Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

And I won't tell 'em your name

Απόψε είδα αστέρια για πρώτη φορά σ' αυτή την πόλη. Μια περασμένη στιγμή ήρθε κι έκατσε πλάι μου στο παγκάκι, και κοιτούσαμε μαζί τον ουρανό. Οι περαστικοί περνούσαν τριγύρω. Κανείς δεν έβλεπε ψηλά... Κανείς...
Θυμάμαι όταν ερχόμουν με το αεροπλάνο... Μια ματιά έξω απ' το τζάμι με έκανε να καταλάβω τι θέλω. Θέλω να ζήσω πάνω σε ένα σύννεφο. Τώρα που ξέρω πως είναι να τα κοιτάζεις όλα από ψηλά, από μακριά... Αυτό θέλω. Όχι μεταφορικά. Όχι σε λυρικές φαντασίες κι ονειροφτιάγματα. Εγώ, αλήθεια, θέλω να ζήσω πάνω σε ένα σύννεφο...

Νιώθω σα να 'χω μάθει πολλά και τίποτα όλο αυτό το διάστημα. Πριν λίγο καιρό μου είπε κάποιος πως είμαι σα φάντασμα σ' αυτή την πόλη. Απόψε κατάλαβα τι εννοούσε, καθώς άλλαζα δρόμους και στενά τόσο ενστικτωδώς, δίχως να κοιτάω πια οδούς και δίχως να με νοιάζει... Επέστρεφα σπίτι κι ένιωθα τον αέρα να βρίσκει εμπόδια στη διαδρομή προς τους πνεύμονες μου. Αυτός ο κόμπος στο λαιμό είναι το χειρότερο των συναισθημάτων. Κι οι σκέψεις δεν πάνε πίσω, όταν σε κάνουν να αισθάνεσαι αδύναμη. Όταν η γραμμή της παραίτησης είναι ένα βήμα μπροστά κι εσύ είσαι σχεδόν έτοιμη να τη διασχίσεις... Κι όμως πάντα βρίσκεις κουράγιο μέσα σου την τελευταία στιγμή...
Δε μου λείπουν οι παρέες. Σχεδόν πάντα είχα και ποτέ δεν ταίριαξα. Δε μου λείπουν λίγοι ακόμα απ' αυτούς τους ανθρώπους με τους οποίους μιλάς δίχως να σ' ακούνε, δίχως να επικοινωνείτε, δίχως να καταλαβαίνεστε, μόνο και μόνο για να περνά η ώρα. Δε μου λείπουν τα ψεύτικα χαμόγελα κι οι εξαναγκαστικές ομοιομορφίες. Τα διαολόστειλα προ πολλού τούτα. Οι άνθρωποι μου λείπουν. Κείνοι που εμπιστεύομαι, που δε με κρατούν συνεχώς σε άμυνα. Κείνοι που με κάνουν να νιώθω ασφαλής, που μου απλώνουν το χέρι στα δύσκολα και θέλω να τ' αγγίξω. Κείνοι που τώρα πια σκορπίστηκαν από δω κι από κει, χιλιόμετρα μακριά...
Κάποτε πιάναμε τα προβλήματα, τα κόβαμε σε χίλια μέρη, ο καθένας από λίγο κι από πολύ, μέχρι να γίνουν θρύψαλα, σκόνη, να τα φυσήξει ο άνεμος στ' ανύπαρκτα. Κάποτε το αλκοόλ έβγαζε λόγια απ' τα στόματα μας αλλιώτικα, πάνω εκεί στις πρώτες μας φορές, που ξεμέναμε από αθωότητα και μας ευλογούσε η μιζέρια, μα εμείς λέγαμε πάντα παιδιά θα είμαστε...
Κάποτε...
Απόψε...
Απόψε δε χρειαστήκαμε αλκοόλ. Η λιγοστή εμπειρία κατάφερε και μας έδωσε απαντήσεις... Γιατί έχουμε αρχίσει το πανεπιστήμιο της ζωής κι από δω δε βγαίνεις με πτυχίο κι επίσημο ένδυμα σα μαλάκας κατοχυρωμένος, βγαίνεις άνθρωπος... 
Είμαι το τελευταίο άτομο που μπορεί να προσφέρει συμβουλές. Πραγματικά. Μα ξέρω πως είναι να νιώθεις εγκλωβισμένος άθελα σου σε μια πραγματικότητα που δε σου επιτρέπει να είσαι με αυτόν που αγαπάς. Κι ενώ εσύ είσαι εδώ, δέσμιος καταστάσεων και στασιμοτήτων, ο άλλος είναι μακριά σου, κάπου εκεί έξω και ΖΕΙ, κι αυτό σε θλίβει. Όχι γιατί ζηλεύεις τη χαρά του, αλίμονο. Απλά είναι το ότι ζει σε μια πραγματικότητα που αισθάνεσαι πως δεν σε περιέχει, ενώ εκείνος είναι τα πάντα για σένα. Έτσι γίνεται η ανασφάλεια πρώτη ύλη του φόβου. Και καταλήγεις είτε να φθείρεσαι μονάχος, είτε να μεταφέρεις αφόρητη πίεση στον άλλο... Κανένα απ' τα δύο δεν είναι σωστό. Και κανένα απ' τα δύο δε διορθώνεται μόνο με υπομονή, ανέχεια κι ελπίδα ότι κάποιος ανώτερος εξωτερικός παράγοντας θα βελτιώσει την κατάσταση. Τούτος ο δρόμος αποκλειστικά εξάντληση επιφέρει. Κι άσε που οι μεγαλύτερες πόρνες λέγονται ελπίδες. Μη στηρίζεσαι απάνω τους, δεν ξέρεις πόσο εύκολα σε πουλάνε για το τίποτα.
Να θυμάσαι μονάχα πως η Αγάπη δεν είναι σεντόνι που καλύπτει νεκρούς εγωισμούς. Είναι μικρά αστέρια που λάμπουν σε έναν κατάμαυρο ουρανό και ψιθυρίζουν "Σε σκέφτομαι". Είναι το τραγούδι που θα του στείλεις, οι στίχοι που θα του ξεχωρίσεις, η ζωγραφιά που θα του φτιάξεις. Είναι το τηλεφώνημα αργά το βράδυ κι η σιωπή σου για ν' ακούς τη φωνή του. Είναι οι νότες που χαράζεις στα πεντάγραμμα κι οι λέξεις που σχηματίζουν τη μορφή του. Είναι ο χρόνος που βρήκες για να είσαι μαζί του. Είναι τα γράμματα που γράφεις κι η αγωνία σου που ταξιδεύει πλάι τους για να τα προσέχει στη διαδρομή. Είναι τα φεγγάρια που θεωρείς χαμένα γιατί δε σας αντίκρισαν να τα κοιτάζετε αγκαλιά... Μικρά πράγματα, απλά, ίσως κι ασήμαντα για κάποιους... Μα μόνο ευτυχία χαρίζεις μέσα απ' αυτά... Μην τα αγνοείς, λοιπόν...
Και να γράφεις... Πάντα να γράφεις... Να γράφεις και να του μιλάς ήρεμα μέσα απ' τις λέξεις, με αλήθεια και σεβασμό. Όχι σε τετράδια κρυφά, για να ξεθυμάνεις μόνο και μόνο για να ξαναθυμώσεις την επόμενη φορά χειρότερα. Να γράφεις για να εξηγείς, να ανοίγεσαι, να μοιράζεσαι και να ακούγεσαι βαθύτερα... Η Αγάπη χρειάζεται ψυχή, κι η ψυχή είναι απλή όσο δε φαντάζεσαι... Το μυαλό είναι που τα γαμάει όλα κάνοντας τα σύνθετα...

Γι' αυτό σου λέω, άμα τη βρήκες, να την προσέχεις...

And now we're grown up orphans
That never knew their names
We don't belong to no one
That's a shame
But if you could hide beside me
Maybe for a while
And I won't tell no one your name

Για τη Λ.

6 σχόλια:

Άνεμος είπε...

Δεν είναι πάντα εύκολο με τους ανθρώπους. Μπορεί να τους πλάθουμε ιδανικά όμως σίγουρα η υλοποίηση δεν είναι στο χέρι μας... Μπορείς να διαλέγεις τους φίλους σου όμως. Μπορείς να διαλέξεις με ποιούς να συναναστρέφεσαι.
Σου αρέσει ο άλλος, κάνεις παρέα μαζί του. Δε σου αρέσει, τον κάνεις πέρα.

Όταν τα γράφεις είναι σα να τα λες, τα βγάζεις απο μέσα σου. Συμφωνώ. Βέβαια η σιγουριά ότι ο άλλος θα τα δει και θα καταλάβει πως τα εννοείς είναι αμφίβολη. Όταν αναφέρεσαι κάπου είναι καλύτερο να του τα λες. Έχουν μεγαλύτερη αξία νομίζω.

Καλησπέρα !

Ανώνυμος είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=PSlqglZSn1Y&translated=1

τι παραξενο και στην αθηνα χτες ατερια ειχε.

Elen Chamelen είπε...

Η Αγάπη χρειάζεται ψυχή, κι η ψυχή είναι απλή όσο δε φαντάζεσαι... Το μυαλό είναι που τα γαμάει όλα κάνοντας τα σύνθετα...
Είναι η πιο ωραία πρόταση που έχεις γράψει όσο καιρό σε διαβάζω...Και με βρίσκεις πολύ σύμφωνη...

Αερικό είπε...

"Κι ενώ εσύ είσαι εδώ, δέσμιος καταστάσεων και στασιμοτήτων, ο άλλος είναι μακριά σου, κάπου εκεί έξω και ΖΕΙ, κι αυτό σε θλίβει. Όχι γιατί ζηλεύεις τη χαρά του, αλίμονο. Απλά είναι το ότι ζει σε μια πραγματικότητα που αισθάνεσαι πως δεν σε περιέχει, ενώ εκείνος είναι τα πάντα για σένα."

Δεν μπορείς να φανταστείς πόοοσο σε νιώθω... :/
Με συγκίνησες.
Kουράγιο.

Άρτεμις είπε...

Μπα δεν υπάρχει πια λόγος για "κουράγιο" κορίτσι μου... Τίποτα δεν υπάρχει...

Αερικό είπε...

Πείσμωσε σου λέω εγω. Η ζωή είναι πόρνη και θέλει πόλεμο. Και πείσμα.