Mirage from the Past

Και τώρα,

όποτε περνάω από κείνο το δρόμο,

λίγο πριν στρίψω στη γωνία,

θ' απλώνω το χέρι ασυναίσθητα,

μήπως και σε κάποιο ετεροχρονισμένα παράλληλο σύμπαν,

αγγίξω τη μορφή σου...

Κι ας ξέρω πως ούτε τότε θα με νιώθεις...

Did you ever wonder why the wind blows cold ?

Με κάθε ανάσα, βγαίνουν οι σκέψεις σαν καπνός και ντουμανιάζει το δωμάτιο... Έχω σβηστεί απ' το χάρτη, ποτέ δεν υπήρξα... Ο χρόνος έγινε ανάμνηση με βλέμμα ειρωνικό, στέκεται στη γωνία και μου ψελλίζει "Θυμάσαι...?". Τον χαζεύω που και που, σα να θέλω να του πω "Δε γαμιέσαι κι εσύ ρε φίλε, ότι θυμάσαι χαίρεσαι...", αλλά θα 'ταν τραγικό να αρχίσω διαλόγους με τύπους σαν κι αυτόν...

Did you ever realize your face is painted on my soul ?

Με το ταβάνι πάλι δεν έχω ενδοιασμούς... Αλλά αρκούμαστε κυρίως στην οπτική επικοινωνία... Με κείνη τη σιωπή της κατανόησης, του οίκτου ή της αδιαφορίας... Μονάχα κάπου στο χάραμα μου μιλάει καμιά φορά, λίγο πριν με πάρει ο ύπνος... Τότε φαίνεται είναι που βγαίνει το συμπέρασμα της ημέρας... Και είναι πάντα το ίδιο... Διάολε πάντα την ίδια φράση μου λέει... "Κοριτσάκι είσαι μόνη...".

Did you ever wonder why they all have gone away ?

Και τυχαίνει ακριβώς εκείνη τη στιγμή ν' ακούγεται κάποιος θόρυβος απ' το από πάνω ή το δίπλα διαμέρισμα, που να υποδηλώνει άλλον ένα, έστω στιγμιαία, ξύπνιο σαν κι εμένα... "Ακούς ? Δεν είμαι μόνη..." του απαντώ, και με κοιτάει αφήνοντας έναν αναστεναγμό, λες και μόλις επιβεβαίωσα τα λεγόμενα του...

Did you ever realize that nothing changes, everything stays the same ?

Μα είναι μονάχα ένα ταβάνι... Τι να ξέρει κι αυτό...