Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

Did you ever wonder why the wind blows cold ?

Με κάθε ανάσα, βγαίνουν οι σκέψεις σαν καπνός και ντουμανιάζει το δωμάτιο... Έχω σβηστεί απ' το χάρτη, ποτέ δεν υπήρξα... Ο χρόνος έγινε ανάμνηση με βλέμμα ειρωνικό, στέκεται στη γωνία και μου ψελλίζει "Θυμάσαι...?". Τον χαζεύω που και που, σα να θέλω να του πω "Δε γαμιέσαι κι εσύ ρε φίλε, ότι θυμάσαι χαίρεσαι...", αλλά θα 'ταν τραγικό να αρχίσω διαλόγους με τύπους σαν κι αυτόν...

Did you ever realize your face is painted on my soul ?

Με το ταβάνι πάλι δεν έχω ενδοιασμούς... Αλλά αρκούμαστε κυρίως στην οπτική επικοινωνία... Με κείνη τη σιωπή της κατανόησης, του οίκτου ή της αδιαφορίας... Μονάχα κάπου στο χάραμα μου μιλάει καμιά φορά, λίγο πριν με πάρει ο ύπνος... Τότε φαίνεται είναι που βγαίνει το συμπέρασμα της ημέρας... Και είναι πάντα το ίδιο... Διάολε πάντα την ίδια φράση μου λέει... "Κοριτσάκι είσαι μόνη...".

Did you ever wonder why they all have gone away ?

Και τυχαίνει ακριβώς εκείνη τη στιγμή ν' ακούγεται κάποιος θόρυβος απ' το από πάνω ή το δίπλα διαμέρισμα, που να υποδηλώνει άλλον ένα, έστω στιγμιαία, ξύπνιο σαν κι εμένα... "Ακούς ? Δεν είμαι μόνη..." του απαντώ, και με κοιτάει αφήνοντας έναν αναστεναγμό, λες και μόλις επιβεβαίωσα τα λεγόμενα του...

Did you ever realize that nothing changes, everything stays the same ?

Μα είναι μονάχα ένα ταβάνι... Τι να ξέρει κι αυτό...

8 σχόλια:

Σταλαγματιά είπε...

Δεν είσαι μόνη κάπου εκεί γυρνούσα κι εγώ ανάμεσα σε σκέψεις και όνειρα.
Λίγο πριν ξημερώσει, την πιο ήσυχη στιγμή για ν ακούς την καρδιά σου και να μην φοβάσαι!!

Φιλιά

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

ακουσες τους θορυβους...
πες το ταβανι σου πως και το δικο μου τα ιδια λεει...
δεν εισαι μονη...
καπως καπου τριγυρναω κι εγω και κανω θορυβους για να ενωνονται οι μοναξιες...

απλα δεν καταλαβα ποτε καποιος μας πεταξε εξω απο την ζωη...

σε φιλω!

το κορίτσι που ήθελε πολλά είπε...

μην εμπιστεύεσαι ταβάνια γλυκό μου κορίτσι.ματια να εμπιστεύεσαι. και να ψάχνεις μάτια.

σου είπα,όλα έτσι ξεκινάνε,βγες έξω μόνη σου,πιες μια μαυροδάφνη μόνη σου,πήγαινε και στο μαγαζάκι μου και να κάτσε στο μπαρ και να δεις που θα σου κάνουν παρέα :)

φιλιάαααααα

Katerina... είπε...

Η μοναξιά είναι ενα παράξενο παιχνίδι..
Οι παίκτες αμέτρητοι.. αόρατοι..
Μέχρι τώρα φανερώθηκαν τέσσερις...
Όλοι παίκτες της ίδιας παρτίδας..
άνθρωποι που νόμιζαν οτι ηταν μόνοι..
Όλοι κάτω απο το ίδιο ταβάνι είμαστε..
Όλοι τους ίδιους θορύβους ακούμε..
Γιατί εκεί που τελειώνει η μοναξιά...
Ξεκινάμε "εμείς"..
Φιλί... μοναχικό!

Elen Chamelen είπε...

Ζωγράφισε πάνω στην μοναξιά εικόνες με το γυμνό σου χέρι...
Μέχρι να την ζωγραφίσεις όλη,χωρίς να έχεις αφήσει ούτε ένα κομματάκι της χωρίς μπογιά.Βάλε κόκκινο,βάλε κίτρινο,βάλε πράσινο...Θα μαι κ γω δίπλα σου.Θα αφήσω και το δικό μου αποτύπωμα.Και τα βράδια θα μιλάμε μαζί στο ταβάνι...

λιμανάκι είπε...

Δυστηχώς οι περισσότεροι άνθρωποι νίωθουν μόνοι.Είτε είναι,είτε δεν είναι.Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια να το νικήσουμε αυτό.

Μια αρχή κάνω στέλνωντας μια γλυκιά καλημέρα

;)

cho2499 είπε...

Χαζο μου, σε καλυψαν οι αλλοι, τόσα όμορφα λόγια μαζεμένα, λίγες φορές βλέπω, συνήθως στο μπλογκ σου.

Θα σου πω ότι πλέον εκτίμησα πολλά πράγματα. Σε λιγότερο από 7 μέρες. Είμαι ακόμα άρρωστη, 8 μέρες. Και θέλω να γίνω καλά, μόνο αυτό θελω κι όλα τα άλλα τα μπορώ. Αν είσαι καλά, μπορείς να αγκαλιάζεις ανθρώπους. Υπάρχουν πολλοί. Που σε περιμένουν. Βρες κάποιον, παρτον μια αγκαλιά. Το χουμε όλοι αναγκη. Εγώ δεν μπορώ. Αλλά θα μπορέσω. Θα γίνω καλά.

Κι εσύ θα γελάς.

Χαζό μου. Ταβάνι; Ταβανι. Καλυτερο απο το πατωμα.

Άνεμος είπε...

Δε το βλέπω έτσι... μένεις μόνη, ναι... όμως δεν σημαίνει ότι δε μπορεί να αλλάξει... Δεν τελείωσαν όλα...

Απο το χέρι σου περνάνε πολλά πράγματα. Μη το βάζεις κάτω... Κουράγιο και υπομονή!

Καληνύχτα!