Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

Σινεμά...

Δεν έχω ξαναδεί ουρανό τόσο άδειο... Το φεγγάρι δεν βγήκε, τα αστέρια δεν άναψαν, το μόνο που λάμπει είναι η καύτρα του καρκίνου που καπνίζω..
Φωνές γύρω παντού... Λόγια για λόγια... Ψιθύρισε μου αν θες να σ' ακούσω... Ή αγκάλιασε τα σιωπηρά σου... Και τα δυο θα μου δείξουν ότι το 'χεις πιάσει το νόημα εδώ πέρα... Μόνο μη φωνάζεις γιατί κανείς δεν σ' ακούει...
Δεν θα σου πω ότι προσπαθώ γιατί θα 'ναι ψέμα. Καμιά φορά το κάνω και το μετανιώνω. Όλο παράπονα ακούω για την ανύπαρκτη ομιλητικότητα μου. Άμα δε μπορείς να καταλάβεις τη σιωπή μου ούτε τις λέξεις μου θα καταλάβεις. Κι όχι δεν σου ζητώ να το κάνεις. Απλά άφησε με... Τι να πω στην τελική...
Μιλώ και γράφω, μια άποψη δεν ακούω, μια διαφωνία κι ένα επιχείρημα, μονάχα τα ερωτηματικά κι οι τίτλοι τους πειράζουν. Κοίτα το ερωτηματικό... "?" Ναι δεν είναι το ελληνικό. Μα μοιάζει με μισή καρδιά που αποζητά το συμπλήρωμα της. Ανόητο ? Σε πιάσανε οι φιλοπατρίες και οι επιμέλειες ? Απαράδεκτο ? Μην τα κοιτάς, μην τα διαβάζεις ! Δε σ' αρέσει η μουσική μου ? Μην την ακούς ! Αφού δεν την νιώθεις... Βαρέθηκα...
Ένα νέο ξεκίνημα. Σου δίνει το χέρι η ζωή και σου συστήνεται απ' την αρχή. Φορτώθηκες άλλον ένα χρόνο απάνω σου, κι ακόμα παιδί νιώθεις. Ακόμα παιδί είσαι. Χάνεται το βλέμμα σου στ' αστέρια και μαγεύεσαι από παραμύθια. Μα τούτο το παιδί είναι πιο μπερδεμένο από ποτέ, ήρθε η ώρα να βρει τον εαυτό του. Κι αλήθεια δεν θα τον βρει σε παρέες καινούριες, ούτε σε λόγια και κοινωνικότητες. Άμα δεν μπορείς να υπάρξεις μέσα σου, δεν θα υπάρξεις μέσα στους άλλους. Πόσα δάκρυα έριξες για τη μοναξιά κι όμως φαντάζει πια μοναδική διέξοδος. Αρχίζεις και καταλαβαίνεις τώρα... Δεν κοιτάς στο χτες, πουθενά δεν θα βγάλει έτσι κι αλλιώς. Άραγε που κοιτάς εαυτέ μου ?
Ρίχνεις και ματιές στο παρελθόν μην το αρνείσαι... Προσπαθείς κάτι γνώριμο ν' αντικρίσεις, κάτι που να μοιάζει ακόμα αληθινό, να το πάρεις αγκαλιά... Ότι σε ρίχνει σε γκρεμούς εσύ τ' αγαπάς... Το συγχωρείς πριν ακόμα σε πληγώσει και μετά σωπαίνεις. Σου λείπει... Τόσο...
Οι θύμισες παιχνίδια παίζουν πονηρά, μην τις κάνεις καταφύγιο, γιατί θα καταλήξεις να θαφτείς μέσα τους... Πάντα μοναχικό ήταν το παιχνίδι με τα χαρτιά σου. Με τις ιδέες και τους παραδείσους που έφτιαχνες στο μυαλό σου. Απλά έμεινες να αναρωτιέσαι τελικά που είναι το νόημα. Να ζεις τη στιγμή ή να ονειρεύεσαι το μέλλον ? Που να ισορροπήσεις ανάμεσα τους. Το πρώτο πάντα κάτι εφήμερο έκρυβε μέσα του και σε τάραζε. Αλλά το δεύτερο είναι τόσο ρευστό και τα όνειρα παρέμειναν ανέγγιχτα...
Λάθη και σωστά δεν ξεχωρίζεις πια... Δεν ξέρεις τι έκανες. Τα δέχεσαι όλα, κι αν έχουν παραμείνει κάποιες αρνήσεις, τις κρύβεις γιατί έτσι έχεις μάθει και μετά φοβάσαι μην σου μείνουν απωθημένα. Πόσο εύκολα μπορεί να γίνει κανείς κάτι που σιχαίνεται. Δεν ξέρω από που κρατιέσαι. Ούτε που πας και τι αναζητάς. Πως κατάφερνες να είχες τόσο καιρό τόσο λάθος εικόνα για τον εαυτό σου. Τώρα πια παρθένο χαρτί στα χέρια και το μελάνι δικό σου. Γράψε τους χαζοστίχους σου, μουτζούρωσε το, σκίσε το ή ασ' το λευκό έτσι μπροστά σου. Σαν εκείνο το λευκό πανί που βλέπεις όταν κλείνεις τα μάτια... Σε ποια αίθουσα παίζονται τα όνειρα ?



14 σχόλια:

Ξωτικουλι είπε...

"Πόσο εύκολα μπορεί να γίνει κανείς κάτι που σιχαίνεσαι."

...Αναρωτιέμαι και εγω καιρό τωρα..
Μάλλον αποφάσισα..
Δεν "έγινε" τώρα, πάντα έτσι ήταν, απλά εμεις δεν το βλέπαμε.
Δεν θέλαμε? Δεν μπορούσαμε?
Δεν έχει σημασία..

Καλή σου μέρα..

Άρτεμις είπε...

Λάθος το διατύπωσα... (Θα το διορθώσω...)
Πόσο εύκολα μπορεί να γίνει κανείς κάτι που σιχαίνεται...
Πόσο εύκολα μπορεί ο ίδιος σου ο εαυτός να αλλάξει σε κάτι που δεν σ' αρέσει...

Όσο γι' αυτό που γράφεις ξωτικό μου, δεν ξέρω ακριβώς το παραμύθι σου, αλλά σου έχω πει τι πιστεύω...

Καλημέρα...

Σταλαγματιά είπε...

Η εικόνα για τον εαυτό μου είναι εκείνη που αντέχουμε να δούμε ή εκείνη που εμείς έχουνε πλάσει μέσα μας.
Η αλήθεια κάποια στιγμή θα κάνει την εμφάνιση και τότε χρειάζεται διπλή δύναμη όχι μόνο για να συνειδητοποιήσεις ποια πραγματικά είσαι αλλά και για ανακαλύψεις τους λόγους που σε οδήγησαν σε κάτι τέτοιο.
Τις περισσότερες φορές ο φόβος για το πως θα είμαστε στα μάτια των άλλων μας οδηγεί σε αλλαγή του εαυτού μας.

Ένα κείμενο που κρύβει πολλά και λέει πολλά!
Μέρα καλή

Αναστασία

cho2499 είπε...

Τα όνειρα παίζονται στην 6, τρίτο σύννεφο αριστερα, όπως αποφευγεις την καταιγίδα. Σερβίρεται Ουράνιο Τόξο νέκταρ για ποτό. Οι προβολές είναι και ατομικές, αν δεν θέλεις να μοιραστείς με άλλους το όνειρό σου.

Εύχομαι να μείνω για πάντα παιδί, να σκέφτομαι απλά και αθώα, να μη μεγαλώσω και να μην απογοητευτώ, αν κι εχω ήδη αρχίσει να κουράζομαι. Θέλω να ρωτάω πάντα ΓΙΑΤΙ. Γι αυτό χαίρομαι για σένα που είσαι ακόμα παιδί και μπορείς και κοιτάς τα σύννεφα. Και βλέπεις κάτι. Οι πιο πολλοί δε βλέπουν τιποτα. Συνηθως μου λένε "α, καλα, τα χεις παι3ει και κοιτας τον ουρανό" Υποτιθεται μεγάλωσαν.

Αυτό με το ερωτηματικό δεν το είχα σκεφτεί ποτέ μου. Μ αφηνεις να το λεω;; Θα τους λεω μου το πε μια Φίλη μου που μενει Θεσσαλονικη-Μεγα Προσον.

Χαζό μου. Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω. Γι αυτό φαντάσου ότι κάθομαι απλά δίπλα σου τώρα και δε μιλάω, απλά σου κάνω παρέα. Μέχρι να νιώσεις καλύτερα. Εντάξει;;
[κανε μου ομως μια ζεστη σοκολατα, γτ έχω απο περσι να πιω. Ε;]

Jerry Jedelou είπε...

Άρτεμις...
Μου θυμίζεις λιγάκι τον εαυτό μου στη Θεσσαλονίκη 10 χρόνια πριν. Φοιτήτρια, μακριά από οικογένεια, πρακτικά μόνη στο σπίτι και να ζω έναν απελπισμένο καταστροφικό εξ αποστασεως έρωτα.. Βίωσα την απέραντη απελπισία, ήμουν τυχερή γιατί έκανα δύο υπέροχες φίλες σχεδόν από την αρχή, οι οποίες από την πρώτη ημέρα γνωριμίας μας άκουγαν τον πόνο μου. Εγώ μιλούσα στις φίλες μου και έβγαινα πολύ. Κάπως έτσι πέρασε ο καιρός, όμορφα θα έλεγα αλλά με ένα τεράστιο αγκάθι στην καρδιά. Ξεμπέρδεψα συναισθηματικά πολύ καιρό αργότερα- ακόμα τα κλαίω εκείνα τα μαύρα χρόνια που δεν αφέθηκα πραγματικά. Η Θεσσαλονίκη είναι πόλη μου, ακόμα και τώρα. Είμαι μαμά πια.. και έχω άλλα τωρα! Ποτέ δεν τελειώνουν τα προβλήματα.Αν θες προσπάθησε ... Μην καταλάβεις αργά ... Το ξέρω ότι είναι δύσκολο... Αλλά αξίζει..

La noche είπε...

"Άμα δεν μπορείς να υπάρξεις μέσα σου, δεν θα υπάρξεις μέσα στους άλλους."

...και οι αλλοι δυστυχως ειναι η συνεχεια μας..παρ' ολο που δεν θελω να το παραδεχτω...

*αυτα τα τα λογια σου ειναι ακριβως ο,τι ψαχνω να βρω-να ενωσω λεξεις και να πω αυτο που νιωθω- και μεχρι τωρα δεν εχω καταφερει..σε πειραζει αν τα αναφερω καπου στο μπλοκ μου, με το ονομα σου φυσικα απο κατω...?
ευχαριστω...
καληνυχτα...(για μενα καθε φορα που ζω ειναι νυχτα...αν ξημερωσει εχω πεθανει...)

Άρτεμις είπε...

Σταλαγματιά...
Οι λέξεις πάντα φανερώνουν κάποια πράγματα... Και κρύβουν μέσα τους άλλα τόσα συναισθήματα, μα ποιος τα λογαριάζει...
Η πραγματικότητα εξαντλεί πολλές δυνάμεις... Ειδικά όταν απέχει τόσο από εμάς...

Cho2499...
Αν το πιστεύεις να το λες... Ένα αστεράκι εκεί πάνω μικρή λάμπει για σένα, πάντα, να το θυμάσαι... Και κοίτα να αντιπροσωπεύεις επαρκώς το όνομα σου, αλλιώς σοκολάτα δε σου φτιάχνω...

Jerry Jedelou...
Κάποια στιγμή θα καταλάβω... Προς το παρόν το νόημα δεν μου κάνει τη χάρη να εμφανιστεί ή δεν θέλω εγώ να το δω... Ίσως απλά πρέπει να τα βιώνουμε κάποια πράγματα, διδαχές είναι όλα...

La noche...
Σοφία μου, να παίρνεις ότι θες από δω και δεν χρειάζεται να γράφεις ονόματα... Οι λέξεις ανήκουν στον εαυτό τους... Καλή σου νύχτα...

Ούτις είπε...

...χμμμ... με βάζεις εδώ και καιρό σε σκέψεις...

Άρτεμις είπε...

Ούτις...
Κι εμένα...

Ονειροφερμένος είπε...

"Είν' η ζωή μας ένα έργο με το πιο άρρωστο θέμα." Εκεί η αγάπη κάνει τη διαφορά..
Κάποιοι είναι πλάι σου πάντα. Με τον τρόπο τους. Κι ας μη μπορούν να τους δουν οι άγγελοι..

Priorknowledge (aka Rodonaura) είπε...

"Πόσα δάκρυα έριξες για τη μοναξιά κι όμως φαντάζει πια μοναδική διέξοδος. Αρχίζεις και καταλαβαίνεις τώρα... Δεν κοιτάς στο χτες, πουθενά δεν θα βγάλει έτσι κι αλλιώς. Άραγε που κοιτάς εαυτέ μου ?"

Αρχίζω και καταλαβαίνω τώρα... να είσαι καλά!

Tree Surgeon είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ούτις είπε...

Αν ενδιαφέρεσαι να παρακολουθήσεις ένα live που θα κάνω στείλε μήνυμα στο mail μου...Αυτό το τραγούδι του Λεωνίδα είναι απίστευτο...

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

θα μπορουσα καλλιστα να ειχα γραψει κατι παρομοιο...
δεν ξερω γιατι επιμενουμε να αγαπαμε οτι μας αφανιζει...
γιατι βουταμε την ψυχη μας σε τοσο πονο...
το μονο που ξερω πια ειναι πως καλο ειναι να ονειρευεσαι το μελλον μα ακομα καλυτερο να ζεις την στιγμη σου...
το μελλον ισως να μη σου κανει την τιμη να ερθει...η' εστω να ερθει οπως το θελεις η' το ονειρευτηκες...μα η στιγμη ειναι ηδη εδω και περνα...χανεται διχως να της δινουμε σημασια...

τελικα αυτο το τετριμενο "ζησε την καθε στιγμη της ζωης σου σαν να ηταν η τελευταια" ειναι παρα πολυ σοφο!

νεραιδενια σου φιλακια γλυκια μου!!!