Γιατί έχω μάλλον χαζέψει... Έχω μάλλον χαθεί...

Για όλες εκείνες τις μέρες που περάσαν και ότι κι αν νόμιζα δικό μου μακριά, μακριά έμοιαζε χαμένο... Και ένιωθα μόνη, πως δεν ανήκω πουθενά, πως δεν αγάπησα κανέναν, ένιωθα δεν είχα ούτε κι εσένα...

Για τις νύχτες που ξοδεύτηκαν με το πρόσωπο χωμένο στο μαξιλάρι, να μαζεύει δάκρυα, να αποσιωπά λυγμούς και κραυγές ονείρων που έσβηναν όσο ξαφνικά άναψαν...

Για τα βράδια που το μόνο που έσπαγε τη μοναξιά μου ήταν η φωνή του Χρήστου στο ράδιο κι οι υπέροχες μουσικές του... (Ευχαριστώ...)

Για τις στιγμές που το μόνο που ήθελα ήταν να κοιτάω ουρανό, κλεισμένη στον κόσμο μου...

Για τα τραγούδια που με έκαναν να δακρύζω στα σκοτάδια μου...

Για τη ψυχή του, τα όνειρα του, τα προχειροπλεγμένα φτερά του, την αγκαλιά του, την ανάσα του, τα ματάκια του... Για όσα δεν λέμε...

Για ένα σιωπηλό κύκνο και το αληθινό παραμύθι που έγραψε...
Για τα παιδιά που μεγαλώνουν και γουστάρουν να μένουν παιδιά...

Ένα

......μεγάλο

...............φωτεινό

......................χαμόγελο...