(φωτογραφία: Iris Marilù Humm)
Οι όρκοι μετρούν τα κουράγια των ανθρώπων. Λειψά τα βγάζουν πάντοτε.
Οι όρκοι. Τα ιερά ψέματα, σα να λέμε...
Προσπαθώ να ανακαλέσω παρελθόντα και πέφτω στο κενό. Δυο χρόνια. Ένα μπαλόνι που έσκασε σε κάποιαν άγνωστη ατμόσφαιρα κι οι σάρκες του σκορπισμένες όλες μέσα στο δωμάτιο μου. Καμιά μνήμη δεν έχω κι όμως όλα τα θυμάμαι και ξεχνώ...
Κάποτε η μόνη λέξη που μπορούσα να πω ήταν φοβάμαι. Τώρα σέβομαι περισσότερο τη σιωπή.
Αναρωτιέμαι μονάχα, αν οι άνθρωποι ήξεραν πως απ' τα ακροδάχτυλα τους -καμιά φορά κι απ' τα χείλη ή τις σταλαγματιές των ματιών τους- κρέμονται οι ευτυχίες άλλων ανθρώπων, θα 'χαν τη δύναμη μια ζωή να τις κουβαλούν, έχοντας μπει σε τροχιά συνεχούς απομάκρυνσης από τους ιδιοκτήτες τους;
Μην απαντάς.
Υ.γ.: Ορκίζομαι, ορκίζομαι, για άλλον άνθρωπο δε θα ξαναγράψω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου