Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010

772010



Γνώρισα όλους, σχεδόν, τους ανθρωπομορφισμούς της ελπίδας, κι έτσι όρισα τη σχεδόν απογοήτευση, το σχεδόν δίδαγμα και τους σχεδόν ανθρώπους. Πόσους πολλούς έχουμε από δαύτους... 

~

Κατάλαβα πόσο αγαπώ τα ηλιοφέγγαρα στα βλέμματα που ξεφεύγουν από καστανά μάτια, και είναι μονάχα το θράσος που δημιουργεί η ανάγκη, ίσως και η ψευδελπίδα μιας υπόσχεσης, που με κάνει να θέλω να τα αντικρίζω... 

~

Καμιά φορά όμως κουράζομαι τόσο που χαμηλώνω το κεφάλι και, απειλώντας το τίποτα, υπόσχομαι πως ποτέ ποτέ δε θα ξαναορθώσω τα βλέφαρα μου, και κανείς δε θα ψάξει να ικανοποιήσει το ελάχιστο του εγωισμού μου αναζητώντας με... 

~

Ποθώ να γράφω μα δεν έχω λέξεις, κι όλα μου τα θέλω φαντάζουν αδιάπρακτα εγκλήματα κατά της φυσικής τάξης των πραγμάτων. Δικαίως οι σκέψεις μου τα κυνηγούν σαν Ερινύες, μα δε θα τα φτάσουν ποτέ... Σίγουρα όχι απόψε...

1 σχόλιο:

cho2499 είπε...

Εχω μια υπόνοια πως οι σκέψεις σου θα τα φτασουν. Μη ρωτησεις γιατί, απλά την έχω.

"απειλώντας το τίποτα" προσκυνώ

ίσως, δεν ξέρω, λέω, έτσι να ικανοποιούνται οι εγωισμοί, θέλω να πω, να πρέπει να επιβεβαιωθούμε απ τους άλλους λίγο για να επιβιώσουμε. Ετσι με ψέματα, λέγοντας κι ακούγοντας. Η ισως είναι απλά η μέρα μου που είναι στραβή και κυνικά πράγματα σε μια όμορφη ανάρτηση. Μάλλον αυτό.