Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2009

Φτιάξε το κόσμο σου ανοιχτόκαρδο και πέσε, κοιμήσου...


Κοιτώ τριγύρω. Κι είναι όλα γκρι. Πολύ γκρι. Τελικά δεν μου αρέσει καθόλου αυτό το χρώμα όταν το βλέπω στον κόσμο... Θέλω να κλειστώ στο σπίτι και να μην βλέπω κανέναν. Να μην χρειάζεται να μιλάω. Να αφεθώ στη σκέψη μου. Μήπως και μπορέσω να καταλάβω κάτι από δαύτες... Ή από μένα...
Κι απ' την άλλη σκέφτομαι όλα όσα χάνω απ' το έξω. Όταν περπατάω μόνη στο δρόμο, βράδυ, με ένα φεγγάρι γεμάτο και μια άδεια αγκαλιά, να ακούω τον Δεληβοριά να τραγουδάει για "Εκείνη" και να τον σιγοντάρω ψιθυριστά. Αυτή είναι τόσο όμορφη στιγμή. Απίστευτα όμορφη. Ή όταν είμαι στο φροντιστήριο και μιζεριάζω αγχωτικά, φωνάζω στον καθηγητή μου "Σας μισώ !" κι ο άνθρωπος σαστίζει.
-"Τι σου έκανα ρε τέρας ?"
Δεν του λέω τίποτα. Τον κοιτάω με το πιο απογοητευτικό μου βλέμμα...
-"Εσύ γκρινιάζεις όταν είσαι κουρασμένη... Τι έχεις ?"
Όποτε με ρωτάει αυτός ο άνθρωπος "τι έχεις ?" σχηματίζω στα χείλη μου ανάποδο χαμόγελο, όπως στα emoticons του msn, και εκείνος γελάει γιατί δεν του έχω απαντήσει ποτέ με διαφορετικό τρόπο...
-"Ρε πλάσμα ελεεινό εσύ θα υπάρχεις μέχρι τα 98 σου, αλλά εμένα μέχρι το τέλος της χρονιάς θα με πεθάνεις !"
Δεν θέλω να υπάρχω μέχρι τα 98 μου. Μου αρκεί να ζω όσο νιώθω παιδί !
Και θυμάμαι το "...σηκώνεσαι κι είσαι δεκάξι, βαριέσαι στην τάξη, γράφεις ποιήματα...". Κι αλήθειά τα κάνω όλα αυτά... Και δεν θα είμαι ποτέ ξανά δεκάξι. Ούτε δεκαεφτά.
Ξέρεις γαμώτο ο κόσμος δεν μου αρέσει έτσι όπως είναι. Αλλά δεν μου αρέσει να είμαι χαμένη και μόνο να ονειρεύομαι. Κι ας το κάνω αυτό συνεχώς. Λέω να αρχίσω κάτι άλλο. Να πραγματοποιώ όνειρα. Κι ας είμαι πάρα πολύ στο μαύρο, θέλω στιγμές γαλάζιες, λευκές, πορτοκαλί, με μουσική, με λέξεις, με χαμόγελο, με τη Σταματία γιατί είναι χύμα και την γουστάρω, με την Λία γιατί θέλω να είμαι κοντά της και με εμένα για να γίνω όλα όσα μπορώ...
Κι ήμουν έτοιμη να γράψω το πιο απαισιόδοξα μου... Αλλά είναι η επίδραση απ' την "πριγκιπεσσα" του Μάλαμα και το "γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω" του Αλκίνοου . Κι είναι βάλσαμο η μουσική. Γιατί όσο την ακούω είμαι καλά. Με τον δικό μου τρόπο. Είμαι καλά με βουρκωμένα μάτια και με χαμόγελο. Και με τα δυο μαζί. Ξέρω σε λίγο που θα σταματήσουν τα τραγούδια θα αλλάξει η διάθεση μου...
Το μοναχικό σύμπαν μου είναι χαρούμενα καταθλιπτικό, μελαγχολικά χαμογελαστό, ρεαλιστικά ονειροπαρμένο κι έχει όλες τις αντιθέσεις...
Θέλω ν' αγγίξώ έναν γαλάζιο ουρανό. Όχι σαν το "Θεέ μου τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε" της Μαρίας Νεφέλης του Ελύτη. Δεν το συμπάθησα ποτέ.
Θέλω έναν γαλάζιο ανοιχτόκαρδο κόσμο... Για αρχή...

Δε φοβάμαι κανένα παρά μόνο εμένα
όταν τά 'χω χαμένα και κολλάει η πένα...
Δε φοβάμαι να δω αν είσαι ακόμα μαζί μου
ή πρίν αρχίσω είχες δειλιάσει ψυχή μου...

10 σχόλια:

το κορίτσι που ήθελε πολλά είπε...

Άρτεμις πια, ε? είναι που θες να λέμε ονόματα πλέον.μου το κόλλησες ξέρεις, δε γράφω αρχικά, γράφω ολόκληρα ονόματα.

όσο γι αυτό: Και θυμάμαι το "...σηκώνεσαι κι είσαι δεκάξι, βαριέσαι στην τάξη, γράφεις ποιήματα...". Κι αλήθειά τα κάνω όλα αυτά... Και δεν θα είμαι ποτέ ξανά δεκάξι. Ούτε δεκαεφτά.

ξέρεις πόσο απελπιστικά συχνά το σκέφτομαι?μέχρι να κλείσω τα 16 σκεφτόμουν "σε λίγο καιρό θα το ακούω και θα ταιριάζει στα χρόνια μου".μετά έκλεισα τα 17 κι έλεγα "και τώρα τι?τώρα δε θα ξαναυπάρξει φορά που θα τ ακούσω και θα ισχύει?"...

jacki είπε...

Μεγειά σου το μπλοκάκι καλό μου. Ξέρεις μας συμβαίνει καμιά φορά να είμαστε καλά και να κλαίμε.. Μας συμβαίνει καμιά φορά να είμαστε 17 και 18 και να νοιώθουμε μεγαλύτεροι. Αλλά θα σου πω ότι μικρότερη πίστευα ότι έτσι και περάσουν τα 18 θα γεράσω.. και γέρασα. Να απολαμβάνεις την κάθε στιγμή που φέρνει η ζωή.. Δεν έρχονται πίσω οι στιγμές μας.
Να είσαι καλά και να προσέχεις τη μικρή μου φίλη.

FiXXXer είπε...

μια ψιθυριστη γαλαζια αγκαλια απο εμενα..

Άρτεμις είπε...

Στεφανιά :Ρ...
Δεν θα είμαστε ποτέ ξανα 17... Θα ισχύει μέσα μας... Εγώ είμαι ακόμα δεκάξι...

Jacki...
Jackie μου... Σ' ευχαριστώ... Θα το προσέχω τ' αγγελούδι... Να απολαμβάνεις κι εσύ τις στιγμές... Με χαμόγελο στα όμορφα και με καταφύγιο τον ουρανό στα δύσκολα... Χαίρομαι που είσαι πάλι εδώ...

FiXXXer...
Την είχα ανάγκη είν' η αλήθεια... Ακριβώς έτσι... Γαλάζια και ψιθυριστή... Να προσέχεις...

aggelika είπε...

Και σε ποιον αρέσει ο κόσμος έτσι όπως είναι? Ας βάλουμε όλοι λίγο από το χρώμα που περισσεύει στον καθένα κι ας προσπαθήσουμε το αποτέλεσμα να μην είναι γκρι ή μαύρο!
Όσο για την απαισιοδοξία.. καλό είναι να την διώχνεις όποτε μπορείς με όμορφες και φωτεινές σκέψεις γιατί αλλιώς συσσωρεύεται στην ψυχούλα σου και την γεμίζει μαύρο...

καλορίζικο το νέο σπίτι σου!

Άρτεμις είπε...

aggelika...
Κι αν δεν σοιυ χαρίσει κάποιος όμορφες σκέψεις και χρώματα, που να τα βρεις να τα σκορπίσεις στον κόσμο σου ?

Σ' ευχαριστώ...

aggelika είπε...

είναι κι αυτό ένα πρόβλημα..
συνήθως πιστεύουμε ότι είμαστε μόνοι αλλά πάντα υπάρχει κάποιος δίπλα, σιωπηλός και ήσυχος, να μην τραβάει τα βλέμματα. Κι αυτοί είναι που χαρίζουν τις πιο όμορφες σκέψεις και τα πιο φωτεινά χρώματα.
ψάξε και σίγουρα θα βρεις αρκετά τέτοια άτομα γύρω σου!

καλή σου μέρα.

outcast poetry είπε...

To να είσαι καλά με τον δικό σου τρόπο είναι σημαντικό,μου θύμισες εμένα σε κάποια πράγματα και σκέψεις
Καλό σου βράδυ καθαρματάκι

Άρτεμις είπε...

aggelika...
Δεν είναι αρκετά... Αλλά αρκεί που υπάρχουν... Υπάρχει...

outcast poetry...
Όνειρα γαλάζια προσμένουν να γίνουν αλήθειες...
Καλημέρα...
:)

ΦΛΕΓΟΜΕΝΟΣ είπε...

Φοβάμαι.

Όταν κουράζομαι φοβάμαι πιο πολύ

Όταν κουραστώ πάρα πολύ δεν φοβάμαι καθόλου