Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010

World so cold

Δε μπορώ ν' αποφασίσω αν τον συμπαθώ ή όχι. Δε με νοιάζει και πολύ ειν' η αλήθεια, καθόλου δε με νοιάζει. Ρώτησε μονάχα που θέλω να πάμε για καφέ κι αν θα πάρουμε το αστικό μέχρι τη Ναυαρίνου. Το σίγουρο είναι ότι έδωσα γι' άλλη μια φορά τη λάθος εντύπωση. Σα να 'χω ξεχάσει τι πρέπει να κάνει κανείς για να γνωρίσει καινούριους ανθρώπους. Τόσα χρόνια έχτιζα μια φυλακή, με αόρατα κάγκελα. Δεν τα βλέπεις, δε φαίνονται. Μα όταν πάω να κάνω ένα βήμα παραπέρα, πέφτω απάνω τους και μου κόβουν τη φόρα. Κι επειδή απ' την πρόσκρουση σχηματίζεται μια σκιά πόνου στα μάτια, νομίζει ο άλλος ότι σκοτεινιάζω εύκολα. Δε βλέπει την αιτία, στέκει μονάχα για λίγο μπροστά στο αποτέλεσμα κι ύστερα συνήθως απομακρύνεται. Μα θα το διορθώσω κι αυτό, το υποσχέθηκα σε μένα. Όλα απ' την αρχή θα τα φτιάξω, ίδια κι αλλιώτικα...
Μπορώ ξεκάθαρα να το πω πλέον, κάθε μου πλάνο ανατράπηκε. Πόσο μαλάκας μπορεί να είναι κάποιος που προσπαθεί και καλά να σχεδιάσει τη ζωή... Μόνη της φτιάχνει το δρόμο της. Αυτό που κάνουμε εμείς είναι ν' αποφασίσουμε αν θα είναι ποτάμι ή χείμαρρος, προσπαθώντας να αποφύγουμε τα λιμνάσματα. Γιατί τα στάσιμα νερά γίνονται βούρκος, κι άντε κρατήσου ψυχή μου καθάρια εκεί μέσα... Όσα φράγματα κι αν συναντήσεις, απλά άσε να συσσωρεύεται η προσπάθεια, μόνο έτσι λένε θα τα σπάσεις, και θα συνεχίσεις με δύναμη περίσσεια. Αφού έμαθες τις πτώσεις, έμαθες τι είναι να μην έχεις από που να πιαστείς και να πρέπει μόνη να μάθεις να σηκώνεσαι. Σε λιγάκι μπορεί να λες πως δεν ήταν και τίποτα. Έτσι κι αλλιώς τόσα παθαίνουμε, τόσα αντέχουμε και παραπάνω, πάντα παραπάνω. Το ισοζύγιο χαράς/λύπης δεν φτιάχτηκε για να ισορροπεί, φτιάχτηκε για να καταλάβεις ότι η ευτυχία δεν είναι εφάπαξ που θα στο στείλει η ζωή στα εξηνταπέντε σου...
Είμαι εδώ και δεν ξέρω για πόσο. Με απέρριψε μέχρι και το πανεπιστήμιο σ' αυτή την πόλη. Κι ενώ δεν είμαι καλά, δε θέλω να φύγω επειδή απλά δε με δέχτηκαν. Θέλω να φύγω όταν θα τα 'χω ξεγράψει όλα εγώ και κανείς άλλος. Δεν προσμένω ν' ακούσω καμιά απάντηση τους. Μονάχα περιμένω να βραδιάζει για να κατεβαίνω στην παραλία και να 'ναι πήχτρα σκοτάδι. Να κάνω διαδρομές δίχως να ξέρω τον προορισμό, αρκεί να 'χω συντροφιά τις μουσικές μου. Κι είναι όμορφα τώρα που μυρίζει χειμώνας γιατί το κρύο σε μουδιάζει και οι ανάσες ζωγραφίζονται στον αέρα...
Είναι σαν να πείθομαι για λίγες στιγμές ότι φταίει ο καιρός που ο κόσμος είναι τόσο παγωμένος...

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

και το καλοκαιρι ετσι ειναι..απ' οτι θυμαμαι δηλαδη..

jacki είπε...

Να κατεβαάινεις στην παραλία.
Όταν κάνει ησυχία εκεί κάτω η θάλασσα έχει πολλές απαντήσεις να σου δώσει.
Σκόρπησε ένα χαμόγελο και από εμένα στην πόλη που αγαπώ.

Elen Chamelen είπε...

Είναι πολύ όμορφα τώρα που μυρίζει χειμώνας..Καθαρίζεις την σκέψη σου..Φρεσκάρεις την ψυχή σου..Παράτα τους όλους..Ακόμα και με καύσωνα,ο κόσμος είναι το ίδιο παγωμένος..
Ζεστή αγκαλιά..

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

εκεινο που χρειαζεται ειναι ο ανθρωπος που διαβαζει τις σκιες στο βλεμμα και ξερει να τις ερμηνευει...
υστερα σιγα σιγα τα καγκελα απομακρυνονται...ετσι για να μπορεις να κανεις ενα βημα παραπανω την φορα...
μεχρι που θα εχεις φτασει τοσο μακρια που θα καταλαβεις πως τα καγκελα χαθηκαν πια...

φιλι νεραιδενιο!!!

Ανώνυμος είπε...

Survival group against God?? LOL. Good luck with that. Truth is, no one knows the exact time this will happen except the man upstairs, however, I firmly believe that there are people placed here by God that post the warning signs and it's up to you to take heed.
[url=http://2012earth.net/mayan_calendar_2012.html
]2012 end of world
[/url] - some truth about 2012