Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009

Μην σπάσεις την κλεψύδρα... Σε παρακαλώ...


Καθόμουν στη γωνιά μου. Σιωπηλά. Χάζευα μια κλεψύδρα να παραδίδει τις στάχτες της στην αγκαλιά του χτες... Μερικές φορές αυτό το μικρό πραγματάκι μου θυμίζει την καρδιά. Ίσως την δική μου. Ίσως... Έτσι εύθραυστη, να μετρά χρόνους, να περιμένει, να υπομένει, ραγισμένη σε μικρούς ασήμαντους κόκκους σκόνης, που και που συντροφιά με μια σταγόνα υγρασίας, σα δάρκυ που κανείς δεν προσέχει... Ίσως να αγαπά, ίσως...
Το βλέμμα κολλημένο πάνω της. Μην γελιέσαι, ότι ρέει μέσα της δε μετρά το χρόνο, τα συναισθήματα μετρά, ίσως και τις σκέψεις. Κι αν δεν αγαπά ? Όποιος αγαπά κρίνει ? Σε κρίνω ? Κάνω ότι κάνουν όλοι οι άλλοι κι εγώ ? Μα δεν ξέρω τι κάνω... Δεν ξέρω... Δεν πρόφτασα να καταλάβω...
Βρήκα ένα παραμύθι. Ένα ακόμη. Δεν είσαι εδώ πια για να σου το διηγηθώ. Ακόμη κι όταν ήσουν, με έκανες να νιώθω πως είσαι χιλιόμετρα μακριά μερικές φορές. Κι ας καθόσουν δίπλα μου ακριβώς... Ίσως μιλά για σένα... Ίσως για ένα παιδί...

"Όταν μεγάλωσε ο πατέρας του του είπε:
« Παιδί μου, δε γεννιόμαστε όλοι με φτερά. Μπορεί να μην είσαι υποχρεώμενος να πετάξεις, νομίζω όμως πως είναι κρίμα να μείνεις μόνο στο περπάτημα αφού έχεις τα φτερά που ο καλός Θεός σου έδωσε
«Μα δεν ξέρω να πετάω» απάντησε ο γιος.
«Σωστά…» είπε ο πατέρας. Και περπατώντας, τον πήγε ως το χείλος του γκρεμού, στο βουνό.
«Βλέπεις γιε μου; Το κενό. Όταν θελήσεις να πετάξεις, θα έρθεις εδώ θα πάρεις βαθιά ανάσα, θα πηδήξεις στην άβυσσο και απλώνοντας τα φτερά σου θα πετάξεις».
Ο γιος αμφέβαλλε.
«Κι αν πέσω
«Ακόμα κι αν πέσεις, δε θα σκοτωθείς. Οι λίγες γρατζουνιές θα σε κάνουν πιο δυνατό στην επόμενη προσπάθεια» αποκρίθηκε ο πατέρας.
Το παιδί γύρισε στο χωριό να δει τους φίλους του, τις παρέες του, όλους εκείνους που είχε συντρόφους στην πορεία της ζωής του.
Οι πιο στενόμυαλοι του είπαν:
«Είσαι τρελός; Για ποιο λόγο; Ο πατέρας σου είναι μισότρελος… Για ποιο λόγο να πετάξεις; Τι σου χρειάζεται; Γιατί δεν αφήνεις τις ανοησίες; Τι νόημα έχει να πετάξεις;»
Οι καλύτεροι φίλοι του τον συμβούλεψαν:
«Κι αν είναι αλήθεια; Μα σίγουρα δεν είναι επικίνδυνο; Γιατί δεν αρχίζεις σιγά-σιγά; Δοκίμασε να πηδήξεις από μια σκάλα ή από την κορυφή ενός δέντρου. Αλλά από τον γκρεμό, βρε παιδί μου;…»
Ο νεαρός άκουσε τις συμβουλές όσων τον αγαπούσαν. Ανέβηκε στην κορυφή του δέντρου και, με όλο του το θάρρος, πήδηξε. Άνοιξε τα φτερά του, τα κούνησε στον αέρα με όλη του τη δύναμη αλλά, δυστυχώς, έπεσε στο έδαφος. Μ’ένα καρούμπαλο στο κεφάλι συνάντησε τον πατέρα του.
«Μου είπες ψέμματα! Δεν μπορώ να πετάξω. Το δοκίμασα και κοίτα πως χτύπησα! Δεν είμαι σαν κι εσένα. Τα φτερά μου είναι μόνο για στολίδι
«Παιδί μου» είπε ο πατέρας, «για να πετάξεις, πρέπει να έχεις τον απαραίτητο ελεύθερο χώρο στον αέρα, ώστε τα φτερά σου να ξεδιπλωθούν. Είναι σαν να πέφτεις με αλεξίπτωτο: χρειάζεσαι κάποιο ελάχιστο ύψος για να πηδήξεις.
Για να πετάξεις πρέπει να αρχίσεις να ριψοκινδυνεύεις.
Αν δε θέλεις να το κάνεις, καλύτερα να συμβιβαστείς και να μείνεις για πάντα στο περπάτημα...»"

Χ.Μ.

Μια χούφτα απ' τη σκόνη μου για σένα...
Κι ας είναι όλη δική σου...
Δεν είναι αστρόσκονη, ούτε μαγική, ούτε τίποτα σπουδαίο...
Μα αυτό έχω μονάχα...

13 σχόλια:

jacki είπε...

Δεν έχουμε άλλο λοιπόν από το να ανοίξουμε τα φτέρα.. Έτσι θα μάθουμε να πετάμε..
Τι όμορφο που το έκανες το μπλοκάκι σου.

avraoneirou είπε...

πολύ όμορφη η γραφή σου....
λατρεύω αυτά τα αστεράκια στο μπλόγκ σου...απλά υπέροχα...

''αν αντέχεις να πέφτεις ίσως μάθεις να πετάς τελικά''...

δεν έχουμε όλοι την ίδια δύναμη,ούτε το ίδιο κουράγιο...άλλοι παναπαυόμαστε σ αυτά που έχουμε κι άλλοι έχουμε το κοράγιο να ρισκάρουμε για κάτι καλύτερο...η επιλογή είναι πάντα δική μας...

φιλάκια πολλά γλυκιά μου!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

εκτος απο τον καταλληλο χωρο χρειαζεται και η καταλληλη πιστη...
μπορεις να πεταξεις...τα φτερα τα εχουμε ολοι...την πιστη ομως...;

απο τα πιο ομορφα παραμυθια που εχω διαβασει...
ξερεις οσο μακρια μας κι αν ειναι καποιος παντα μπορει να ακουσει το παραμυθι μας...οταν οι καρδιες ειναι συντονισμενες...

νεραιδενια φιλακια γλυκια μου!!!

Χριστίνα είπε...

πόσοι και πόσοι συμβιβάστηκαν κι δεν έμαθαν ποτέ να πετούν;
πόσοι και πόσοι ποτέ δεν ρίσκαραν για να πραγματοποιηθεί τ όνειρό τους;
εκατοντάδες,χιλιάδες,εκατομμύρια..
οι περισσότεροι ίσως..
κρίμα..
ας γίνουμε εμείς οι πρωτοπόροι επιτέλους.
κι ας ακουστεί απ άκρη σ άκρη αυτό το παραμύθι.
που δεν πρέπει πια να μείνει παραμύθι αλλά στάση ζωής..
και άσε την κλεψύδρα να κυλάει..το νόημα είναι αλλού,είναι μέσα μας..




κάπου πάνω απ το ουράνιο τόξο..
Κρίστ.

ziggy είπε...

egw prospa8isa...dn epesa mono apo enan alla apo pollous gremous...dn eimai fenetai gia na petaw...dn 3ereis poso to 8elw...

Chwyfleian. είπε...

Έπεσα τυχαία εδώ και για να πω την αλήθεια μου, με κράτησε η μουσική και το μαύρο στο φόντο. Κι η μανία μου να μετράω τα αστέρια.

Πάντως.. ακόμα και τα φτερά να σπάσουν, όσο και να χτυπήσεις, η ψυχη πετάει αιώνια.. =)

#lockheart# είπε...

Τι ομορφο το μπλογκ σου...
παντου αστερια...
Ας ανοιξω τα φτερα μου να φτασω ενα..να σου το φερω...
Σε φιλω πολυ!

πνευμα είπε...

και όμως η σκόνη σου είναι κάτι παραπάνω απο μαγική γιατί βγαίνει απο την καρδιά σου...

Την καλημέρα μου

Άνεμος είπε...

Πάρα πολύ όμορφο το κείμενό Άρτεμη μου, πραγματικά αληθινό.

Πως να πετάξεις αν δε κινδυνέψεις να πέσεις; Πώς να νιώσεις το όμορφο αν δε μπορείς να το συγκρίνεις με το άσχημο...;
Τεράστιο νόημα στις λέξεις σου καλό μου. Πραγματικά μου άρεσε.

Να είσαι καλά! Φιλιά!

Tree Surgeon είπε...

Σχετικά με την τόλμη του Ικάρου, τις παροτρύνσεις για τόλμη, την ατολμία των λοιπών:
-Luckily, when it comes to heroism, people are willing to believe anything. (L. F. Céline)

Ανώνυμος είπε...

Tree Surgeon. Άλλο ο ηρωισμός, άλλο η τόλμη κι άλλο η ελευθερία. Κι ο Δαίδαλος τόλμησε να πετάξει και τα κατάφερε. Τον Ίκαρο τον γοήτευσαν άλλα πράγματα. Αλίμονο.
Μην παραποιούμε τα νοήματα για να τα φέρουμε όλα στα μέτρα μας. Ο καθένας πιστεύει και κατανοεί αυτό που θέλει να πιστέψει και να κατανοήσει, κι αυτό που τον βολεύει ενίοτε.
Υπάρχει η τόλμη. Πέρα απ' αυτήν ένας γκρεμός και η ελευθερία. Πριν απ' αυτήν μια στασιμότητα να τυλίγει την γωνιά του καθενός. (Αυτό βέβαια δεν το είπε καμιά μεγάλη συγγραφική αυθεντία αλλά είπα να το γράψω)

Tree Surgeon είπε...

/1ον μέρος
Δεν παραποιείται τίποτε παρά μόνον επισημαίνεται ο χρωματισμός των πράξεων.

Ο Ίκαρος, ο Ίκαρος -έκανε αποκοτιά;. Η ελευθερία; Η ίδια η ελευθερία είναι στασιμότητα. Αν η ελευθερία είναι κατάσταση ισορροπίας, τότε πρόκειται περί στάσιμης κατάστασης. Η έννοια της κατάστασης περικλύει τη "στασιμότητα". Κατα-στάση. Με το σταθεροποιητικό κατά, όπως στο κατα-σταλάζω. Στάση. Στάσιμος. Η μετάβαση από τη μια κατάσταση στην άλλη είναι μη-στασιμότητα. Να μην τη φοβάμαι τη στασιμότητα (note to self).
/τέλος 1ου μέρους

Tree Surgeon είπε...

/2ον μέρος
Δεν υπάρχει καμία, μα απολύτως καμία κακή διάθεση. Το θετικό τίμημα της τόλμης (που κατά κανόνα συνδέεται είτε με τον ηρωισμό ή την επιπολαιότητα) είναι ότι αυτή είναι καλώς αναγνωρισμένη. Δεν υφίσταται τίποτα το αρνητικό και τίποτα το κακόβουλο σ'αυτό. Το παράθεμα του Céline μάλλον παρεξηγήθην -ο ηρωισμός δεν είναι εύκολη υπόθεση. Η τόλμη μπορεί, γιατί αν είναι γεννηθείσα εξ αγνοίας και βιάσης, τότε ναι, να είναι εύκολη και να τιμωρεί σκληρά. Αλλά η τόλμη η σοφή, η δημιουργούμενη από μυαλό πυρετωδώς εργαζόμενον, εκείνη την οποία θέλει η ελευθερία, εκείνη είναι δύσκολη. "Θέλει αρετή και τόλμη..." Γι'αυτό διαχωρίζω κάπως τις κατηγορίες "τόλμης" στο νου μου.

Θα ήταν δόκιμο να μην πνιγόμαστε στην παράνοια των εννοιών, αλλά να αφηνόμαστε ήπια στις διατυπούμενες σκέψεις του ενός ή του άλλου... και οι παρανοήσεις επιτυχία είναι. Παραλλαγές της νόησης του συγγραφέα (αυθεντία ή μη -δεν έχει σημασία.)

Σας ευχαριστώ.
/τέλος 2ου μέρους