Φοβόμουν το όνομα σου...
Φοβόμουν γιατί μόλις συνειδητοποιούσα πως το ένιωθα, πίστευα πως θα φύγει...
Ίσως δεν φοβάμαι πια... Ίσως...
Η μαυροδάφνη μου καίει ευχάριστα το λαιμό, το μπουκάλι κοντεύει να αδειάσει, αλλά νομίζω πως μπορώ να σου γράψω...
Θα ξυπνήσεις μια μέρα σε ένα σπίτι και θα είναι η γιορτή σου. Θα το 'χεις ξεχάσει, μα θα στο θυμίσει ένα μήνυμα στο κινητό... Μετά θα σε πάρει τηλέφωνο ο εκδότης να σου πει πως εγκρίθηκε η στήλη σου στην εφημερίδα... Θα βρεις εισιτήρια μετ' επιστροφής με 45 ευρώ για να ανεβάσεις τους φίλους σου από Ηράκλειο Θεσσαλονίκη να πάτε στη συναυλία, και ενώ ξέρεις πως μάλλον δεν θα μπορέσουν αυτόν τον καιρό, μόνο η ιδέα θα σε γεμίζει χαμόγελο... Κι έτσι απλά θα νιώθεις καλά... Θα πας στη σχολή και θα συνειδητοποιήσεις ότι είσαι ανίκανη να κάνεις νέες παρέες αλλά δεν θα σε νοιάζει...
Θα προσπαθήσεις να κλείσεις μια πληγή... Το μόνο που θα καταφέρεις είναι να σε πονέσει, ξανά...
Τα λεωφορεία θα είναι γεμάτα και η αγοραφοβία σου έντονη, θα κάνεις τρία χιλιόμετρα με τα πόδια για να πας σπίτι, ακόμα κι αν δεν ξέρεις τη διαδρομή...
Δεν θα 'ναι τρία χιλιόμετρα δρόμος... Μόνο τρία χιλιόμετρα σκέψεις που θα σε τσακίσουν πάλι... Το λίγο του κόσμου... Το "γαμώτο"... Τα "γιατί"... Σιωπή... Θα κλάψεις, θα πέσεις για λίγο στην αγκαλιά του Μορφέα, στον καναπέ... Θα πάρεις σβάρνα τη Βασιλίσσης Όλγας με την φίλη σου... Και θα γελάτε... Θα θέλει να σου αγοράσει δώρο μια νεράιδα, μα εσύ θα προτιμάς το ξωτικό... Από κάπου θα ακουστεί μια μελωδία των Nirvana... Θα θυμηθείς τα λόγια του André Gide που χρησιμοποιούσε ο Kurt...
"It's better to be hated for what you are, than to be loved for something you are not"...
Η φίλη σου θα σου πει ότι έχεις ένα ελάττωμα... Βλέπεις, λέει, τα πράγματα εντελώς διαφορετικά... Είσαι στον κόσμο σου... Και εσύ δεν θα το θεωρείς ελάττωμα, όταν ο αληθινός κόσμος είναι τόσο δήθεν... Τόσο μικρός... Αλλά για να βρίσκεται απάνω σου, ελάττωμα θα είναι...
Ίσως μια αληθινή μοναξιά να είναι καλύτερη από ένα κάλπικο μαζί...
Ίσως έτσι σταματήσεις να ερωτεύεσαι ιδέες...
(Σε μένα μιλώ, μην ακούς...)
Στην ορχιδέα έχουν μείνει όλα κι όλα πέντε άνθη. Όταν βρίσκω κανένα μαραμένο στο πάτωμα δεν μου κάνει καρδιά να το πετάξω...
Ο ιβίσκος δεν ανθίζει πια...
Έπιασε κρύο μα αρνούμαι να αποχωριστώ τα κοντομάνικα. Περιμένω να έρθει Νοέμβρης, όπως στο νησί...
Μ' αρέσει όταν με ρωτάνε στο δρόμο και απαντώ "Δεν είμαι από δω"...
Έφτιαξα το πρόγραμμα της σχολής, χρωματιστό, κάθε μάθημα κι άλλο χρώμα...
Τις προάλλες καθόμουν στο αμφιθέατρο, πήγα να βγάλω το τηλέφωνο απ' την τσάντα μου και κατά λάθος πετάχτηκαν κάτι μαντηλάκια της aegean πάνω στο έδρανο. Η κοπέλα δίπλα μου χασκογέλασε. Μετά από λίγο μου είπε πως νόμιζε ότι ήταν προφυλακτικά... Δεν ξέρω γιατί αλλά η σκέψη με χάλασε...
Το μπουκάλι άδειασε και έχω αρχίσει να σου γράφω μαλακίες...
Υ.Γ. Θα έγραφα και καληνύχτα, αλλά μετά σκέφτομαι πάλι το όνομα σου και δεν θέλω να πω ούτε καληνύχτα, ούτε κάτι άλλο που υποδηλώνει αποχωρισμό...
Ίσως "όνειρα γλυκά"... Τουλάχιστον η Χαρά να ονειρεύεται...
