Κυριακή 19 Απριλίου 2009

Αρκεί να τολμάς... Υπάρχουνε δρόμοι πολλοί για να πας...


Έφτασα στο σημείο να ξυπνάω και να λέω γάμησε τα...
Να αναπνέω κάθε βράδυ και να νιώθω τ' οξυγόνο να μην φτάνει... Ούτε καν για μια ανάσα... Να ανοίγω τα μάτια κι όλα γκρι... Γκρι... Αν ήταν λευκό, δεν θα ήμουν εδώ... Αν ήταν μαύρο, θα μπορούσα να το κάνω λέξεις... Αλλά το γκρίζο δεν είναι στα χρώματα μου... Είναι ο θάνατος των χρωμάτων μου...
Δεν επιβιώνεις έτσι...
Σκέφτομαι πως εκείνες τις στιγμές που πέφτω, χρειάζομαι κάποιον να μου δώσει δυο χαστούκια να συνέλθω... Σε μια τόση δα στιγμή μπορεί να χάσεις τα πάντα, θυμάσαι ? Θυμάσαι πως κάτι που έχεις μέσα στο κεφάλι σου θα σε ξεκάνει ? Θυμάσαι που χαμογελούσες εαυτέ μου ? Ήρθε η ώρα να το θυμηθείς ξανά...
Κι όσο σκέφτεσαι να γράψεις ΤΕΛΟΣ, τόσο εγώ θα αρχίζω απ' την ΑΡΧΗ...
Εγώ σου δίνω λουλούδι, εσύ μου δίνεις αγκάθι... Δεν με πειράζει, το κρατώ σφιχτά κι ας ματώνουν τα δάχτυλά μου... Δικό μου πρόβλημα κι επιλογή...
Δεν αλλάζει τίποτα... Ο πληθυσμός της Γης μεγαλώνει μα οι άνθρωποι λιγοστεύουν... Δεν είναι κάτι καινούριο όμως... Πάντα έτσι ήταν, όσο υπήρχα... Λες και το συνήθισα αυτό, ενώ ποτέ δεν συνηθίζω τίποτα... Ούτε καν εμένα...
Δεν είμαι εδώ όταν μου μιλάω...
Κι όσο στερεύει η υπομονή και κάθε στιγμή κυριαρχεί η μοναξιά, με πληγωμένα φτερά θα υπόσχομαι να χαμογελώ, όσο το γέλιο ειν' αληθινό, ονειροπολώντας σε μια ήρεμη ψυχική κατάσταση... Αφού βρήκα κάτι πιο όμορφο κι απ' το σκοτάδι... Την Αυγή... Και θα γράφω πάντα βαμβακερές σκέψεις του μυαλού ποτισμένες με το παραλήρημα μου... Αγκαλιάζοντας τη ζωή και πηδώντας στο κενό... Στο ασπρόμαυρο θα βρω τα χρώματά μου... Αφήνοντας το μέλλον να 'ρθει μόνο του...
Αφού είμαστε λέει μικροί ουρανοί, σαν ανθρώπινοι πλανήτες σε γιορτή...
Αφού η γη φτάνει την αυγή, για να μας πει πως η σιωπή ένα πρωί σαν καρπός και αυτή θα ανθίσει...
Αφού κανένας πόνος δεν είναι αρκετός...

Δεν ελπίζω άλλο πια...
Σε τίποτα...
Μονάχα θα ονειρεύομαι...
Ανώνυμα...


Τα πιο όμορφα όνειρα είναι ανώνυμα,
στην καρδιά και στον νου μάθανε να χορεύουν ανώδυνα,
πολλές φορές αποβάλλονται επώδυνα,
και τι δεν θα ’δινα...
να μπορούσα να διώξω το γκρίζο που κρύβει τα αστέρια,
απ’ τη στεριά το άπειρο με ελκύει αφάνταστα,
τα χέρια σηκώνω ψηλά,
ποιός είναι στα αλήθεια ο παράδεισος που αξίζει πραγματικά;

12 σχόλια:

Shattered Words είπε...

Υπέροχα λόγια...συνέχισε να χαμογελάς...αληθινά!!

Καλό βράδυ εύχομαι!!

Nikos V.

aggelika είπε...

Βλέπω έχουμε κι άλλη κοινή αγάπη, εκτός από τους Anathema!!
...πολύχρωμοι στίχοι να διώξουν το γκρι!
Και μην ξεχνάς.. κανένας πόνος δεν είναι αρκετός! Μην πενθήσεις για χαμένη μιζέρια!
την καληνύχτα μου..

Άτη Σολέρτη είπε...

Καμιά φορά στον πάτο του γκρί..., εκεί είναι που μας βλέπουμε πιο καθαρά από ποτέ. Πιο διάφανο το κάτοπτρο του ουρανού μας γίνεται και μας πετά ψηλά. Εκεί μαθαίνουμε πως είναι να ξεχνά κανείς και να γελά. Και συνεχίζεται το όνειρο στο άπειρο. Στο πίσω μέρος του, το γκρί, ακόμα φαίνεται... Δεν ντρέπεται. Χαμογελάει και σέρνεται.
Καλημέρα!

Φεγγαρολουστη είπε...

Μην σταματησεις ποτε να ονειρευεσαι μικρη μου... κι ευχομαι ολα σου τα ονειρα να ειναι ομορφα...

Άνεμος είπε...

Δεν είναι εύκολο να μάθεις εσένα, πόσο μάλλον να σε τιθασεύσεις κιόλας... Σου παίρνει καιρό να συνηθίσεις καταστάσεις που δε θες να είσαι μέσα. Ελπίζω να έχεις τη δύναμη να αλλάξεις ότι δε σ'αρέσει. Όπως λέει και ένας ποιητής: "τα χρώματα εσύ τα έχεις. Ζωγράφισε ότι θες."

Να θυμάσαι όμως...Στη ζωή δεν είναι όλα άσπρο και μαύρο...

Φιλάκια καλό μου!

jacki είπε...

Ανώνυμα τα όνειρά μας.. Σαν τα κακόγουστα σχόλια που αφήνει κάποιος ανώνυμα ενώ θέλει να σου πει.. εγώ είμαι φίλε.. και ναι σε βρίζω μπροστά στα μούτρα σου.. Αλλά το ανώνυμο είναι λκιγότερο οδυνηρό ε;

Άρτεμις είπε...

*Dreams within the twilight*...
Σκέψεις... Συναισθήματα... Μπερδεμένα... Έτσι κι αλλιώς, χαμένα πάνε τα λόγια των δακρύων... Καλημέρες...

aggelika...
"Μην πενθίσεις για χαμένη μιζέρια"... Το νιωσες το κείμενο μου... Αλλά κάποτε τούτη η μιζέρια ήταν ουρανός... Ή έτσι νόμιζα... (Έχουμε μπόλικες κοινές αγάπες... Anathema, Καρυωτάκη, Κρίνα, Portishead, Radiohead, Τρύπες...)

Άτη Σολέρτη...
Και συνεχίζεται το όνειρο... Πάντα... Κι όλο θα ψάχνω τρόπους το γκρίζο να εξαφανίσω απο πάνω του... Δεν είν' εύκολο όμως...

Φεγγαρόλουστη...
Όλα τα όνειρα όμορφα είναι... Μόνο και μόνο γιατί είναι όνειρα... Και ας ανήκουν στην αγκαλιά ουρανών που τα αγνοούν...

Άνεμος...
Τις καταστάσεις αυτές προσπαθώ να μην τις συνηθήσω... Να τις αποβάλλω... Να μάθω να χαλάω και να φτιάχνω... Προσπαθώ αγέρα μου...
Μ' αρέσει να σε "διαβάζω" το ξέρεις ? :)
(Ο Καζαντζάκης δεν ήταν ποιητής... Για μένα ήταν Άνθρωπος... Μιλάει μέσα σου η αθάνατη πένα του...)
Φιλιά χρωματιστά...

Jacki...
Πάντα μια τέτοιου είδους ανωνυμία είναι λιγότερο οδυνηρή... Λιγότερο θαρραλέα, λιγότερο ανθρώπινη... Ταιριάζει λοιπόν στον κόσμο τους... Συχνά θα την συναντάμε...
Άλλο τα όνειρα όμως... Άλλοι ουρανοί... (Δεν παρομοιάζω όνειρα με σχόλια... Ειδικά όταν είναι και κακόγουστα... :Ρ)

Άνεμος είπε...

Μπορείς; Αν μπορείς κάντο καλό μου. Απόβαλέ τες. Μη τις αφήνεις να σε σκιάζουν. Μην αφήνεις να πλακώνουν την καρδιά σου. Μακάρι να είχα το μισό σου θάρρος. Είσαι πολύ δυνατή...

Εμένα να δεις πόσο μ'αρέσει να σε διαβάζω. Είσαι 17 και έχεις τόσο ταλέντο!!! Γράφεις τόσο "κοντα" σε μένα που μου κρατάς μια ζεστή συντροφιά.
Όσο για το "διάβασμα", το έχω καταλάβει και μου αρέσει εξίσου!!! Το διασκεδάζεις ε μικρό;
(η φράση δεν ήταν όπως ακριβώς την έγραψα αλλά και πάλι το έπιασες!!)

day-dreamer είπε...

Τα λόγια σου είναι δυνατά και τόσο έντονα σαν να ζητούν την προσοχή που τους αξίζει χτυπόντας τα πόδια νευρικά στο έδαφος... Σαν να λένε"Άκουσε με!Δώσε Βάση!"...
Σε ακούω και δίνω...
Τέτοια λόγια ουσιαστικά και δυνατά μόνο απο μια ξεχωριστή ψυχή μπορούν να βγουν.

Χαμογέλα απο σήμερα...
Κάθε μέρα είναι αφορμή...
Κάθε όνειρο, καράβι να σε ταξιδέψει.
Ξέρω απο στασιμότητα, γνώρισα και εγώ την πληγή της αδικίας.
Ξέρω πως είναι να πετάγεσαι στον ύπνο σου και να παρακαλάς τον εαυτό σου να ονειρευτεί το παρελθόν κάθε φορά που κλείνεις τα μάτια.

Μαζί σου στην αρχή σου, να σου δώσω την ελπίδα μου και να σου γνέψω. Έστω και απο εδώ. Έστω και ανώνυμα. :)

Να μου προσέχεις το πιτσιρίκι μου!

Unknown είπε...

Μενω αναυδη με το ποσο ιδια μπορει να ειναι να συναισθηματα αναμεσα σε δυο ανθρωπους που δεν γνωρίζονται καν και συναντιουνται καπου τυχαια μεσω κειμενων ......


το γκρι σου ειναι το χρωμα του Μπεκετ μου ..... οταν βυθιζομαι μ αρεσει να σκεφτομαι πως εισχωρω ολο και περισσοτερο στον κοσμο του ... βρισκω καταφυγιο μεσα απο το γκρι-παντου ...


ειναι αληθεια πως κανενας πονος δεν ειναι αρκετος ....

για καποιο λογο πρεπει να τιμωρουμαστε ...... να αρρωσταινουμε , να ποναμε , να κακοποιουμαστε σωματικα και ψυχικα .... και να μην ανοιγει ποτε μια πορτα της χωρας της Αλικης να σωθουμε....


και σου λενε ολοι να εισαι δυνατη να σταθεις στα ποδια σου να απεξαρτηθεις απ οτι εχεις για παρηγορια


ελεγε ο Πεσσοα


"Καλυτερα να ονειρευεσαι παρα να υπαρχεις ... ειναι τοσο ευκολο να αποκτησεις τα παντα στο ονειρο σου ..."



αγκαλια μεγαααλη

Κυβελη

Ανώνυμος είπε...

Κι έτσι απλά γίνεσαι ο ανώνυμος. Κείνος που κάτι έχει να πει, μα διστάζει. Γιατί, πως να σε φτάσει?
Το χέρι, όταν πέφτεις, δε θα προσγειωθεί στο μάγουλό σου. Θα σε κρατήσει απ' το χέρι και θα σε σηκώσει. Ψηλά. Πιο ψηλά από κει που στεκόσουν πριν.
Η ελπίδα κρέμεται από ένα Α. Και δεν είναι μονάχα της Ανωνυμίας. Είναι πολλά παραπάνω.

Άρτεμις είπε...

Ονειρό μου...
(Αρνούμαι να απευθύνομαι σε σένα με ένα "ανώνυμός"...)
Η ελπίδα δεν είναι μια... Είναι πολλές... Κάθε εκατοστό ασφάλτου και θάλασσας που απέχουμε...
Και δεν μένει η Ανωνυμία...
Η Αγάπη μένει...
Ελπίζω όχι δακρυσμένη...
Να μου προσέχεις...