Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

Δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας



Με χαμόγελο ξεκινάει αυτό εδώ... Αλήθεια...
Όπως χαμογελούσα πριν λίγο που μιλούσαμε. Μόνο και μόνο για να σε κάνω ν' ανησυχήσεις... Με μια προσποίηση χαράς λοιπόν θα σου πω...
Δεν με νοιάζει ! Που δεν είμαι όπως θα 'θελες. Δεν με νοιάζει... Δεν βγήκε το κορίτσι χαζοχαρούμενο. Δεν το νοιάζει να 'ναι αρεστό. Δεν θέλει τις ψεύτικες αλήθειες. Κυνηγά παραμύθια αληθινά. Κι όνειρα. Έχει άλλα χρώματα. Δε μιλά απ' το στόμα. Και το κατηγορείς γι' αυτό επειδή δεν έμαθες ν' ακούς. Δε φανερώνεται. Δε κάνει παρέα με ήλιους. Δεν ψάχνει λιμάνι. Ψάχνει θάλασσα. Δεν συνήθισε ποτέ. Δεν πρόλαβε να νιώσει την απώλεια. Δεν έσβησε μνήμες. Δεν αλάργεψε στο χαμό. Δεν δέχτηκε καμιά μαρμάρινη πίστη. Δεν αγόρασε καμιά ιδεολογία απ' τους πολλούς. Δεν έχει παρέες. Έχει φίλους ψυχές. Δεν κλέβει αγάπη. Χαρίζει μόνο. Τα Σαββατόβραδα δεν μυρίζει καπνό. Δεν αράζει πουθενά. Δεν μένει ποτέ. Ούτε φεύγει. Αν το προσέχεις θα σ' αγαπάει. Αν το μισείς θα σε κοιτάξει στα μάτια. Αν το ενοχλήσεις θα σωπάσει. Τι δειλή ! Δεν αντιδρά ποτέ. Ποτέ όπως θα 'θελες. Δεν έγινε αυτό που το προόριζες. Λυπάται. Ψέμα... Δε λυπήθηκε ποτέ γι' αυτό. Δάκρυσε μια φορά. Ίσως ούτε να δάκρυσε. Ίσως να βούρκωσε μονάχα. Ρώτα το τι έχει. Τίποτα θα σου πει. Γιατί άραγε ? "Δεν φανερώνεις ούτε ένα σου συναίσθημα!". Νομίζεις ! Απλά επειδή δεν το φανερώνει με τους συνηθισμένους εύκολους τρόπους, αλλα αλλιώτικα. Ε ! Μην το κατηγορείς επειδή δεν μπορείς εσύ να νιώσεις. Αγκαλιάζει σιωπές, γελάει με τις αστραπές, κρύβεται σε ουρανό. Μύρισες άραγε ποτέ τ' αστέρια του ? Δεν βάφτηκε μέχρι τώρα κόκκινο. Δεν βρήκε χείλια αγνά για να φιλήσει. Δεν θ' αλλάξει ότι δεν του ταιριάζει. Απλά θα φύγει μακριά. Ακούει χαρούμενες θλιμμένες μουσικές. Ακτινοβολεί απελπισία. Γυρνάει σε κρυφές γιορτές. Άγριες χαρές. Άγριες λύπες. Σημάδια στην ψυχή. Δεν μετάνιωσε για κανένα. Αλήθεια. Ήρθαν και στάθηκαν μπροστά του, φωνές. Κατηγορίες φτιαχτές. Ψεύτικες σαν την ψυχή τ' ανθρώπου που τις πέταξε. Δεν ήταν άνθρωπος ρε. Δεν ήταν. Κι άνοιξε το χάρτινο τσίρκο τραύμα στη σιωπή του. Και δεν ούρλιαξε. Δεν του κανε τη χάρη. Χαραγμένη η ιστορία στο αίμα. Τ' ανύπαρκτα το πονούν. Δεν θέλει να το κοιτάζει ο κόσμος. Ραγίζει. Φοβάται. Σπάει κι ενώνεται. Σε στιγμές. Σε χρόνια. Στέκεται μόνο του. Εξαρτημένο κι ανεξάρτητο. Κομπάρσος στον κόσμο σου. Ταξιδευτής κι ονειροβάτης στο δικό του. Φωτιά η ελπίδα του. Νερό τα λόγια σου. Σβησ' την ! Μπορείς ? Νηφάλια η λήθη του. Δεν κοιτά στον καθρέφτη, τον σπάει. Πιστεύει στον θεό κι όχι στην κόλαση. Συμβιβασμό δεν έδεσε ποτέ πλάι στα πανιά. Δεν πιστεύει σε αγάπες πληγές. Δεν ματώνουν οι αγάπες. Δεν χωράει σ' αυτό που θες, μα δεν το θεωρεί κρίμα. Σ' ονειροπαγίδες δεν έπλεξε ποτέ κανέναν. Κι όταν φυλακίζει, αφήνει το κλειδί στα χέρια του κρατούμενου. Φύγε όποτε θες. Δε μαζεύτηκε μπροστά στο φόβο. Στον εαυτό του μόνο. Δεν είναι εσύ. Δεν ήταν. Δεν θα γίνει ποτέ. Δεν ελπίζει σ' αυτό. Το υποσχέθηκε. Δεν θρέφει το εγώ του με τις κραυγές των άλλων. Το 'χει σε απεργία πείνας. Δυσκολεύεται να ελέγξει συναισθήματα. Είναι μπερδεμένο. Δεν ξέρει τίποτα. Συμφιλιώθηκε με το μηδέν. Το άπειρο δεν πόθησε ποτέ. Δεν είναι πριγκίπισσα, νεράιδα, μην του δίνεις καλούπια σε παρακαλώ. Δεν πρόλαβε να συλλαβίσει το αντίο. Το ένα και τελευταίο. Περιμένει ένα ονειροπλασμένο ξωτικό να του κρατήσει το χέρι σφιχτά, να σκουπίσει την αλήθεια που στάζει απ' τα μάτια του, προστασία να του χαρίσει αν το μπορεί. Τις νύχτες όταν ακούει τη φωνή του αγγίζει τ' αστέρια απ' τη χαρά του. Γιατί όταν μιλάει το ξωτικό, είναι σαν να παίρνει στα χέρια του την κάθε λέξη, να την ζεσταίνει γαληνευτά στην αγκαλιά του, και μετά τόσο γλυκά να την τονίζουν τα χείλια του. Κι εσύ δεν τον έχεις ακούσει ποτέ. Ποτέ. Εγώ όμως ξέρω...
Μελαγχολικό λευκό, αστραφτερό μαύρο. Αντιθέσεις. Τ' ουρανού τα χρώματα. Ποιητικές ανάσες. Κι σήμερα που δυσκολεύεται ν' αναπνεύσει απ' την αρρώστια, εσύ το κουράζεις. Δεν πειράζει. Όχι, δεν πειράζει...
Είμαι απλά εγώ...
Και παραληρώ απόψε...

...Κι άμα δε γουστάρεις τη θλιμμένη του γιορτή, τράβα σε άλλη...
...Ζωή δεν ονομάστηκες ποτέ για της χαράς σου τη ζάλη...

7 σχόλια:

aggelika είπε...

είσαι απλά εσύ..
φτάνει να είσαι αληθινή, και θα δεις... μόνο τότε θα σε σέβονται πραγματικά και θα σε αγαπάνε!

Αγγελίνα είπε...

κοριτσάκι... ποιος θα σε χωρέσει μέσα του;
ποιος θα αντέξει τόση αλήθεια...;
ασπρόμαυρο, χαρούμενο, θλιμμένο, ασυμβίβαστο κοριτσάκι...


"Κι όταν φυλακίζει, αφήνει το κλειδί στα χέρια του κρατούμενου."

ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΗ... είπε...

Ψιθυριζω φωνες δυνατες γιατι οι ψευτικες σιωπες δεν σου ταιριαζουν.
Φωνες αληθινες με τα αυτια ορθανοιχτα να ακουν οσα δεν λες, οχι γιατι φοβασαι, αλλα γιατι "οι πολλοι" δεν εχουν μαθει να ακουν ουσιαστικα. Δεν εχουν μαθει να ξεδιπλωνουν μυστηρια γιατι δεν αναρωτηθηκαν ποτέ πώς αυτα προέκυψαν...

Με γυρισες 5 χρονια πισω, στην ηλικια των δικων μου 17 χρόνων, στις τοτε μου σκεψεις...

Να εχεις ενα ομορφο ξημερωμα!

(Υ.Γ κι εσυ σκορπιος,ε? λες να οφειλεται εκει η ομοιοτητα;)

jacki είπε...

Με συγκλόνισε η κοπέλα που περιγράφεις.. Με τρομάζει ίγο που είναι άρρωστη.. Βρήσκω κάτι από μένα μέσα εδώ.. Και μοιάζει τόσο φιλόξενη η γιορτή σου η θλιμμένη.
Καλημέρα.

Άρτεμις είπε...

aggelika...
Ν' αγαπιέσαι είναι κάτι... Ν' αγαπάς και να αγαπίεσαι είναι τα πάντα... (Κι ο σεβασμός είναι υποσύνολο της αγάπης) Μακάρι να μπορούσαμε να είμασταν όλοι απλά εμείς, κι όχι κακέκτυπα των επιφανών μαζών...

Αγγελίνα...
Κοριτσάκι μου... Τι αδυναμία σου έχω εσένα... Όχι γι' αυτά που μου λες, ούτε μόνο για τα κοινά μας... Αλλά για τα ξωτικά σου γραψίματα... Ποιος θα μ' αντέξει στ' αλήθεια...? :)

Πρωτόπλαστη...
Έχω ταιριάξει με το πιο αντίθετο μου ζώδιο... Μην τα πιστεύες αυτά... :) Δεν με νοιάζουν πια οι πολλοί... Ένας. Μόνο.

Jacki...
Φιλόξενη η θλίψη μου για τις συμπάθειες μου... Είναι η αρρώστια του κόσμου πιο βαριά... Και σίγουρα πιο τρομακτική... Καληνύχτα σιωπή μου...

το κορίτσι που ήθελε πολλά είπε...

ποσο πολυ μ άρεσε...πολύυυυυ πολύυυυ!

:***

Άρτεμις είπε...

Κορίτσι που ήθελε πολλά...

Παραλήρημα...
Μισητής ομορφιάς...