Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

Admissions


(η φωτογραφία από εδώ)

Κάθε φορά που μιλούσα από καρδιάς, τα χρόνια μου έμπαιναν εμπόδιο στην αποδεκτότητα των λόγων μου. Μια μέρα θα καταλάβεις, μου λέγανε... Αφέλεια παιδική ακόμα στο μυαλό κι αυτή σε ορίζει... Κι ίσως έτσι να ήταν, έτσι να είναι... Φοβάμαι. Δεν το κρύβω. Ποτέ δεν το έκρυψα. Τρέμω τον αδύναμο εαυτό μου. Τρέμω...
Μια στιγμή αρκούσε. Η παλάμη χάιδεψε ορμητικά τις λέξεις, κι αυτές σβήστηκαν, λες και το μελάνι τους ποτέ δεν στέγνωσε... Μια βόλτα στη θάλασσα. Κοίτα ουρανός, κοίτα αστέρια, κοίτα κύματα. Όλα τακτοποιημένα, όλα στη θέση τους. Η μουσική έπαιζε. Η επίγνωση με βρήκε απροετοίμαστη κι όμως γαλήνια... Είμαστε όλοι μόνοι μας. Όλοι... Κανείς δε ξέρει τι σκέφτομαι, τι νιώθω, ούτε τι σκέφτεσαι και τι νιώθεις εσύ. Ο καθένας μας βρίσκεται αλλού, σ' ένα δικό του σύμπαν, κι είναι δικαίωμα του. Με ποιο δικαίωμα όμως να σε μπάσω εγώ στο δικό μου σύμπαν και με ποια δύναμη; Υπάρχει άραγε κοινό σημείο συνάντησης; Όχι για όλους, έστω για δυο... Τόσο διαφορετικά όμοιοι και συνάμα τόσο όμοια διαφορετικοί... Καμιά φορά βρισκόμαστε όμως, ε; Πίσω απ' τις λέξεις... Μόνο έτσι. Μόνο μέσα απ' ότι δημιουργούμε σκορπάμε τον εαυτό μας δίχως να τον χάνουμε. Στις λέξεις, στις νότες, στις σιωπές. Στις υπογραμμισμένες φράσεις των βιβλίων, στις τσακισμένες τους σελίδες. Και μόνο έτσι νιώθουμε ο ένας τον άλλο, για λίγο, μόνο για λίγο. 
Πανάκριβα μας την πούλησε ο Θεός τη ζωή, έγραψε η Αλκυόνη... Ξέρεις τι ? Απόψε την πιστεύω. Αναρωτιέμαι μονάχα, αν εκείνο το άστρο θα κοιτά αιώνια το κενό. Ή αν κάποια μέρα αντικρίσει στην πανσέληνο το χρώμα απ' τα μάτια Του... Αν θα δώσει σημεία ζωής το παράλογο. Γιατί το παράλογο δεν είναι να θες, σ' αυτόν τον κόσμο, να σ' αγαπουν και ν' αγαπάς, αλλά τούτο το θέλω σου να εκπληρώνεται... Η ίδια μας η ύπαρξη μας θέλει σκυφτούς. Να μην κοιτάμε τριγύρω την ομορφιά και ξελογιαζόμαστε. Να μην αγγίξουμε τ' άνθη και μας χαράξουν τ' αγκάθια τους. Δεν είναι ώρα, μας φωνάζει, για πληγιασμένα δάχτυλα. Φοβάται κι η ύπαρξη. Φοβάται... Νομίζεις έχει πολλά και κείνη; Τούτες οι άμυνες της απέμειναν μονάχα. Αγώνα κάνει για να μην καταργηθεί. Αρκεί να ξεχωρίζεις τις ώρες που πρέπει να την ακούς. Δε θ' αντικρίσεις ποτέ ουρανό αν σκύβεις συνεχώς. Και, μη ξεχνάς, τα όνειρα μόνο με κόκκινα δάχτυλα μπορούν ν' αγγιχτούν...
Την Κική πάλι, που φωνάζει πως είναι μύθος η Αγάπη, δεν την πιστεύω μία. Με θυμώνει έτσι που τα λέει, δεν είναι οι άνθρωποι για να μιλούν. Η σιωπή υποτιμάται. Η Αγάπη μας φταίει που δεν υπάρχουν ψυχές να την πιστέψουν; Όχι ρε. Το τίποτα μας φταίει. Αμφιβολίες, αμφιβολίες, αμφιβολίες. Αμφιβολίες κι ελαφρότητες. Πως μου τη δίνουν όσοι δεν παίρνουν στα σοβαρά το χρόνο τους. Κι εγώ μέσα σ' αυτούς είμαι, μη νομίζεις. Αλλά προοδεύω. Αργά. Καταλαβαίνω. Και τελικά σ' όσους μας πληγώνουν οφείλουμε ένα ευχαριστώ. Η ουσιαστική γνώση αποκτιέται με πόνο. Το παθαίνω απ' το μαθαίνω, άλλωστε, ένα γράμμα απείχε πάντα. Σβήσε το "π", να φύγει ο πόνος. να φύγει η ψευδαίσθηση. Βάλε "μ" στη θέση του, να μείνεις μόνος, να βρεις την αλήθεια σου. 
Κι εμείς θα συναντιόμαστε εδώ.
Στο υπόσχομαι.
Να νιώθουμε ο ένας τον άλλο.
Για λίγο...           

4 σχόλια:

Σταλαγματιά είπε...

Σε μια κατάθεση ψυχής δεν χωρούν λόγια τρίτων…..
Σε νιώθω!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

τα ειπες τοσο ωραια και αληθινα που δεν εχω να προσθεσω τιποτα...

καθενας μας καποια στιγμη θα μαθει την αληθεια του...
και ναι...θα ειναι μεσα απο πονο...

φιλια σου νεραιδενια!!!

negentropist είπε...

Όμορφο ... Σε τελική ανάλυση, πάντα θα είμαστε μόνοι μας, όλοι !

Bebel Gilberto - So Nice.

Ιf 6 was 9 !!!

Απρόσμενο (September)

:)

Ναύτης είπε...

που χάθηκες;
σε κέρδισε η λήθη;
κουράστηκες;
ερωτεύτηκες;
σε κάθε περίπτωση
μη σταματας να γράφεις

:)