Παρασκευή 5 Ιουνίου 2009

Eίχα πει πως θ' αλλάξω... Kι όσο αλλάζω σου μοιάζω...


Ακουμπάω στα πόδια μου το σχεδιαστήριο... Το παράλληλο μου έχει κάποιο πρόβλημα με το οποίο δεν κάνω τον κόπο να ασχοληθώ... Πρέπει να τελειώσω για αύριο την εργασία του αρχιτεκτονικού αλλά αμφιβάλλω αν θα το κάνω τελικά... Κάθομαι στην αυλή, παρέα με τραγούδια της Μποφίλιου, δεν αντέχω μέσα... Το δέρμα μου κοκκίνισε απ' τον ήλιο... Ο αέρας τελειώνει... Η σκέψη μου χάνεται και δεν νιώθω καλά...
Κι αναρωτιέμαι γιατί μου συμβαίνει τόσο συχνά αυτό...
Αναρωτιέμαι αν έχω πάθει εγώ κάτι ή όλοι οι υπόλοιποι... Νιώθω ότι κουράζω τους ανθρώπους... Ίσως με βαρέθηκαν... Ίσως είναι λογικό... Ίσως και να το περίμενα να συμβεί κάποια στιγμή...
Κάνω ένα παράπονο στην Λ. αλλά αδιαφορεί... Και σωπαίνω... Προσπαθώ να κανονίσω κάτι με την Σ. για το οποίο έχουμε συμφωνήσει από καιρό αλλά τελικά είναι "κλεισμένη"... Και σωπαίνω...
Έχω χαθεί με τους δικούς μου φίλους και να βγαίνω με παρέες αταίριαστες... Εμείς που περιμέναμε πως και πως το καλοκαίρι...
Να ήξερα τι κάνω λάθος...
Σκέφτομαι συνεχώς γιατί είμαι έτσι με τους ανθρώπους... Γιατί συνεχώς φοβάμαι και ντρέπομαι... Γιατί όταν βγαίνουμε δεν μπορώ να κοιτάξω κανέναν στο πρόσωπο, κι αν το κάνω θα είναι για μια φευγαλέα στιγμή μονάχα, και μετά το βλέμμα μου απομακρύνεται, συνήθως παίρνοντας μια κλίση προς το δάπεδο... Γιατί δυσκολεύομαι να περάσω καλά έξω, και πρέπει με υπόδειξη της εκάστοτε παρέας, να χαμογελάω με έναν κάλπικο τρόπο, που με κάνει να θέλω να βγω απ' το σώμα μου και να με μουτζώσω... Γιατί μου είναι τόσο σπάνιο να βρω κάποιον να ταιριάξω...
Θα θελα μια φορά να πάω να κάτσω κάπου και να μην χρειάζεται να κάνω κάτι για τους άλλους, αλλά να χαμογελάσω αν θέλω, να είμαι στεναχωρημένη αν θέλω, να πιω όσο θέλω, να μιλάω μόνο όταν θέλω, να ακούσω τη μουσική που θέλω... Ποιος λογαριάζει τα "θέλω"...
Θυμάμαι στίχους των FF.C... Εκφράζουν τη στιγμή... Τις στιγμές... Είναι πολλές οι στιγμές που νιώθω έτσι...
"Και αν κάτσω πάλι για να γράψω και νοσταλγίσω τα παλιά...
Μήπως πρόκειται τώρα κάτι να αλλάξει ή μήπως εγώ θα νιώσω διαφορετικά...
Ή μήπως αύριο ξυπνήσω και όλα θα μου φαντάζουν φωτεινά...
Μήπως θα 'χει φύγει μακριά το γκρίζο, μήπως οι φίλοι μου θα 'ναι πιο κοντά...
Ή μήπως η χαρά είναι φτιαγμένη από άγνωστα σε μένα υλικά...
και η ψυχή μου ακόμα περιμένει να βρει σ' αυτό το κόσμο γιατρειά...
Ή μήπως εγώ πρέπει να αλλάξω επιτέλους, να δω τα πράγματα αλλιώς...
Αφού η ζωή είναι ταξίδι μα άγνωστος ο προορισμός
..."
Και δεν ειν' η χαρά φτιαγμένη από άγνωστα υλικά... Υπήρξα χαρούμενη μεν... Αφελώς δε... Η μετέπειτα επίγνωση μου έφερε την απόγνωση...
Έγινα ματαιόδοξη γι' άλλη μια φορά...
Δεν περιμένω τίποτα...
Απλά ήθελα κάπου να γράψω...
Και το χαρτί το φοβάμαι πια...


"Και αν είπα λόγια πολλά... Για να ξεφύγω ξανά...
Φταίει αυτή η βραδιά... Και η βροχή που ξεσπά...
Γίνεται ποτάμι κυλά... Στις πόλεις μες στα στενά...
Και 'γω κόντρα στο ρεύμα... Και στα θολά του νερά..."




Κι αν η μοναξιά είναι ευθέως ανάλογη του αριθμού των ημερησίων αναρτήσεων...
Θα έπρεπε να γράφω τρεις φορές τη μέρα...

19 σχόλια:

Lorel είπε...

μου φαίνεται περίεργο.το κατανοώ αλλά μου φαίνεται περίεργο.το να είναι κανείς πάντα απαισιόδοξος.Εχω και γω τις ώρες μου,αλλά μετά πάλι θα ακούσω ένα τραγούδι,θα βγω στον ήλιο,θα διαβάσω μια σελίδα από παλιό αγαπημένο βιβλίο,θα μιλήσω μ' ένα φίλο....θα μου περάσει.

υπάρχουν τόσοι άνθρωποι εκεί έξω.θυμάμαι την Debbie να λέει "six billion people in the world.
six billion souls.
and sometimes all you need is one"
αλλά σκέψου.υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους ταιριάζεις.σαφώς και υπάρχουν.αλλά αν δε βγεις εκεί έξω,πώς θα τους βρεις;
φοβάσαι να τους κοιτάξεις στα μάτια;χαμογέλα.δε σου βγαίνει;μην το κάνεις.δε σ' αναγκάζει κανείς.γιατί οι φίλοι δεν χαίρονται με κάλπικα χαμόγελα.Πληγώνται που δεν τους εμπιστεύεσαι αρκετά να τους δείξεις τη θλίψη σου.
να αγαπάς τον εαυτό σου.ακούγεται μικρό,αερολογία ίσως,αλλά αν τα βρίσκεις με σένα,τα βρίσκεις και με τους άλλους.
και μην ανησυχείς.είναι εκεί έξω και περιμένουν(ουπς,αυτό ακούστηκε σαν θρίλερ.. =Ρ τελοσπαντων,κατάλαβες!)
να γελάς.

Ανώνυμος είπε...

Δεν είναι καθόλου περίεργο. Είν' οι πληγές που χαράζουν μονοπάτι. Οι άνθρωποι που ρίχνουν σκοτάδι στο κάθε σου χαμόγελο. Κάθε ψυχή πλάθεται με διαφορετικό τρόπο μέσα στο χρόνο. Όλα παίζουν το ρόλο τους. Αντιλήψεις, συναισθήματα, βιολογία. Φτιάχνεται με διαφορετικά συστατικά κάθε καρδιά. Η μοναδικότητα απορρέει απ' το παρελθόν που θέλουμε να ξεχάσουμε. Κι απ' το μέλλον που μαζί θ' αγκαλιάσουμε.
(Κι άλλωστε δεν είναι όλοι άνθρωποι εδώ τριγύρω. Υπάρχουν κι άγγελοι για όσους γνωρίζουν που να κοιτάξουν.)

teardrop είπε...

είναι περίεργο.είναι σαν να έχω νιώσει κάθε τι που περιγράφεις.μήπως είναι η ηλικία ή ότι μοιάζουμε?!
εγώ κρατώ τα όμορφα τραγούδια που παίζουν εδώ,τον ήλιο που με τυφλώνει και με καλεί εκεί έξω.βγες και εσύ και μη διστάζεις να αλλάξεις τα πάντα στη ζωή σου ή στους φίλους σου.αξίζει τον κόπο.
την καλησπέρα μου.:)

outcast poetry είπε...

δεν καταλαβαίνω τι σε κάνει να προσποιείσαι...να "κρατιέσαι" ή να κάνεις συμβιβασμούς...

ε..είσαι πολύ μικρή ακόμα για συμβιβασμούς...εσύ θα κάνεις αυτό που θες και αισθάνεσαι...και άσε τους άλλους να κάνουν το ίδιο...να μη σε νοιάζουν τα κριτικά βλέμματα και όλες αυτές οι μαλακίες...

η μοναξιά είναι άλλο κεφάλαιο...όλοι μόνοι μας είμαστε...γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι...μόνοι...

βασίλης

Madame de la Luna είπε...

Μην κάνεις τίποτα για τους άλλους, μην προσπαθείς να ταιριάξεις στον κόσμο, φτιάξε έναν κόσμο στα μέτρα σου, διάλεξε να είναι κοντά σου αυτοί που δεν θα περιμένουν να είσαι έτσι ή αλλιώς, αλλά θα τους αρκεί να 'σαι ο εαυτός σου. Απλά...

FiXXXer είπε...

sou dino kati pou egrapsa pio palia gia mena..

-otan thes na ta niotheis ola xena,mipos den exeis kanei pote,tipota diko sou?

-apla kratao apostaseis.



h maurodafni mas perimenei!!!

day-dreamer είπε...

Να κυνηγάς τα θέλω σου βαθεία μέσα σου. Έκει φωλιάζουν δείλα και να μην ντρέπεσαι για αυτά να τα φωνάζεις.
Οι άλλοι απλά είναι εκεί για να ακούν και να μοιράζονται.
Και αν κλείνουν αυτιά και μάτια...
τα θέλω σου είναι εκεί ακόμα να καρτερούν με θράσος να τους δώσεις φωνή.
Φώναξε τα θέλω σου...
και πορεύσου με αυτά.
Είναι ο εαυτός σου!
Είναι ωραίος ο εαυτός σου!
Μην τον κρύβεις!
θα είμαι εδώ να τον παρακολουθώ!

Σε φιλώ!

jacki είπε...

Για σχέδια διαβάζω και πως σε νιώθω να ξερες..
Να ακούς την καρδούλα σου..
Που είναι καθαρή..
Άσε τους άλλους με τα δικά τους θέλω και πρέπει..
Ανυπόταχτη σε όλα αυτά που σε κάνουν να νιώθεις φυλακισμένη.
Σε φιλώ και είμαι περήφανη για σένα.

Shattered Words είπε...

Σε παρακαλώ να μην...αλλάξεις για κανέναν και...τίποτα σε αυτό τον κόσμο!!!Δεν αξίζει!!!

Να είσαι καλά!!!

Φιλιά.

aggelika είπε...

"και αν είναι να χαθώ, ας χαθώ πάλι μέσα στο όνειρο, σ' ό,τι αξίζει να μένει ζωντανό, σ' ό,τι αντέχει στον καιρό..."

μην αλλάξεις για κανέναν.. δεν είναι ανάγκη να είσαι ίδιος με κάποιον για να μιλήσει ο ένας στην ψυχή του άλλου! Είναι μια παγίδα που πέφτουμε πολύ συχνά... Κάπου πάντα υπάρχει η αγάπη, η κατανόηση, ο σεβασμός, το γέλιο, αλλά είναι κρυμμένα. Πρέπει να ψάξεις εσύ η ίδια για να τα βρεις!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κάποτε είπα «Νυχτόφορος επιστρέφω» και να που τώρα κοιτάζω την νύχτα…
Έμαθα στους ανθρώπους μου να σέβονται την επιθυμία μου, την όποια.
Την ανάγκη μου, την όποια πάλι.
Έπραξα το ίδιο με εκείνους, με τις σιωπές και τις κραυγές τους.
Άφησα στην άκρη τους υπόλοιπους να μπορώ να αναπνέω.
Κι νόμιζα πως τους χρειαζόμουν κοντά.
Τελικά κοντά χρειαζόμαστε να έχουμε εκείνους που μας καταλαβαίνουν και μας κατανοούν – και δεν εννοώ μας κανακεύουν.

Αν απλώσεις το χέρι θα αγγίξεις σίγουρα ένα ακόμα απλωμένο…

Χρησιμοποίησε τις σιωπές και τις απελπισίες για αυτοκάθαρση, ακόμα κι αν δεν σου πετύχουν κάποια στιγμή θα μάθεις τον τρόπο να γλυτώνεις για κάποια βράδια…

πνευμα είπε...

Άκου το ρέμα που κυλά,
την πόλη που μιλάει,
άκου τον άνεμο,
τα φύλλα που θροίζουν,
κλείσε τα μάτια,
άκου τις αισθήσεις σου, απελευθερώσου καί κοίτα τώρα
ξανά τα νερά...έκπληκτη θα δεις πως δεν είναι πια θολά!

Την καλησπέρα μου

Elen Chamelen είπε...

Το έχεις ξαναπεί αυτό μικρή μου,ότι οι παρέες σου δεν σου ταιριάζουν...
Ορισμένες φορές είναι καλύτερη η μοναξιά παρά να βγαίνεις με κάποιους άκυρους...
Ορισμένες φορές μπορεί να μας πάρει πολύ καιρό να βρούμε εκείνους με τους οποίους θα ταιριάξουμε και θα είναι δίπλα μας για όλη μας την ζωή....
Μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή αρκεί να κάνεις λίγη υπομονή...
Καληνύχτα....

Άνεμος είπε...

Αρτεμάκι, ελπίζω να βρεις τη παρέα που θες αν και είναι λίγο δύσκολο να τα βρεις όλα αυτά σε μία παρέα. Θα καταπιεστείς ίσως σε μερικά θέματα αλλά ίσως έτσι να είναι η ζωή για να μας κάνει να ψάχνουμε το καλύτερο...

Δεν έχω απάντηση...

Φιλάκια!

Άνεμος είπε...

Έχεις βραβειάκι απο μένα! :)

Bliss είπε...

ποσο μου μοιαζεις...

Ανέστης Μ. είπε...

...Και το χαρτί το φοβάμαι πια...
Το χαρτί που έγινε πλαστικό. Και η μετάλλαξη του χαμόγελου σε κάλπη.. Κάτι γίνεται εδώ, νομίζω πως την άκρη του νήματος την ξέρεις καλά αλλά προτιμάς να αφήσεις τους φάρους και τ'αστέρια κι όχι μια υφασμάτινη ακρούλα. Όλα θα φανούν, μην αφαιρείς τίποτα, άλλωστε μπορείς να ξεχωρίζεις εύκολα το φυσικό χαμόγελο απ'το κάλπικο.

outcast poetry είπε...

Καλός φίλος το χαρτί του εκμυστηρεύεααι πράγματα και μένουν..Ποτέ δεν είσαι μοναχή στην άκρη του ονείρου..

#lockheart# είπε...

να ξερες πως σε νιωθω!μολις χθες βγηκα μετα απο πολυ καιρο εξω και ενιωσα σα πανινη κουκλα στο πληθος.η παρεα μου να χαμογελα γοερα και εγω να υποκρινομαι οτι ζω υπεροχα στον υποκριτικο μου περιγυρο!βαρεθηκα να αναλωνομαι με ανθρωπους που με κοιταζουν αλλα δε με βλεπουν!παλεψε γλυκια μου στον αγωνα της ζωης και μη καθεσαι στις κερκιδες!