζει... "

Κι αφήνω μια παράκληση για άγνωστο παραλήπτη...

Λίγο πριν το τέλος...

.
-Σβήνουν τ' αστέρια ?

-Αν δεν άναψαν ποτέ..

-Αυτά που άναψαν σβήνουν ?

-Ίσως.. Αναλόγως..

Ποιος τα κρατά αναμμένα..

Κάθομαι και περιμένω στη σιωπή... Αν μπορεί κάτι να βγει... Αν έχει κάτι να μου πει... Μια φωνή... Οτιδήποτε. Τίποτα... Και που είμαι εδώ, και που δεν είμαι, το ίδιο πράγμα. Καλοκαίρι έξω, χειμώνας μέσα. Ότι κι αν πω, όσα κι αν πω χαμένα πάνε... Πληγώνονται οι λέξεις και τα συναισθήματα. Και πάλι σωπαίνουν. Όλα...
Χαζεύω τ' Αστέρι μου απ' τα χαμηλά μου. Τελικά είναι τόσο μακριά που δεν ακούω ούτε τις πνοές του. Κι όταν το συνειδητοποιώ σκύβω το κεφάλι και δεν θέλω καθόλου να το βλέπω. Ούτε κι εκείνο θέλει...
Πως να πεις τ' ανείπωτα... Στο τίποτα... Πως ν' αγκαλιάσεις ένα όνειρο, ένα απ' αυτά που τα βλέπεις με ανοιχτά μάτια, για να το προστατέψεις. Έκανες το λάθος να το ονειρευτείς... Δέξου και την πιθανότητα να γευτείς το χαμό του... Έχουν και τα όνειρα υποχρεωτικά πεδία ?
Οι ώρες περνούν, σα μικρά παιδιά τρέχουν στην αγκαλιά του παρελθόντος, όπως κάποτε έτρεχες κι εσύ σε μένα. Σα μικρό παιδί...
Ξέρεις... Δεν αξίζω τα φτερά. Αν δεν μπορώ να σ' αγκαλιάζω με αυτά, ειν' άχρηστα. Δεν έχεις καταλάβει... Ούτε κι εγώ. Αλλά ήθελα πάντα να είμαι εδώ. Εδώ. Όχι εκεί. Εκεί που μετράω τις ώρες και κάθε μία με γερνάει σα να 'ταν χρόνος. Εκεί που η ευτυχία μου ακούγεται πια αστεία σαν λέξη. Εδώ...
Εδώ που την δεύτερη σου ευκαιρία θα την χαράμιζες για αγάπη, όχι για εκδίκηση. Αν πιστεύεις ακόμα σ' αυτήν, βαθειά μέσα σου... Αν...
Εδώ που δεν θα ευχόσουν για μια πέτρινη καρδιά, αλλά για κάτι αληθινό...
Που θα έβλεπες αυτό που είσαι, θα τ' αγαπούσες, και δεν θα προσπαθούσα τόσο πολύ να σου μάθω την αλήθεια σου. Δεν είν' η αντανάκλαση που βλέπω. Άκουσε με. Την είδα κι αυτή. Την ξεχώρισα...
Αλλά, αν θυμάσαι, κάποτε είχες καθήσει πλάι μου. Κι είχα δει τ' Αστέρι μου από κοντά. Αγκάλιασα τη λάμψη και το σκοτάδι του. Προσπάθησα. Προσπαθώ. Το θέλησα. Το θέλω. Είδα. Ξέρω τι είδα. Το αληθινό σου είναι τόσο φτιαγμένο απ' όνειρο και λευκό.
Και δεν λέω αστεία, δε γελάω, έχω καιρό να γελάσω...
Πφφ πάλι γράφω... Και τι σημασία έχει μου λες ότι λέω...
Αφού έτσι κι αλλιώς...
Είναι απλά συναισθήματα.
Είναι απλά μουσική.
Είναι απλά λόγια.
Κι εγώ χειρότερη από κάθε προσδοκία...

"Όποιος μισεί κι όποιος αγαπά μένει μόνος..."

Eίχα πει πως θ' αλλάξω... Kι όσο αλλάζω σου μοιάζω...

Ακουμπάω στα πόδια μου το σχεδιαστήριο... Το παράλληλο μου έχει κάποιο πρόβλημα με το οποίο δεν κάνω τον κόπο να ασχοληθώ... Πρέπει να τελειώσω για αύριο την εργασία του αρχιτεκτονικού αλλά αμφιβάλλω αν θα το κάνω τελικά... Κάθομαι στην αυλή, παρέα με τραγούδια της Μποφίλιου, δεν αντέχω μέσα... Το δέρμα μου κοκκίνισε απ' τον ήλιο... Ο αέρας τελειώνει... Η σκέψη μου χάνεται και δεν νιώθω καλά...
Κι αναρωτιέμαι γιατί μου συμβαίνει τόσο συχνά αυτό...
Αναρωτιέμαι αν έχω πάθει εγώ κάτι ή όλοι οι υπόλοιποι... Νιώθω ότι κουράζω τους ανθρώπους... Ίσως με βαρέθηκαν... Ίσως είναι λογικό... Ίσως και να το περίμενα να συμβεί κάποια στιγμή...
Κάνω ένα παράπονο στην Λ. αλλά αδιαφορεί... Και σωπαίνω... Προσπαθώ να κανονίσω κάτι με την Σ. για το οποίο έχουμε συμφωνήσει από καιρό αλλά τελικά είναι "κλεισμένη"... Και σωπαίνω...
Έχω χαθεί με τους δικούς μου φίλους και να βγαίνω με παρέες αταίριαστες... Εμείς που περιμέναμε πως και πως το καλοκαίρι...
Να ήξερα τι κάνω λάθος...
Σκέφτομαι συνεχώς γιατί είμαι έτσι με τους ανθρώπους... Γιατί συνεχώς φοβάμαι και ντρέπομαι... Γιατί όταν βγαίνουμε δεν μπορώ να κοιτάξω κανέναν στο πρόσωπο, κι αν το κάνω θα είναι για μια φευγαλέα στιγμή μονάχα, και μετά το βλέμμα μου απομακρύνεται, συνήθως παίρνοντας μια κλίση προς το δάπεδο... Γιατί δυσκολεύομαι να περάσω καλά έξω, και πρέπει με υπόδειξη της εκάστοτε παρέας, να χαμογελάω με έναν κάλπικο τρόπο, που με κάνει να θέλω να βγω απ' το σώμα μου και να με μουτζώσω... Γιατί μου είναι τόσο σπάνιο να βρω κάποιον να ταιριάξω...
Θα θελα μια φορά να πάω να κάτσω κάπου και να μην χρειάζεται να κάνω κάτι για τους άλλους, αλλά να χαμογελάσω αν θέλω, να είμαι στεναχωρημένη αν θέλω, να πιω όσο θέλω, να μιλάω μόνο όταν θέλω, να ακούσω τη μουσική που θέλω... Ποιος λογαριάζει τα "θέλω"...
Θυμάμαι στίχους των FF.C... Εκφράζουν τη στιγμή... Τις στιγμές... Είναι πολλές οι στιγμές που νιώθω έτσι...
"Και αν κάτσω πάλι για να γράψω και νοσταλγίσω τα παλιά...
Μήπως πρόκειται τώρα κάτι να αλλάξει ή μήπως εγώ θα νιώσω διαφορετικά...
Ή μήπως αύριο ξυπνήσω και όλα θα μου φαντάζουν φωτεινά...
Μήπως θα 'χει φύγει μακριά το γκρίζο, μήπως οι φίλοι μου θα 'ναι πιο κοντά...
Ή μήπως η χαρά είναι φτιαγμένη από άγνωστα σε μένα υλικά...
και η ψυχή μου ακόμα περιμένει να βρει σ' αυτό το κόσμο γιατρειά...
Ή μήπως εγώ πρέπει να αλλάξω επιτέλους, να δω τα πράγματα αλλιώς...
Αφού η ζωή είναι ταξίδι μα άγνωστος ο προορισμός..."
Και δεν ειν' η χαρά φτιαγμένη από άγνωστα υλικά... Υπήρξα χαρούμενη μεν... Αφελώς δε... Η μετέπειτα επίγνωση μου έφερε την απόγνωση...
Έγινα ματαιόδοξη γι' άλλη μια φορά...
Δεν περιμένω τίποτα...
Απλά ήθελα κάπου να γράψω...
Και το χαρτί το φοβάμαι πια...


"Και αν είπα λόγια πολλά... Για να ξεφύγω ξανά...
Φταίει αυτή η βραδιά... Και η βροχή που ξεσπά...
Γίνεται ποτάμι κυλά... Στις πόλεις μες στα στενά...
Και 'γω κόντρα στο ρεύμα... Και στα θολά του νερά..."



Κι αν η μοναξιά είναι ευθέως ανάλογη του αριθμού των ημερησίων αναρτήσεων...
Θα έπρεπε να γράφω τρεις φορές τη μέρα...

Τα φύλλα της καρδιάς ανοίγονται με μιας σαν τραγουδάς... Κι αγαπάς...

Πηγαίνω σχολείο στις 8 μόνο και μόνο για να μου πει η καθαρίστρια ότι γράφω στις 10... Ψάχνω στον πίνακα ανακοινώσεων του διαδρόμου το πρόγραμμα, να επιβεβαιώσω ότι τουλάχιστον ήρθα να γράψω το σωστό ενδοσχολικό μάθημα... (Μαθητές τουρίστες ένεκα πανελληνίων...). Χαζεύω το προαύλιο... Από μικρή θυμάμαι το πρωινό ξύπνημα και πόσο με ταλαιπωρούσε σε συνδυασμό με την απόσταση του σπιτιού απ' την πόλη. Χαμογελάω. Τέλος αυτά. Για τώρα τουλάχιστον...
Μου πιάνει κουβέντα ο Ν. και κάθομαι αμίλητη να τον χαζεύω απαντώντας μονολεκτικά όπου χρειαστεί, ίσα ίσα να μην καταλάβει ότι είμαι αφηρημένη. Για μια στιγμή σκέφτομαι ότι είναι δευτέρα λυκείου και έχει μπροστά του ότι για μένα μόλις πέρασε. Απ' τη μία τον λυπάμαι... Κι απ' την άλλη είν' κι εκείνη η αλαζονική διάθεση που έχουν οι τελειόφοιτοι στους "μικρούς" που υπερισχύει και απλά συνεχίζω να χαμογελώ...
Μέσα στην τάξη, πάνω απ' την κόλλα με τα θέματα αναρωτιέμαι ποιος θέλει πρωί πρωί να απαντάει σε ερωτήσεις του τύπου "πως μεταδίδονται τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα ?".
Έξω, εκεί που πληρώνω το πρώτο ice-tea μετά τις πανελλήνιες, στον λιγάκι θηλυπρεπή ταμία της καφετέριας, αρχίζω να συνειδητοποιώ το "Είμαι ο Π... και μόλις τελείωσααα..." που φώναξε ένας συμμαθητής εξερχόμενος απ' το εξεταστικό την τελευταία μέρα...
Καθόμαστε σ' εναν καναπέ κοντά στον δρόμο, κοιτάζω τον κόσμο, τον ουρανό, τα αυτοκίνητα που περνάνε... Κι η γη ακόμα γυρίζει... Κι οι ανθρώποι γελάνε... Η Ζ. παίζει με τα μαλλιά μου, κανονίζουμε που θα βγούμε αύριο, κι είναι όλα τόσο καλοκαίρι...
Δεν ακούω τι λένε... Οι κοπέλες μιλάνε συνέχεια... Ασυναίσθητα πετάγομαι κι εγώ "Να πάμε για μαυροδάφνες... Μέθεξη... Αλλά πιο πριν να πάμε να δούμε το ηλιοβασίλεμα στην παραλία..." Παραδόξως συμφωνούν...
Μια επίσκεψη στο βιβλιοπωλείο... Ψάχνω ένα συγκεκριμένο βιβλίο και θέλω να το βρω μόνη μου... Έχω τόσο καιρό να πατήσω εδώ... Παλιά ήξερα ακριβώς σε ποιό ράφι είναι η κάθε έκδοση, που είν' οι ποιητές, που είν' οι αρχαίοι, οι ξένοι, οι πεζογράφοι, τα παιδικά... Τα 'χουν αλλάξει όμως... Ένας υπάλληλος πλησιάζει...
-Κοπελιά, θες βοήθεια ?
-Μπα όχι...
-Μα γιατί ?
-Χαζεύω...
-Καλά άμα θες όμως... Εμείς εδώ είμαστε... Του παιδαγωγικού είσαι ?
-Εγώ ? Μαθήτρια είμαι... Ήμουν... Πφφ... Κοίτα να δεις...
Φεύγω με τον Σελίν που έψαχνα, και με έναν Καβάφη αυθόρμητο...
Σκόρπιες οι σκέψεις έρχονται, πελαγοδρομούν κι οι λέξεις έπονται,
μπερδεύουν, δεν περιγράφονται και φαίνονται εικόνες θολές
μα οι αισθήσεις λειτουργούν κάπως έτσι κι αυτές,
μήπως είναι στα αλήθεια κι αυτή μια μορφή ελευθερίας ;Ο ήλιος καίει... Τις σκέψεις μου καίει... Και θυμάμαι κάτι δικό σου πάλι... Αφού σε βρίσκω πια στο παραμικρό κομμάτι ζωής...


Μου είχα λείψει...

And if you hate me... Then hate me so good that you can let me out...

Θα κλειστώ στον ουρανό μου...
Δεν θα μιλάω σε κανέναν...
Τη σιωπή θα σπάει μόνο η μουσική...

Αλλά θα την κάνει χίλια κομμάτια...






Κι από καιρό είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να πω σήμερα σ' όλους να πάνε να γαμηθούν...

Γιατί έχω μάλλον χαζέψει... Έχω μάλλον χαθεί...

Για όλες εκείνες τις μέρες που περάσαν και ότι κι αν νόμιζα δικό μου μακριά, μακριά έμοιαζε χαμένο... Και ένιωθα μόνη, πως δεν ανήκω πουθενά, πως δεν αγάπησα κανέναν, ένιωθα δεν είχα ούτε κι εσένα...

Για τις νύχτες που ξοδεύτηκαν με το πρόσωπο χωμένο στο μαξιλάρι, να μαζεύει δάκρυα, να αποσιωπά λυγμούς και κραυγές ονείρων που έσβηναν όσο ξαφνικά άναψαν...

Για τα βράδια που το μόνο που έσπαγε τη μοναξιά μου ήταν η φωνή του Χρήστου στο ράδιο κι οι υπέροχες μουσικές του... (Ευχαριστώ...)

Για τις στιγμές που το μόνο που ήθελα ήταν να κοιτάω ουρανό, κλεισμένη στον κόσμο μου...

Για τα τραγούδια που με έκαναν να δακρύζω στα σκοτάδια μου...

Για τη ψυχή του, τα όνειρα του, τα προχειροπλεγμένα φτερά του, την αγκαλιά του, την ανάσα του, τα ματάκια του... Για όσα δεν λέμε...

Για ένα σιωπηλό κύκνο και το αληθινό παραμύθι που έγραψε...
Για τα παιδιά που μεγαλώνουν και γουστάρουν να μένουν παιδιά...

Ένα

......μεγάλο

...............φωτεινό

......................χαμόγελο...

Words are only painted fire... A book is the fire itself...

Μια κοπέλα κάνει λάθος έναν αριθμό στα στοιχεία της. Αυτός που κάθεται από πίσω της έχει σκάσει στα γέλια. Εγώ προτελευταίο θρανίο. Ο Λ. από πίσω μου με φωνάζει χαϊδευτικά. Του λέω να αντιγράψει αν και ότι μπορεί, αρκεί να μην κάνει καμιά μαλακία και με κάψει. Κοιτάω νευρικά το ρολόι μου... Είχα κάτι χρόνια να φορέσω ρολόι. Στο άλλο χέρι έχω το φυλαχτό της κολλητής μου και τον βαφτιστικό μου τον σταυρό. Πιο πολύ για ψυχολογικούς λόγους τα φόρεσα παρά για θρησκευτικούς...
Περνούν να επιβεβαιώσουν τα στοιχεία και να κολλήσουν τα αυτοκόλλητα με τους κωδικούς των τετραδίων... Δεν έχω φέρει ταυτότητα. Αλλά η επιτηρήτρια λέει δεν πειράζει, αρκεί να την πάρω την επόμενη φορά... Είναι μια συμπαθητική γεματούλα με κοντά μαλλιά. Φοράει και κάτι μπορντώ σταράκια. Η άλλη είναι ψηλή και λίγο απρόσωπη ή έτσι μου φάνηκε... Χαζεύω πάλι το ρολόι, τη φωτογραφία μου στο μαθητικό δελτίο, κάτι στιχάκια που αχνοφαίνονται στο θρανίο, έναν τυπά με μια μπλούζα των Beatles που δίνει για δεύτερη φορά... Κι όσο αργούν τα θέματα, τόσο σκέφτομαι το "Let it be..."
Μου μοιάζει απίστευτη η όλη φάση. Εγώ στο θρανίο, τα παιδιά, το άγχος να αιωρείται στον αέρα, μερικοί μιλάνε. Μπαίνει μέσα ένας επιτηρητής με ένα πακέτο χαρτιά στο χέρι. Ο Λ. μου ψιθυρίζει πως αυτός μοιάζει με τον Καρβέλα... Του πετάω ένα "έλεος". Αναστεναγμός. Τα χαρτιά στα χέρια μου... Προσπαθώ να καταλάβω το θέμα αλλά δεν μπορώ να διαβάσω ούτε την πρώτη γραμμή στο κείμενο. Ταραγμένες ψυχές (εμένα μου λες ???) του Τερζάκη. Δοκίμιο στοχαστικό. Συνυποδηλωτική λειτουργία της γλώσσας. Μαλακίες του φροντιστηρίου. Ψυχή πάνω απ' όλα... Γυρνάω στην τελευταία σελίδα... "Συχνά παρατηρείται οι μαθητές να καταστρέφουν τα σχολικά τους βιβλία στα προαύλια των σχολείων μετά το τέλος του σχολικού έτους..." Χαμογελάω... Βιβλία και παιδεία... Εδώ είμαστε... Έκθεση δεν διαβάζω ποτέ. Τις απόψεις μου τις ξέρω καλύτερα απ' τον Σαββάλα. Και δεν θέλω να μου κονσερβοποιήσουν ένα απ' τα λίγα πράγματα που γουστάρω τόσο πολύ... Ξεκινώ το γράψιμο και το χέρι πάει μόνο του. Και γράφω, γράφω, γεμίζουν οι σελίδες με μπλε λέξεις. Που και που σταματάω. Αναρωτιέμαι αν πρέπει να γράψω αυτό που μόλις σκέφτηκα. Ίσως δεν φανεί καλά στον διορθωτή. Μετά λέω ένα δε γαμιέται, αφού το σκέφτηκα θα το γράψω. Πάντα έτσι. Και συνεχίζω... "Μαθητές, εκπαιδευτικό σύστημα,σχολικά εγχειρίδια, σύγχρονα μέσα και τεχνολογίες διάδοσης πληροφοριών, παιδί, παιχνίδι, ευχαρίστηση, αγάπη, ενδιαφέρον,λίκνο της μόρφωσης, αναδημιουργία, εξέλιξη, απωθημένα, καταπίεση, καταναγκασμός, καταστροφή, τεχνοκρατικός χαρακτήρας, εξετασιοκεντρικό σύστημα, ανθρωπος... Άνθρωπος... Άνθρωπος ?"
Δεν θυμάμαι τίποτα. Μόνο λέξεις σκόρπιες.
Μ' αρέσει να γράφω. Μου άρεσε αυτό που έβγαλα σήμερα. Δεν με νοιάζει αν θα αρέσει στους άλλους. Δεν με νοιάζει αν θα αρέσει στο βαθμολογητή. Οι απόψεις μου κι ό τρόπος που τις αναπτύσσω. Μόνο γραπτά μπορώ. Κι όσο δεν μιλάω άλλο τόσο χαράζω το χαρτί...
Λήξη: 11.35. Κοιτάω το ρολόι 11:25. Τελευταία ματιά. Διορθώνω ένα ορθογραφικό. Τα μαζεύω. Η επιτηρήτρια καλύπτει τα στοιχεία. Χαμογελάει. Χαιρετάω. Έξω. Η μαμά μου, πιο αγχωμένη κι από μένα. Ο Φυσικός μου με τραβάει αγκαλιά και προσπαθώ να απομακρυνθώ. Μου έρχεται φλασιά ότι έχει γενέθλια και του λέω χρόνια πολλά.
-"Ά κύριε... Φυσική δεν θα γράψω..."
-"Ναι ρε μην γράψεις, γάμα το..."
Χαμογελάω...
-"Άντε ρε μαλακισμένο με σένα θ' ασχολούμαι ?"

Αχ... Αυτό ήταν λοιπόν... Πανελλήνιες...

Kαι το ξέρω, η ώρα πως έρχεται, που όλα θα 'ναι ξανά δυνατά...

Κάθε στιγμή υπάρχει για να υπόσχεται πως, η επόμενη της, θα είναι καλύτερη... Κι όλες μαζί, δεμένες σαν αντιδράσεις αλυσιδωτές, να οδηγούν απ' το πουθενά στο κάπου... Απ' το τίποτα στο κάτι... Απ' την ύπαρξη στη ζωή... Απ' το άπειρο σε σένα...
Δεσμώτρια με το κλειδί της φυλακής στο χέρι... Δεν αρκεί... Υπάρχει και συρμάτινος φράχτης... Με τα χέρια γαντζωμένα απάνω του να περιμένω... Να βουλιάξω στ' ανεξερεύνητο της άλλης πλευράς... Με κάθε χαμόγελο σπάει κι ένα σύρμα... Και τα όνειρα λίμα στο χέρι να επισπεύσουν την απόδραση... Δεν έχει απομείνει δύναμη πολλή... Μα θα τα καταφέρω... Το ξέρω πως θα βγω από εδώ μέσα... Κι ας παραμένει ο προορισμός άγνωστος ... Αυτό είναι που ομορφαίνει το ταξίδι... Αν δεν ξέρεις λένε που πας, δεν μπορείς να χαθείς... Κι εγώ ήδη χαμένη θα χαμογελάω...
Δεν ψάχνω λιμάνια και στεριές... Εμένα ψάχνω... Εμένα και μια θάλασσα... Όπως τα έχω φτιάξει στα όνειρα μου, μπορεί να μην συμβούν ποτέ, μου είπαν... Ρε, τα έχω ζήσει ήδη όλα... Αφού τα ονειρεύτηκα... Και τα θυμάμαι... Κι όλα ζουν αν τα θυμάσαι... Και εγώ θυμάμαι... Θυμάμαι... (Σε θυμάμαι...)
Τα όνειρα δεν είναι ανώνυμα... Τα (υπο)γράφω... Κάθε φορά... Κάθε νυχτιά...
Τα όνειρα δεν είναι παζλ... Χάρτης είναι... Κάθε όνειρο στο χάρτη κι ένα βήμα, να σχηματίζει τη διαδρομή, προς τον θησαυρό μου... Ξέρεις άραγε τι είναι πολύτιμο για μένα ? Ξέρω πως ξέρεις, θησαυρέ μου...
Δεν ζούσα ποτέ στην πραγματικότητα... Όχι αυτή που αποκαλούν οι άλλοι αληθινή, πάντως... Γιατί αυτοί οι "άλλοι" και οι "πολλοί" κρατούν ένα λείψανο ανάμεσα στα δάχτυλα και νομίζουν πως έχουν τη ζωή στα χέρια τους... Και όχι, δεν τους κοροϊδεύω... Κι ούτε εσύ να τους χλευάζεις... Κοίτα... Αφού το κάνουν μια χαρά και μόνοι τους αυτό στον εαυτό τους... Όσο κυνηγάνε τ' άψυχα...
Είμαι αλλού... Ζω εκεί που μπορώ να ονειρεύομαι, εκεί που μπορώ να ανασαίνω... Κι όπου ξεχαστώ κάθε φορά... Μετράω μέρες αντίστροφα που θα επιστρέψω πάλι σε μένα... Τα δεσμά σπάνε στα χέρια μου σιγά σιγά, δεν με αντέχουν ούτε αυτά, με έχουν μισήσει... Γιατί αντί να τα μισήσω εγώ, χαράζω απάνω τους στίχους και αιώνια ξεθωριασμένες μνήμες... Κι απ' τις χαραγματιές και τους καιρούς φαγώθηκαν... Λίγο ακόμη... Λιγάκι...

Κι όταν πληγώνομαι,
θυμήσου μονάχα...
"Give me three cigarettes to smoke my tears away...
What am I darlin' ?"

As I'm extracted from reality

-Κοπελιά είσαι καλά ?

-Ναι... (Όχι...)

-Σίγουρα ?

-Ναι... (Όχι...)

-Προσέχεις στον πίνακα ?

-Ναι... (Πφφ... Όχι... Δεν προσέχω στον πίνακα... Ποτέ δεν προσέχω στον πίνακα...

Προσέχω έξω απ' το παράθυρο, γιατί έχει φεγγάρι και μου θυμίζει τις νύχτες του περσινού καλοκαιριού...

Προσέχω τα μάτια μου, γιατί με τις σκέψεις που κάνω, μπορεί να μου ξεφύγει κανένα δάκρυ και να μην προλάβω να το κρύψω...

Προσέχω τα όνειρα μου, γιατί έχουν όλοι βαλθεί να τα τραβάνε προς τα κάτω, ενώ εκείνα χρειάζονται ουρανό να ανασαίνουν...

Προσέχω τον κόσμο, προσπαθώντας να καταλάβω... Μια ζωή... Γιατί έχουν γίνει όλα μια εικόνα ? Γιατί η αγάπη πεθαίνει ? Γιατί οι άνθρωποι λογαριάζουν το πόσα λεφτά έχει ο μπαμπάς σου, τι αυτοκίνητο οδηγάς, πόσο κάνουν τα ρούχα σου και με ποια γκόμενα ξοδεύεις τα βράδια σου, πιο πολύ απ' το τι άνθρωπος είσαι, πως αισθάνεσαι και πως σκέφτεσαι (αν σκέφτεσαι...) ? Γιατί όλοι πρέπει να γίνουμε λεφτάδες γιατροί, δικηγόροι, ασφαλίτες και λοιπά καθάρματα ? Γιατί ακολουθούν όλοι στερεότυπα και μάζες ? Γιατί η μοναδικότητα χάνεται και έχουν επιβιώσει μονάχα ένα κοπάδι με πρόβατα και ένα κοπάδι με "δήθεν" διαφορετικούς ? Γιατί οι άνθρωποι φοράνε μάσκες ? Γιατί πάντα γράφω και ποτέ δεν μιλάω ? Γιατί νιώθω σαν περιθωριοποιημένο ον από άλλον πλανήτη όταν βρίσκομαι ανάμεσα στα παιδιά "της ηλικίας μου" και τους ανθρώπους γενικότερα ? Γιατί νιώθω ότι δεν χωράω σ' αυτό τον κόσμο ?

Πες μου...

Ή βρες μου τουλάχιστον ένα λόγο, που να έχει νόημα για μένα, να προσέχω στον πίνακα...

Μπορείς άραγε ?)

Αρκεί να τολμάς... Υπάρχουνε δρόμοι πολλοί για να πας...

Έφτασα στο σημείο να ξυπνάω και να λέω γάμησε τα...
Να αναπνέω κάθε βράδυ και να νιώθω τ' οξυγόνο να μην φτάνει... Ούτε καν για μια ανάσα... Να ανοίγω τα μάτια κι όλα γκρι... Γκρι... Αν ήταν λευκό, δεν θα ήμουν εδώ... Αν ήταν μαύρο, θα μπορούσα να το κάνω λέξεις... Αλλά το γκρίζο δεν είναι στα χρώματα μου... Είναι ο θάνατος των χρωμάτων μου...
Δεν επιβιώνεις έτσι...
Σκέφτομαι πως εκείνες τις στιγμές που πέφτω, χρειάζομαι κάποιον να μου δώσει δυο χαστούκια να συνέλθω... Σε μια τόση δα στιγμή μπορεί να χάσεις τα πάντα, θυμάσαι ? Θυμάσαι πως κάτι που έχεις μέσα στο κεφάλι σου θα σε ξεκάνει ? Θυμάσαι που χαμογελούσες εαυτέ μου ? Ήρθε η ώρα να το θυμηθείς ξανά...
Κι όσο σκέφτεσαι να γράψεις ΤΕΛΟΣ, τόσο εγώ θα αρχίζω απ' την ΑΡΧΗ...
Εγώ σου δίνω λουλούδι, εσύ μου δίνεις αγκάθι... Δεν με πειράζει, το κρατώ σφιχτά κι ας ματώνουν τα δάχτυλά μου... Δικό μου πρόβλημα κι επιλογή...
Δεν αλλάζει τίποτα... Ο πληθυσμός της Γης μεγαλώνει μα οι άνθρωποι λιγοστεύουν... Δεν είναι κάτι καινούριο όμως... Πάντα έτσι ήταν, όσο υπήρχα... Λες και το συνήθισα αυτό, ενώ ποτέ δεν συνηθίζω τίποτα... Ούτε καν εμένα...
Δεν είμαι εδώ όταν μου μιλάω...
Κι όσο στερεύει η υπομονή και κάθε στιγμή κυριαρχεί η μοναξιά, με πληγωμένα φτερά θα υπόσχομαι να χαμογελώ, όσο το γέλιο ειν' αληθινό, ονειροπολώντας σε μια ήρεμη ψυχική κατάσταση... Αφού βρήκα κάτι πιο όμορφο κι απ' το σκοτάδι... Την Αυγή... Και θα γράφω πάντα βαμβακερές σκέψεις του μυαλού ποτισμένες με το παραλήρημα μου... Αγκαλιάζοντας τη ζωή και πηδώντας στο κενό... Στο ασπρόμαυρο θα βρω τα χρώματά μου... Αφήνοντας το μέλλον να 'ρθει μόνο του...
Αφού είμαστε λέει μικροί ουρανοί, σαν ανθρώπινοι πλανήτες σε γιορτή...
Αφού η γη φτάνει την αυγή, για να μας πει πως η σιωπή ένα πρωί σαν καρπός και αυτή θα ανθίσει...
Αφού κανένας πόνος δεν είναι αρκετός...

Δεν ελπίζω άλλο πια...
Σε τίποτα...
Μονάχα θα ονειρεύομαι...
Ανώνυμα...

Τα πιο όμορφα όνειρα είναι ανώνυμα,
στην καρδιά και στον νου μάθανε να χορεύουν ανώδυνα,
πολλές φορές αποβάλλονται επώδυνα,
και τι δεν θα ’δινα...
να μπορούσα να διώξω το γκρίζο που κρύβει τα αστέρια,
απ’ τη στεριά το άπειρο με ελκύει αφάνταστα,
τα χέρια σηκώνω ψηλά,
ποιός είναι στα αλήθεια ο παράδεισος που αξίζει πραγματικά;

Where I'm writing, and all the way to the right is Hurt...

Ανάμεσα σε μεσάνυχτα και ξημέρωμα... Στις πιο γλυκές και συνάμα άγριες ώρες της νύχτας... Κλείνω τα βιβλία, όχι επειδή νυστάζω, αλλά επειδή η σκέψη μου έχει αποδιοργανωθεί πλήρως... Παίζουν τραγούδια και κολλάω σ' ένα στίχο...

"Έτσι είμαι... Σφυρηλατήθηκα από συμβάντα...

Κι ότι όμορφο έχω μου το γκρεμίζουνε πάντα..."

Πόσα κομμάτια του εαυτού σου να ανακαλύψεις σε λίγες λέξεις...
Και απ' την αδράνεια ξαφνικά βγαίνουν όλα στην επιφάνεια...
Και γράφω... Κι όσο γράφω υπάρχω...

Ότι με πονάει πάντα θα γίνεται στίχος

Κάθε βράδυ που η ψυχή μου διαλύεται ησύχως

Μελωδία θα φτιάχνω κάθε σιωπηλό μου δάκρυ

Και θα στέκομαι μονάχη στου ονείρου την άκρη

Σ' όλα τ' ανεκπλήρωτα δεν θα πάψω να ελπίζω

Κάθε όνειρο μου μια σταγόνα χρώμα στο γκρίζο

Κι όταν χάνομαι μέσα στα σκοτάδια του νου

Βρίσκω πάντα καταφύγιο στην καρδιά τ' ουρανού

Κι αν τη μοναξιά μου ποτέ κανείς δεν γκρεμίσει

Κι αν η πένα μου αστέρια ποτέ δεν γεννήσει

Κι αν δεν βρεθεί μια αγκαλιά στ΄αλήθεια να μ' αγαπήσει

Τουλάχιστον τ' όνειρο μου εγώ θα 'χω κυνηγήσει

Και ζητάω συγγνώμη για τις μάσκες που δεν φόρεσα

Αλλά σ' έναν κόσμο δήθεν ποτέ μου δεν χώρεσα

Ξέρω υπήρξαν και στιγμές που δειλά οπισθοχώρησα

Μα τελικά κοίτα που βρήκα το κουράγιο και προχώρησα

Κι αν μονάχα μαύρες λέξεις βλέπεις πάνω στις σελίδες

Ίσως ευθύνομαι εγώ που το λευκό τους δεν είδες

Σκέψου όμως πως μπορεί να φταις λιγάκι και εσύ

Που έσπασες την καρδιά μου κι έκλεψες τη μισή

Μα να ξέρεις πως ακόμα και γι' αυτό σ' ευχαριστώ

Γιατί μ' έκανες να μάθω πως στ' αλήθεια ν' αγαπώ

Can't you see that this is killing me ?

Μου λείπουν χρώματα...

In the solitude of a broken promise

Πως να αρχίσω... Είναι δύσκολες οι αρχές... Κι εγώ σε λίγο θ' αγγίξω το τέλος...

Πειραγμένες μελωδίες συνοδεύουν τη σιωπή μου. Βουρκωμένα μάτια. Άδειοι οι δρόμοι. Βροχή. Η μελαγχολία με παίρνει τόσο εύκολα αγκαλιά... Τελευταία... Κρυώνω. Μοναξιά. Παντού... Κόκκινα στίγματα γέμισε το φεγγάρι... Μάτωσε. Ράγισε. Κομμάτια απόψε... Κομμάτια...

Έχω στη τσάντα μου τον Μικρό Πρίγκιπα...

(Κι αλήθεια... Αυτό που θέλω είναι να γράφω παραμύθια...

Όχι επιτηδευμένα λόγια... Μονάχα ιστορίες λευκές...)

"...Καθώς αποκοιμιόταν ο μικρός πρίγκιπας, τον πήρα στην αγκαλιά μου και μπήκα στο δρόμο. Είχα την εντύπωση πως κουβαλούσα ένα εύθραυστο θησαυρό. Μάλιστα, μου φαινόταν πως δεν υπήρχε τίποτε πιο εύθραυστο πάνω στη Γη. Κοίταζα, στο φως του φεγγαριού, το χλομό αυτό μέτωπο, αυτά τα κλειστά μάτια, αυτές τις μπούκλες των μαλλιών που αναδεύονταν στον άνεμο, κι έλεγα μέσα μου: αυτό που βλέπω δεν είναι παρά ένα κέλυφος. Το πιο σημαντικό είναι αθέατο...

Καθώς τα μισάνοιχτα χείλη του άφηναν να σχηματίζεται σχεδόν, ένα χαμόγελο, είπα ακόμη: «Αυτό που τόσο πολύ μου κάνει εντύπωση με τούτο το παιδί, είναι πόσο μένει πιστό σ' ένα λουλούδι, είναι η εικόνα ενός τριαντάφυλλου που λάμπει μέσα του, σαν το φως μιας λάμπας, ακόμη κι όταν κοιμάται...» Και τον φαντάστηκα ακόμη πιο εύθραυστο. Πρέπει να προστατεύομε καλά τις λάμπες: ένα φύσημα του ανέμου, μπορεί να τις σβήσει..."

Τόσο καιρό ονειρεύομαι... Ένα όνειρο που δεν ήταν ποτέ δικό μου... Κι απόψε μοιάζουν όλα αλλιώτικα... Κάθομαι σε μια άκρη, έξω απ' το πάρκο... Χαζεύω το δρόμο... Πεφτεί το βλέμμα μου απέναντι... Και μου έρχεται να γελάσω... Έξω απ' το νεκροταφείο, μαύρα γράμματα με σπρέυ πάνω σε άσπρο τοίχο... "Τι γυρεύουμε εμείς μέσα στη νύχτα των άλλων ?"... Διάολε... Ποιος πήγε και το γραψε αυτό εκεί...

Σκέφτομαι μετά πως αυτό μου έχει μείνει... Πυροτεχνήματα στο γκρίζο...

...and I just couldn't reach you
no matter how I tried
no I just couldn't reach you
so instead I ran to hide...

Α(γάπη)..

Α! τι ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού
και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα,
αν είναι νάρθει θε να'ρθεί, δίχως να νοιώσεις από πού,
και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβημένα

θε να σου κλείσει απαλά με τ' άσπρα χέρια της τα δυο
τα ματια που κουράστηκαν τους δρομους να κυττάνε'
κι όταν, γελώντας, να της πεις θα σε ρωτήσει: "ποια είμαι εγώ;"
απ' της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποια 'ναι...

Δεν ωφελεί να καρτεράς! Αν είναι νάρθει, θε ναρθει'
κλειστά όλα νάναι, αντίκρυ σου να στέκεται θα δεις ορθή
κι ανοίγοντας τα χέρια της πρώτη θα σ' αγκαλιάσει...

Αλλιώς, κι αν είναι όλοφωτο το σπίτι για να την δεχτείς
κι έτσι ως την δεις τρέξεις σ' αυτήν κι ομπρός στα πόδια της συρθείς,
αν είναι νάρθει θε ναρθει, αλλιώς θα προσπεράσει...

Κ.Ουράνης...

.

.

.

Κι όμως...
Πολύ πριν σε συναντήσω, εγώ σε περίμενα...
Πάντοτε σε περίμενα...
Περιμένω...

Did I punish you for dreaming ?

Είναι κάτι στιγμές... Όνειρα... Όσα δεν μου 'δωσε κι όσα μου πήρε η ζωή... Ή μάλλον να στο φτιάξω λίγο αλλιώτικα, μιας που λείπει η αισιοδοξία από εδώ μέσα... Όσα ελπίζω να μου φέρει η ζωή... Όσα θα κυνηγήσω... Όσα θέλω να ζήσω... Όσα με κρατάνε εδώ να προσπαθώ...
Είναι αυτά που σκέφτομαι όταν ψάχνω το φως σε σβησμένα αστέρια κι όταν η απουσία σου μ' εξουθενώνει και δεν μπορώ να συνηθίσω... Όταν νιώθω να προχωράω μπροστά, μα πάντα φτάνω πίσω... Είναι στιγμές μικρών θανάτων... 'Οταν πεθαίνω μόνο και μόνο για ν' αναστηθώ...

Είναι μια διαδρομή με τραίνο, Αθήνα - Θεσσαλονίκη, απογευματινή, να έχει σύννεφα ο ουρανός, να τα ζωγραφίζει το ηλιοβασίλεμα, ή και να βρέχει, να δέσει η μελαγχολία πιο γλυκά στην ατμόσφαιρα, να ακούμε κρίνα, και να κάνει κρύο, να βρω αφορμή να τυλιχτώ σαν κουβέρτα γύρω μου μια αγκαλιά...


Είναι μια συναυλία του αγαπημένου μου συγκροτήματος, μια έκρηξη σε κάθε άγγιγμα των χορδών, η καρδιά να χτυπά κατοστάρια, ανάσες, μουσική, ευφορία, τα ευθραυστα όνειρα που λατρεύω, οι ξεχασμένες ελπίδες που σιγοτραγουδώ όταν περπατάω στο δρόμο, το ένα τελευταίο αντίο που κάνει τα μάτια μου να ραγίσουν...

Είναι μια πόλη... Κι όλες οι υποσχέσεις που κουβαλά στους δρόμους της... Ένα σπιτάκι, μια σχολή, οι νύχτες, η ελευθερία, οι επιλογές, οι ανθρώποι, οι βόλτες, τ' αληθινό χαμόγελο, η ανύπαρκτη πλέον απόσταση...

Είναι ένα βράδυ με κεριά σκορπισμένα στο δωμάτιο, να μυρίζει αστέρια και ευτυχία... Στα τάστα της κιθάρας να παίζεται η αγάπη κορώνα γράμματα... Και ν' ακούγεται του Αλκίνοου ο προσκυνητής... "...Κάποιον αγαπάω... Κάποιος είπε πως η αγάπη σ' ένα αστέρι κατοικεί αύριο βράδυ θα 'μαι εκεί..."

Είναι ένα νανούρισμα... Γαλήνια αγκαλιά μέσα της να κλείσεις τα ματάκια σου... Σαν παιδί μικρό στα χέρια μου... Να σε προσέχω... "Αγάπη μου κοιμήσου...Θα μαι κοντά σου όταν με θες..."

Τελειώνουν τα όνειρα ?

Did I punish you for dreaming ?
Did I break your heart and leave you crying ?
Do you ever dream of escaping...
Don't you ever dream of escaping ?

Banging on the walls of your intoxicated mind

Αν με ρωτήσεις απόψε τι είναι ζωή, θα σου πω...
Ζωή είναι, σ' ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, αναμένα κεριά, μια μαυροντυμένη φιγούρα με την κιθάρα της αγκαλιά, χαμένη σε μια γαλήνη εκστατική...

Κι εγώ, σ' ένα κρεββάτι που να ακουμπά η μια πλευρά στον τοίχο, τυλιγμένη με μια κουβέρτα βυσσινιά και με μισοκλειστα μάτια, ν' ακούω τις νότες που χαϊδεύουν οι ξεχασμένες ελπίδες όταν ταράζονται τα τάστα της κιθάρας...

Life has betrayed me once again,
I accept some things will never change.
I've let your tiny minds magnify my agony,
and it's left me with a chemical dependency for sanity.

Yes, I am falling...

How much longer till I hit the ground?
I can't tell you why I'm breaking down.
Do you wonder why I prefer to be alone?
Have I really lost control?

I'm coming to an end,
I've realised what I could have been.
I can't sleep so I take a breath

and hide behind my bravest mask,
I admit I've lost control.
(Anathema - Lost control)

...

...

...

...

...

...

...

...

Δεν αντέχω να πέφτω πάλι...

...

...

...

Τα όνειρα δεν είναι απο γυαλί για να είναι εύθραυστα...

Έσπασε αυτό που είχα...

Χίλια κομμάτια έγινε...

Κι η ψυχραιμία μου απέναντι σ' αυτό με τρομάζει...

Μα ότι δεν σε σκοτώνει... :)

Δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας

Με χαμόγελο ξεκινάει αυτό εδώ... Αλήθεια...
Όπως χαμογελούσα πριν λίγο που μιλούσαμε. Μόνο και μόνο για να σε κάνω ν' ανησυχήσεις... Με μια προσποίηση χαράς λοιπόν θα σου πω...
Δεν με νοιάζει ! Που δεν είμαι όπως θα 'θελες. Δεν με νοιάζει... Δεν βγήκε το κορίτσι χαζοχαρούμενο. Δεν το νοιάζει να 'ναι αρεστό. Δεν θέλει τις ψεύτικες αλήθειες. Κυνηγά παραμύθια αληθινά. Κι όνειρα. Έχει άλλα χρώματα. Δε μιλά απ' το στόμα. Και το κατηγορείς γι' αυτό επειδή δεν έμαθες ν' ακούς. Δε φανερώνεται. Δε κάνει παρέα με ήλιους. Δεν ψάχνει λιμάνι. Ψάχνει θάλασσα. Δεν συνήθισε ποτέ. Δεν πρόλαβε να νιώσει την απώλεια. Δεν έσβησε μνήμες. Δεν αλάργεψε στο χαμό. Δεν δέχτηκε καμιά μαρμάρινη πίστη. Δεν αγόρασε καμιά ιδεολογία απ' τους πολλούς. Δεν έχει παρέες. Έχει φίλους ψυχές. Δεν κλέβει αγάπη. Χαρίζει μόνο. Τα Σαββατόβραδα δεν μυρίζει καπνό. Δεν αράζει πουθενά. Δεν μένει ποτέ. Ούτε φεύγει. Αν το προσέχεις θα σ' αγαπάει. Αν το μισείς θα σε κοιτάξει στα μάτια. Αν το ενοχλήσεις θα σωπάσει. Τι δειλή ! Δεν αντιδρά ποτέ. Ποτέ όπως θα 'θελες. Δεν έγινε αυτό που το προόριζες. Λυπάται. Ψέμα... Δε λυπήθηκε ποτέ γι' αυτό. Δάκρυσε μια φορά. Ίσως ούτε να δάκρυσε. Ίσως να βούρκωσε μονάχα. Ρώτα το τι έχει. Τίποτα θα σου πει. Γιατί άραγε ? "Δεν φανερώνεις ούτε ένα σου συναίσθημα!". Νομίζεις ! Απλά επειδή δεν το φανερώνει με τους συνηθισμένους εύκολους τρόπους, αλλα αλλιώτικα. Ε ! Μην το κατηγορείς επειδή δεν μπορείς εσύ να νιώσεις. Αγκαλιάζει σιωπές, γελάει με τις αστραπές, κρύβεται σε ουρανό. Μύρισες άραγε ποτέ τ' αστέρια του ? Δεν βάφτηκε μέχρι τώρα κόκκινο. Δεν βρήκε χείλια αγνά για να φιλήσει. Δεν θ' αλλάξει ότι δεν του ταιριάζει. Απλά θα φύγει μακριά. Ακούει χαρούμενες θλιμμένες μουσικές. Ακτινοβολεί απελπισία. Γυρνάει σε κρυφές γιορτές. Άγριες χαρές. Άγριες λύπες. Σημάδια στην ψυχή. Δεν μετάνιωσε για κανένα. Αλήθεια. Ήρθαν και στάθηκαν μπροστά του, φωνές. Κατηγορίες φτιαχτές. Ψεύτικες σαν την ψυχή τ' ανθρώπου που τις πέταξε. Δεν ήταν άνθρωπος ρε. Δεν ήταν. Κι άνοιξε το χάρτινο τσίρκο τραύμα στη σιωπή του. Και δεν ούρλιαξε. Δεν του κανε τη χάρη. Χαραγμένη η ιστορία στο αίμα. Τ' ανύπαρκτα το πονούν. Δεν θέλει να το κοιτάζει ο κόσμος. Ραγίζει. Φοβάται. Σπάει κι ενώνεται. Σε στιγμές. Σε χρόνια. Στέκεται μόνο του. Εξαρτημένο κι ανεξάρτητο. Κομπάρσος στον κόσμο σου. Ταξιδευτής κι ονειροβάτης στο δικό του. Φωτιά η ελπίδα του. Νερό τα λόγια σου. Σβησ' την ! Μπορείς ? Νηφάλια η λήθη του. Δεν κοιτά στον καθρέφτη, τον σπάει. Πιστεύει στον θεό κι όχι στην κόλαση. Συμβιβασμό δεν έδεσε ποτέ πλάι στα πανιά. Δεν πιστεύει σε αγάπες πληγές. Δεν ματώνουν οι αγάπες. Δεν χωράει σ' αυτό που θες, μα δεν το θεωρεί κρίμα. Σ' ονειροπαγίδες δεν έπλεξε ποτέ κανέναν. Κι όταν φυλακίζει, αφήνει το κλειδί στα χέρια του κρατούμενου. Φύγε όποτε θες. Δε μαζεύτηκε μπροστά στο φόβο. Στον εαυτό του μόνο. Δεν είναι εσύ. Δεν ήταν. Δεν θα γίνει ποτέ. Δεν ελπίζει σ' αυτό. Το υποσχέθηκε. Δεν θρέφει το εγώ του με τις κραυγές των άλλων. Το 'χει σε απεργία πείνας. Δυσκολεύεται να ελέγξει συναισθήματα. Είναι μπερδεμένο. Δεν ξέρει τίποτα. Συμφιλιώθηκε με το μηδέν. Το άπειρο δεν πόθησε ποτέ. Δεν είναι πριγκίπισσα, νεράιδα, μην του δίνεις καλούπια σε παρακαλώ. Δεν πρόλαβε να συλλαβίσει το αντίο. Το ένα και τελευταίο. Περιμένει ένα ονειροπλασμένο ξωτικό να του κρατήσει το χέρι σφιχτά, να σκουπίσει την αλήθεια που στάζει απ' τα μάτια του, προστασία να του χαρίσει αν το μπορεί. Τις νύχτες όταν ακούει τη φωνή του αγγίζει τ' αστέρια απ' τη χαρά του. Γιατί όταν μιλάει το ξωτικό, είναι σαν να παίρνει στα χέρια του την κάθε λέξη, να την ζεσταίνει γαληνευτά στην αγκαλιά του, και μετά τόσο γλυκά να την τονίζουν τα χείλια του. Κι εσύ δεν τον έχεις ακούσει ποτέ. Ποτέ. Εγώ όμως ξέρω...
Μελαγχολικό λευκό, αστραφτερό μαύρο. Αντιθέσεις. Τ' ουρανού τα χρώματα. Ποιητικές ανάσες. Κι σήμερα που δυσκολεύεται ν' αναπνεύσει απ' την αρρώστια, εσύ το κουράζεις. Δεν πειράζει. Όχι, δεν πειράζει...
Είμαι απλά εγώ...
Και παραληρώ απόψε...

...Κι άμα δε γουστάρεις τη θλιμμένη του γιορτή, τράβα σε άλλη...

...Ζωή δεν ονομάστηκες ποτέ για της χαράς σου τη ζάλη...

Still burning in your flames...

Όλα τόσο μπερδεμένα. Χαμένα. Πάλι νόημα ψάχνω να βρω αλλά... Χαμένο κι αυτό...

Βρέχει κι έχω κάτσει στο πάτωμα. Χαζεύω τις σταγόνες στο παράθυρο. Τόσο διάφανες. Ακουμπώ το μέτωπο μου στο τζάμι να δροσίσει λίγο απ' τον πυρετό.

Το μόνο που νιώθω είναι ένα μεγάλο μπέρδεμα. Και δεν είναι δικό μου. Κανείς δεν έρχεται να το ξεμπλέξει. Άρχισα πάλι να φοβάμαι. Σταμάτησα άραγε ποτέ ?

Είναι όπως εκείνες τις σκηνές στις ταινίες, που ο πρωταγωνιστής κάθεται μόνος, με μια άδεια καρδιά, και από τριγύρω δεν ακούγονται οι ήχοι που κανονικά θα έπρεπε, αλλά απόκοσμες μελωδίες να συνοδεύουν τις σκέψεις του.

Κι όμως ούτε έτσι είναι...

Γιατί εδώ, εγώ είμαι κομπάρσος...

Φτιάξε το κόσμο σου ανοιχτόκαρδο και πέσε, κοιμήσου...

Κοιτώ τριγύρω. Κι είναι όλα γκρι. Πολύ γκρι. Τελικά δεν μου αρέσει καθόλου αυτό το χρώμα όταν το βλέπω στον κόσμο... Θέλω να κλειστώ στο σπίτι και να μην βλέπω κανέναν. Να μην χρειάζεται να μιλάω. Να αφεθώ στη σκέψη μου. Μήπως και μπορέσω να καταλάβω κάτι από δαύτες... Ή από μένα...
Κι απ' την άλλη σκέφτομαι όλα όσα χάνω απ' το έξω. Όταν περπατάω μόνη στο δρόμο, βράδυ, με ένα φεγγάρι γεμάτο και μια άδεια αγκαλιά, να ακούω τον Δεληβοριά να τραγουδάει για "Εκείνη" και να τον σιγοντάρω ψιθυριστά. Αυτή είναι τόσο όμορφη στιγμή. Απίστευτα όμορφη. Ή όταν είμαι στο φροντιστήριο και μιζεριάζω αγχωτικά, φωνάζω στον καθηγητή μου "Σας μισώ !" κι ο άνθρωπος σαστίζει.
-"Τι σου έκανα ρε τέρας ?"
Δεν του λέω τίποτα. Τον κοιτάω με το πιο απογοητευτικό μου βλέμμα...
-"Εσύ γκρινιάζεις όταν είσαι κουρασμένη... Τι έχεις ?"
Όποτε με ρωτάει αυτός ο άνθρωπος "τι έχεις ?" σχηματίζω στα χείλη μου ανάποδο χαμόγελο, όπως στα emoticons του msn, και εκείνος γελάει γιατί δεν του έχω απαντήσει ποτέ με διαφορετικό τρόπο...
-"Ρε πλάσμα ελεεινό εσύ θα υπάρχεις μέχρι τα 98 σου, αλλά εμένα μέχρι το τέλος της χρονιάς θα με πεθάνεις !"
Δεν θέλω να υπάρχω μέχρι τα 98 μου. Μου αρκεί να ζω όσο νιώθω παιδί !
Και θυμάμαι το "...σηκώνεσαι κι είσαι δεκάξι, βαριέσαι στην τάξη, γράφεις ποιήματα...". Κι αλήθειά τα κάνω όλα αυτά... Και δεν θα είμαι ποτέ ξανά δεκάξι. Ούτε δεκαεφτά.
Ξέρεις γαμώτο ο κόσμος δεν μου αρέσει έτσι όπως είναι. Αλλά δεν μου αρέσει να είμαι χαμένη και μόνο να ονειρεύομαι. Κι ας το κάνω αυτό συνεχώς. Λέω να αρχίσω κάτι άλλο. Να πραγματοποιώ όνειρα. Κι ας είμαι πάρα πολύ στο μαύρο, θέλω στιγμές γαλάζιες, λευκές, πορτοκαλί, με μουσική, με λέξεις, με χαμόγελο, με τη Σταματία γιατί είναι χύμα και την γουστάρω, με την Λία γιατί θέλω να είμαι κοντά της και με εμένα για να γίνω όλα όσα μπορώ...
Κι ήμουν έτοιμη να γράψω το πιο απαισιόδοξα μου... Αλλά είναι η επίδραση απ' την "πριγκιπεσσα" του Μάλαμα και το "γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω" του Αλκίνοου . Κι είναι βάλσαμο η μουσική. Γιατί όσο την ακούω είμαι καλά. Με τον δικό μου τρόπο. Είμαι καλά με βουρκωμένα μάτια και με χαμόγελο. Και με τα δυο μαζί. Ξέρω σε λίγο που θα σταματήσουν τα τραγούδια θα αλλάξει η διάθεση μου...

Το μοναχικό σύμπαν μου είναι χαρούμενα καταθλιπτικό, μελαγχολικά χαμογελαστό, ρεαλιστικά ονειροπαρμένο κι έχει όλες τις αντιθέσεις...
Θέλω ν' αγγίξώ έναν γαλάζιο ουρανό. Όχι σαν το "Θεέ μου τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε" της Μαρίας Νεφέλης του Ελύτη. Δεν το συμπάθησα ποτέ.

Θέλω έναν γαλάζιο ανοιχτόκαρδο κόσμο... Για αρχή...

Δε φοβάμαι κανένα παρά μόνο εμένα
όταν τά 'χω χαμένα και κολλάει η πένα...
Δε φοβάμαι να δω αν είσαι ακόμα μαζί μου
ή πρίν αρχίσω είχες δειλιάσει ψυχή μου...