Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010

And sometimes I despair. At who I 've become...




Είναι στιγμές που οι λέξεις δεν φτάνουν να περιγράψουν τίποτα... Που δεν αντέχουν να σηκώσουν το κενό που έχω μέσα μου... Δειλιάζω να γράψω πλέον... Τα ίδια και τα ίδια κάθε φορά... Ξεγυμνώνω μια πραγματικότητα που δεν αντέχω να ζω και δεν ξέρω πως ν' αλλάξω...
Το τζάμι θαμπώνει απ' τον πυρετό και τις ανάσες, μα δε ζωγραφίζω πια αστέρια στην υγρασία του. Τα δάχτυλα είναι βρεγμένα απ' τα δάκρυα που σκουπίζουν κάθε τόσο... Παραιτούμαι κάθε μέρα όλο και πιο πολύ... Ο ίδιος μου ο εαυτός μου προκαλεί απόγνωση. Με ρωτάει "γιατί ?" μα απάντηση δεν έχω να του δώσω... Η μάνα μου μου λέει "με απογοητεύεις" και τι να της πω... "Συγγνώμη" ? "Το ξέρω" ? "Βοήθησε με" ? Τίποτα... Σκύβω το κεφάλι και δε μιλώ... Κι εκείνη να προσπαθεί να βγάλει άκρη μαζί μου... "Γιατί ? Αφού είσαι τόσο καλό παιδί... Γιατί ?" Καλό παιδί... Πότε μετρούσε η καλοσύνη εδώ και ποιος την υπολογίζει πια... Εγώ τον εαυτό μου τον έχω χάσει... Ούτε που ξέρω τι μου συμβαίνει... Γιατί δεν βρίσκω πλέον ευχαρίστηση σε τίποτα... Γιατί στέρεψαν οι λέξεις, οι ιδέες, στέρεψε και το κουράγιο... Δεν θα 'πρεπε να νιώθω έτσι, δεν έχω το δικαίωμα... Παίζω κρυφτό με τα συναισθήματα, καμουφλαρισμένη η θλίψη πίσω από χαμόγελα τυπικά... Μα όταν κοιτάζω τον καθρέφτη να μου λέει "απέτυχες", ξέρω πως έχει δίκιο...
Το κεφάλι μου τα φταίει, η αφέλεια τούτη, που όλα αλλιώτικα τα πίστευε κι αλλιώτικα τα αντικρίζει... Μου 'παν στα δύσκολα φαίνεται ο άνθρωπος. Όταν πέφτεις και πρέπει να ξανασηκωθείς καταλαβαίνεις τι κατοικεί στην αριστερή μεριά του στήθους σου... Ποιο χρώμα έχει το αίμα που κυλά μέσα σου, και ποιο τα μάτια σου όταν καθρεφτίζουν τον κόσμο... Απ' τα λάθη μαθαίνει κανείς... Κι αν έχασες το δρόμο, λένε, ούτε ο πρώτος είσαι ούτε ο τελευταίος... Ο μόνος τρόπος να καταλάβεις είναι να πονέσεις κι εσύ, όπως τόσοι άλλοι... Τι να το κάνεις όμως όταν σε τρώει η μοναξιά εδώ και κλείνεσαι όλο και πιο πολύ στον εαυτό σου...
Δε είναι που όλα πήραν το χρώμα της στάχτης...
Είναι που όλα στάχτη θυμίζουν...
Και ποια φωτιά σου να μείνει αναμμένη μες το χειμώνα του κόσμου, να σε κρατά ζωντανή...

10 σχόλια:

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

μονο τον εαυτο μας θα επρεπε να μην απογοητευουμε...κανεναν αλλο...

ξερεις η ζωη παιζει περιεργα παιχνιδια...παιχνιδια που τα επαιξαν κι αλλοι πριν απο μας...η' ισως και οχι...
αλλα ξεχνανε...η' εχουν αλλους τροπους αντιμετωπισης...

μονο εμας θα επρεπε να κανουμε ευτυχισμενους...
δικη μας ειναι η ζωη...απλα την συνδεουμε και με αλλους...

νεραιδενια σου φιλια!!!

Elen Chamelen είπε...

Όταν ο καθρέφτης μου παίζει τέτοια παιχνίδια με κάθε σπιθαμή του προσώπου μου του χαμογελώ ειρωνικά και του λέω "και ποιός είσαι εσύ;"... Νομίζεις εμένα ξέρω τί μου γίνεται;
Σε φιλώ.

Σταλαγματιά είπε...

Να σου πω πως σε καταλαβαίνω;
Έχει νόημα αφού δεν θα σε βοηθήσει.
Ξέρω όμως πως νιώθεις, ακριβώς όπως νιώθεις.
Και είναι στιγμές που κρατώ την παρόρμηση να χτυπήσω δυνατά το χέρι μου στο παράθυρο, στο τζάμι εκείνο που τόσα βράδια με βλεπει να στέκω εμπρός του σιωπηλή...δεν ωφελεί όμως να το ξέρεις, η ζωή περνάει βιαστικά και τη χάνουμε έτσι κι αλλιώς μην την φορτώνεις πόνο δεν αξίζει, κάνε τη να χαμογελά γιατί ξέρω πως έχεις την δύναμη να το κάνεις, είσαι μικρή και ευαίσθητη και δεν απογοητεύεις κανέναν μόνο τον εαυτό σου ταλαιπωρείς.
Χαμογέλασε μου έλα το ξέρω πως μπορείς και όλα θα περάσουν αφού έχεις εμάς εδώ που λίγο ή πολύ περνάμε τα ίδια :))

Φιλί γλυκό και μια μεγάλη αγκαλιά !

Άνεμος είπε...

Δε θέλω να ακουστώ γραφικός, αλλά το κείμενό σου με μπέρδεψε αν μιλάς για σένα ή για μένα...

Σε καταλαβαίνω τόσο πολύ...

Δε μπορώ να πω τίποτα παραπέρα...

Καλή σου νύχτα...

Jerry Jedelou είπε...

Γραφεις εδω, αλλά τόλμα να ζητήσεις βοηθεια... Ίσως εκπλαγείς ευχάριστα.
Ίσως έχεις κατάθλιψη και χρειάζεσαι βοήθεια. Έχω περάσει δύο φορές κατάθλιψη, τη μία κράτησε δύο ολόκληρα χρόνια, και το ξέρω..
Πραγματικά είναι μόνο μία περίοδος. Ενδεχομένως και μεγάλη, αλλά είναι περίοδος.
Είναι όμορφη η ζωή. Είναι σκληρη αλλά όμορφη. Και να σου πω κάτι; Είναι το μόνο που έχουμε..
Παιδιά όλοι εσείς που απαντήσατε, βλέπετε πως ακόμα και μέσα σε αυτό το χώρο δεν είμαστε μόνοι. Δεν είμαι μέσα στην τρελή χαρά, εγώ που τα λέω αυτά...
Θυμάμαι ένα πράγμα .. όταν έχεις πέσει τόσο χαμηλά, μονο προς τα πάνω μπορείς πια να πας.. Εγώ έχω πιάσει πάτο πάντως κάμποσες φορες..

IonnKorr είπε...

"Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης"

Φοβερή φράση που αποδίδει κάθε εσωτερική κενότητα.

Γράφηκε στον Εκκλησιαστή (ίσως 7ος αιώνας π.Χ.) αλλά μάλλον θα παραλήφθηκε από παλαιότερα Βαβυλωνιακά κείμενα (ίσως πριν το 1000 π.Χ.)

Τι σημαίνει αυτό?

Ότι από ανέκαθεν υπήρχαν άνθρωποι που είχαν νοιώσει το κενό, το τίποτα, την ασημαντότητα της ζωής.

Άρτεμις είπε...

ΝΑΪΑΔΑ...
Ευτυχία... Εύθραυστη λέξη με εύθραυστα νοήματα... Ότι αγαπάμε θα έπρεπε να το κάνουμε ευτυχισμένο... Θα έπρεπε...

Assel...
Δεν τους συμπαθούσα ποτέ τους καθρέφτες... Εκτός από κείνον που τραγουδούσε ο Αλκίνοος... Κι εγώ αναρωτιέμαι "Ποιός είσαι εσύ;" αλλά όχι για τον καθρέφτη... Για ότι βλέπω μέσα του...

Σταλαγματιά...
Τι αναζητά ο καθένας μας... Κάποιον να τον καταλαβαίνει, να τον δεχτεί...
Ίσως να βοηθήσει...
Χαμόγελο, το μόνο εύκολο...

Άνεμος...
Ξέρω... Αλήθεια...

Jerry Jedelou...
Η θλίψη είναι γέννημα ελλείψεων Αγάπης... Και μόνο η Αγάπη μπορεί ίσως να τη γιατρέψει...
Είναι ωραία να πέφτεις, αν αντέχεις να πέφτεις ίσως μάθεις να πετάς τελικά...

lonnKorr...
Η εκμηδένιση του φόβου, δεν συνεπάγεται και την εξουδετέρωση του...

raslowbap είπε...

Καλησπέρα Άρτεμις,

Σκέψεις και στιγμές σαν αυτές που εκφράζεις στο κείμενο σου , έχουμε όλοιμας, είναι κάτι το φυσιολογικό. Παρόλο που οι πιο πολλοί φοβόμαστε να τις παραδεχτούμε , να τις ζήσουμε και να τις εκφράσουμε. Το ότι τις αποτυπώνεις , έστω και με την βοήθεια της όποιας ανωνυμίας μας προσφέρει το διαδίκτυο, είναι κάτι το πολύ θετικό και μόνο σε καλό θα σου βγει. Μην τις αποφεύγεις αυτές τις στιγμές και τις σκέψεις σου. Ζήσε τις... μόνο έτσι θα τις ξεπεράσεις.

Την καλησπέρα μου.

φτου ξελευθερία είπε...

γράφεις τόσο όμορφα!πολύ συγκινητικό το κείμενό σου! ελπίζω να είσαι καλύτερα.πολύχρωμα φιλιάάάάά!

παλμός πλέγματος είπε...

Με τον χρόνο παραστάτη,
και με ηνίοχο

την ανεκπλήρωτη ζωή μας,
έχουμε μια ζωή

ριχθεί
στην μάχη τού θανάτου.