Παράφρων

"Θαρρούσα ώς τώρα -φίλοι μου καλοί-
θαρρούσα ώς τώρα...
πώς όλα τα πράματα
βαδίζουν στη γη
με το αληθινό τους χρώμα.
Η Χαρά άσπρη.
Η Θλίψη χλωμή.
Ο Έρωτας ρόδινος.
Ο Θάνατος μαύρος.
Έτσι θαρρούσα...
Και περνούσα τις μέρες μου,
με τα χρώματά μου τακτοποιημένα.
Με τα όνειρά μου συγυρισμένα.
Μέ τα ποιήματά μου καθαρογραμμένα...
Γιατί έτσι τά 'βλεπα.
Έτσι νόμιζα..."
Μ. Λουντέμης

Κάποτε μου μιλούσε για θεούς των ουρανών. Απ' αυτούς που πάνε παρέα με δαίμονες. Που 'φτιάξαν παραδείσους για να μας ρίχνουν στην κόλαση. Κι όποτε τη ρωτούσα κάτι παραπάνω για κείνους, κόμπιαζε, δεν είχε να μου πει. 

Φαινόταν αστείο, μα δε μ' ένοιαζε.

Φίλη την ονομάτιζα για μέρες. Σιωπούσα και την άκουγα να μου λέει πως για αλήθειες γράφω. Κι εγώ έγραφα. Όχι για να μου λέει, απλά έγραφα. Στις λέξεις όμως βλέπει ο καθείς ότι γουστάρει. Γιατί είναι καθρέφτες. Κοιτούσα κι αντίκριζα τον κόσμο, παράταιρα από μένα. Μακρινό. Πότε Λευκό, πότε Μαύρο, πότε με στάλες Κόκκινες ποτισμένο - Δεν ξέρω αν ήταν απ' αγάπη ή απ' του πόνου τα φιλιά. Κοιτούσα. 

Εκείνη δε ξέρω τι αντίκριζε. Θυμάμαι μόνο μια μέρα που με ρώτησε αν σκέφτομαι να βάλω τέλος. Χαμογέλασα. "Και τι είμαι εγώ να βάλω τέλος σε κάτι που δεν μου ανήκει ?". Απόρησε το βλέμμα της. "Πως γίνεται η ζωή σου να μη σ' ανήκει ?" θα ρωτούσε. Μα δεν ήθελε να κουράζεται ποτέ με σκέψεις. Ούτε και τώρα. Μου έκλεισε τη μουσική, ήταν πολύ παρακμιακή για τα γούστα της. Φόρεσε τ' ασυνείδητα κι έφυγε. Θα 'θελα να της εξηγήσω, εγώ - σαν άνθρωπος που τίποτα δεν ξέρει, πως είναι να 'σαι λεύτερος να κάνεις ότι θέλουν - οι άλλοι για σένα. Μα δεν την έμπασα στον κόσμο μου, την άφησα να φύγει. Ποτέ δεν ήταν εδώ έτσι κι αλλιώς.

 Μου άφησε μες στο τασάκι κάτι στάχτες. Τις άπλωσα πάνω στα χαρτιά μου. Να ποτιστούν απ' το μελάνι, να μάθω να γράφω τη λέξη απομυθοποίηση. 

Χαίρει ιδιαίτερης χρησιμότητας πλέον. 

 "Εγώ πιστεύω στους θεούς τους κάτω, κείνους που μέσα στους ανθρώπους κρύβονται. Που κάνουν και λάθη και σωστά, που σέρνονται μαζί με εμάς στο χώμα μα κρατούν το βλέμμα στ' άστρα, που μοιράζουν τη ψυχή τους σ' ανώνυμες λέξεις μα μπορούν και την κρατούν ατόφια, αλώβητη, γιατί ότι λένε το πιστεύουν, το ζουν, το πράττουν και το υπερασπίζονται μπροστά στην κάθε ανάγκη που λυσσάει να τους καταπιεί...". Τούτα τα λόγια της είπα και της προξένησαν γέλιο ανυπόφορα γάργαρο. "Δεν υπάρχουν ρε μαλάκα τέτοια, που ζεις ? Μόνη σου έχεις μείνει...". 

Ας είναι... 

Εγώ στον κόσμο μου ζω...

"Και ποια είναι η πιο αψηλή εντολή;

Ν’ αρνηθείς όλες τις παρηγοριές

-θεούς, πατρίδες, ηθικές, αλήθειες -

ν’ απομείνεις μόνος

και ν’ αρχίσεις να πλάθεις εσύ,

με μοναχά τη δύναμή σου, έναν κόσμο

που να μην ντροπιάζει την καρδιά σου..."

Ν. Καζαντζάκης
.