Παρασκευή 29 Μαΐου 2009

And if you hate me... Then hate me so good that you can let me out...

Θα κλειστώ στον ουρανό μου...
Δεν θα μιλάω σε κανέναν...
Τη σιωπή θα σπάει μόνο η μουσική...

Αλλά θα την κάνει χίλια κομμάτια...






Κι από καιρό είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να πω σήμερα σ' όλους να πάνε να γαμηθούν...

Τετάρτη 27 Μαΐου 2009

Γιατί έχω μάλλον χαζέψει... Έχω μάλλον χαθεί...



Για όλες εκείνες τις μέρες που περάσαν και ότι κι αν νόμιζα δικό μου μακριά, μακριά έμοιαζε χαμένο... Και ένιωθα μόνη, πως δεν ανήκω πουθενά, πως δεν αγάπησα κανέναν, ένιωθα δεν είχα ούτε κι εσένα...
Για τις νύχτες που ξοδεύτηκαν με το πρόσωπο χωμένο στο μαξιλάρι, να μαζεύει δάκρυα, να αποσιωπά λυγμούς και κραυγές ονείρων που έσβηναν όσο ξαφνικά άναψαν...
Για τα βράδια που το μόνο που έσπαγε τη μοναξιά μου ήταν η φωνή του Χρήστου στο ράδιο κι οι υπέροχες μουσικές του... (Ευχαριστώ...)
Για τις στιγμές που το μόνο που ήθελα ήταν να κοιτάω ουρανό, κλεισμένη στον κόσμο μου...
Για τα τραγούδια που με έκαναν να δακρύζω στα σκοτάδια μου...
Για τη ψυχή του, τα όνειρα του, τα προχειροπλεγμένα φτερά του, την αγκαλιά του, την ανάσα του, τα ματάκια του... Για όσα δεν λέμε...
Για ένα σιωπηλό κύκνο και το αληθινό παραμύθι που έγραψε...
Για τα παιδιά που μεγαλώνουν και γουστάρουν να μένουν παιδιά...

Ένα

......μεγάλο

...............φωτεινό

......................χαμόγελο...



Παρασκευή 15 Μαΐου 2009

Words are only painted fire... A book is the fire itself...


Μια κοπέλα κάνει λάθος έναν αριθμό στα στοιχεία της. Αυτός που κάθεται από πίσω της έχει σκάσει στα γέλια. Εγώ προτελευταίο θρανίο. Ο Λ. από πίσω μου με φωνάζει χαϊδευτικά. Του λέω να αντιγράψει αν και ότι μπορεί, αρκεί να μην κάνει καμιά μαλακία και με κάψει. Κοιτάω νευρικά το ρολόι μου... Είχα κάτι χρόνια να φορέσω ρολόι. Στο άλλο χέρι έχω το φυλαχτό της κολλητής μου και τον βαφτιστικό μου τον σταυρό. Πιο πολύ για ψυχολογικούς λόγους τα φόρεσα παρά για θρησκευτικούς...
Περνούν να επιβεβαιώσουν τα στοιχεία και να κολλήσουν τα αυτοκόλλητα με τους κωδικούς των τετραδίων... Δεν έχω φέρει ταυτότητα. Αλλά η επιτηρήτρια λέει δεν πειράζει, αρκεί να την πάρω την επόμενη φορά... Είναι μια συμπαθητική γεματούλα με κοντά μαλλιά. Φοράει και κάτι μπορντώ σταράκια. Η άλλη είναι ψηλή και λίγο απρόσωπη ή έτσι μου φάνηκε... Χαζεύω πάλι το ρολόι, τη φωτογραφία μου στο μαθητικό δελτίο, κάτι στιχάκια που αχνοφαίνονται στο θρανίο, έναν τυπά με μια μπλούζα των Beatles που δίνει για δεύτερη φορά... Κι όσο αργούν τα θέματα, τόσο σκέφτομαι το "Let it be..."
Μου μοιάζει απίστευτη η όλη φάση. Εγώ στο θρανίο, τα παιδιά, το άγχος να αιωρείται στον αέρα, μερικοί μιλάνε. Μπαίνει μέσα ένας επιτηρητής με ένα πακέτο χαρτιά στο χέρι. Ο Λ. μου ψιθυρίζει πως αυτός μοιάζει με τον Καρβέλα... Του πετάω ένα "έλεος". Αναστεναγμός. Τα χαρτιά στα χέρια μου... Προσπαθώ να καταλάβω το θέμα αλλά δεν μπορώ να διαβάσω ούτε την πρώτη γραμμή στο κείμενο. Ταραγμένες ψυχές (εμένα μου λες ???) του Τερζάκη. Δοκίμιο στοχαστικό. Συνυποδηλωτική λειτουργία της γλώσσας. Μαλακίες του φροντιστηρίου. Ψυχή πάνω απ' όλα... Γυρνάω στην τελευταία σελίδα... "Συχνά παρατηρείται οι μαθητές να καταστρέφουν τα σχολικά τους βιβλία στα προαύλια των σχολείων μετά το τέλος του σχολικού έτους..." Χαμογελάω... Βιβλία και παιδεία... Εδώ είμαστε... Έκθεση δεν διαβάζω ποτέ. Τις απόψεις μου τις ξέρω καλύτερα απ' τον Σαββάλα. Και δεν θέλω να μου κονσερβοποιήσουν ένα απ' τα λίγα πράγματα που γουστάρω τόσο πολύ... Ξεκινώ το γράψιμο και το χέρι πάει μόνο του. Και γράφω, γράφω, γεμίζουν οι σελίδες με μπλε λέξεις. Που και που σταματάω. Αναρωτιέμαι αν πρέπει να γράψω αυτό που μόλις σκέφτηκα. Ίσως δεν φανεί καλά στον διορθωτή. Μετά λέω ένα δε γαμιέται, αφού το σκέφτηκα θα το γράψω. Πάντα έτσι. Και συνεχίζω... "Μαθητές, εκπαιδευτικό σύστημα,σχολικά εγχειρίδια, σύγχρονα μέσα και τεχνολογίες διάδοσης πληροφοριών, παιδί, παιχνίδι, ευχαρίστηση, αγάπη, ενδιαφέρον,λίκνο της μόρφωσης, αναδημιουργία, εξέλιξη, απωθημένα, καταπίεση, καταναγκασμός, καταστροφή, τεχνοκρατικός χαρακτήρας, εξετασιοκεντρικό σύστημα, ανθρωπος... Άνθρωπος... Άνθρωπος ?"
Δεν θυμάμαι τίποτα. Μόνο λέξεις σκόρπιες.
Μ' αρέσει να γράφω. Μου άρεσε αυτό που έβγαλα σήμερα. Δεν με νοιάζει αν θα αρέσει στους άλλους. Δεν με νοιάζει αν θα αρέσει στο βαθμολογητή. Οι απόψεις μου κι ό τρόπος που τις αναπτύσσω. Μόνο γραπτά μπορώ. Κι όσο δεν μιλάω άλλο τόσο χαράζω το χαρτί...
Λήξη: 11.35. Κοιτάω το ρολόι 11:25. Τελευταία ματιά. Διορθώνω ένα ορθογραφικό. Τα μαζεύω. Η επιτηρήτρια καλύπτει τα στοιχεία. Χαμογελάει. Χαιρετάω. Έξω. Η μαμά μου, πιο αγχωμένη κι από μένα. Ο Φυσικός μου με τραβάει αγκαλιά και προσπαθώ να απομακρυνθώ. Μου έρχεται φλασιά ότι έχει γενέθλια και του λέω χρόνια πολλά.
-"Ά κύριε... Φυσική δεν θα γράψω..."
-"Ναι ρε μην γράψεις, γάμα το..."
Χαμογελάω...
-"Άντε ρε μαλακισμένο με σένα θ' ασχολούμαι ?"

Αχ... Αυτό ήταν λοιπόν... Πανελλήνιες...