Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009

In the solitude of a broken promise


Πως να αρχίσω... Είναι δύσκολες οι αρχές... Κι εγώ σε λίγο θ' αγγίξω το τέλος...


Πειραγμένες μελωδίες συνοδεύουν τη σιωπή μου. Βουρκωμένα μάτια. Άδειοι οι δρόμοι. Βροχή. Η μελαγχολία με παίρνει τόσο εύκολα αγκαλιά... Τελευταία... Κρυώνω. Μοναξιά. Παντού... Κόκκινα στίγματα γέμισε το φεγγάρι... Μάτωσε. Ράγισε. Κομμάτια απόψε... Κομμάτια...

Έχω στη τσάντα μου τον Μικρό Πρίγκιπα...

(Κι αλήθεια... Αυτό που θέλω είναι να γράφω παραμύθια...
Όχι επιτηδευμένα λόγια... Μονάχα ιστορίες λευκές...)

"...Καθώς αποκοιμιόταν ο μικρός πρίγκιπας, τον πήρα στην αγκαλιά μου και μπήκα στο δρόμο. Είχα την εντύπωση πως κουβαλούσα ένα εύθραυστο θησαυρό. Μάλιστα, μου φαινόταν πως δεν υπήρχε τίποτε πιο εύθραυστο πάνω στη Γη. Κοίταζα, στο φως του φεγγαριού, το χλομό αυτό μέτωπο, αυτά τα κλειστά μάτια, αυτές τις μπούκλες των μαλλιών που αναδεύονταν στον άνεμο, κι έλεγα μέσα μου: αυτό που βλέπω δεν είναι παρά ένα κέλυφος. Το πιο σημαντικό είναι αθέατο...

Καθώς τα μισάνοιχτα χείλη του άφηναν να σχηματίζεται σχεδόν, ένα χαμόγελο, είπα ακόμη: «Αυτό που τόσο πολύ μου κάνει εντύπωση με τούτο το παιδί, είναι πόσο μένει πιστό σ' ένα λουλούδι, είναι η εικόνα ενός τριαντάφυλλου που λάμπει μέσα του, σαν το φως μιας λάμπας, ακόμη κι όταν κοιμάται...» Και τον φαντάστηκα ακόμη πιο εύθραυστο. Πρέπει να προστατεύομε καλά τις λάμπες: ένα φύσημα του ανέμου, μπορεί να τις σβήσει...
"

Τόσο καιρό ονειρεύομαι... Ένα όνειρο που δεν ήταν ποτέ δικό μου... Κι απόψε μοιάζουν όλα αλλιώτικα... Κάθομαι σε μια άκρη, έξω απ' το πάρκο... Χαζεύω το δρόμο... Πεφτεί το βλέμμα μου απέναντι... Και μου έρχεται να γελάσω... Έξω απ' το νεκροταφείο, μαύρα γράμματα με σπρέυ πάνω σε άσπρο τοίχο... "Τι γυρεύουμε εμείς μέσα στη νύχτα των άλλων ?"... Διάολε... Ποιος πήγε και το γραψε αυτό εκεί...

Σκέφτομαι μετά πως αυτό μου έχει μείνει... Πυροτεχνήματα στο γκρίζο...

...and I just couldn't reach you
no matter how I tried
no I just couldn't reach you
so instead I ran to hide...

15 σχόλια:

aggelika είπε...

ο μικρός πρίγκιπας δεν είναι παραμύθι.. είναι μαγεία!

όσο για την μοναξιά... μας κυνηγάει όλους δυστυχώς.. Ποιος κατάφερε πραγματικά να ξεφύγει??

Άνεμος είπε...

Στη μοναξιά σου βρίσκεις τον εαυτό σου. Και τότε παύεις να είσαι μόνος/η...

Απλά μη κάτσεις πολύ ώρα. Είναι αρκετοί αυτοί που θέλουν να γνωρίσουν αυτό που έχεις.

Βγές και ζήσε στιγμές...

Καλό ταξίδι!

raslowbap είπε...

Είναι η μοναξιά περίεργη. Εκεί που νομίζεις ότι την συνήθισες και δεν σε πειράζει ξαφνικά σε τσακίζει. Όμως κάτι μπορεί να βρεθεί για να την νικήσεις, έστω και προσωρινά, είτε αυτό είναι ένας μικρός πρίγκηπας, είτε ένα τραγούδι είτε το οτιδήποτε μπορεί να μας γεμίσεις εκείνη την στιγμή.

day-dreamer είπε...

Εντάξει λοιπόν...
κοιμούνται και άλλοι με τον μικρό πρίγκηπα αγκαλιά δεν είμαι η μόνη!

Αυτή η Πίστη στην Αγάπη είναι μαγευτική...

Πώς γίνεται να μένουμε ακόμα και όταν όλα δείχνουν πως είναι άνθρακες ο θυσαυρός;

Εύχομαι το γκρίζο σου να γεμίσει με τόσα πολλά πυροτεχνήματα που να μην φαίνεται καθόλου!
Μόνο χρώματα και λάμψη στη σκέψη σου καλή μου!
Για αυτά έχεις φτιαχτεί και μόνο!

Σε φιλώ!!!
Σε θέλω δυναμική, έτσι;;;

Άρτεμις είπε...

aggelika...
Ο μικρός πρίγκιπας... Υπάρχει... Σ' άλλο πλανήτη... Αγκαλιά με την ευτυχία του... Κι εκεί θα μένει πάντοτε...

Άνεμος...
Αχ... Που είναι αυτοί οι αρκετοί ? Οι ανθρώποι φοράνε μάσκες... Και φοράνε όλοι τις ίδιες... Κανείς δεν φανερώνεται... Πως να βρεις ανάλογα άτομα έτσι ? Που να ενώσεις το δάκρυ σου μαζί με του άλλου, όταν το κρύβει πίσω από ένα χαμόγελο, μια εικόνα κι ένα "δήθεν" ?

raslowbap...
Ακριβώς έτσι είναι... Αναρωτιέμαι αν νικιέται ποτέ όμως αυτό το θεριό ολοκληρωτικά... (Το κείμενο σου... Οι νύχτες εκείνες... Όλες...)

day-dreamer...
Μυρίζεις όνειρο, το ξέρεις ?
Η πίστη μας κρατά όταν δεν έχει μείνει τίποτα άλλο να μας κρατήσει... Είτε είναι στην αγάπη, είτε στο Θεό, είτε οπουδήποτε... Ίσως πάλι απλά να μας τυλίγει μια ψευδαίσθηση που την λένε ελπίδα...

Φεγγαρολουστη είπε...

Το πιο σημαντικο ειναι το αθεατο....
Σοφη κουβεντα... Γεια σου Αρτεμις.

jacki είπε...

Πόσες φορές παρέα έκανα με το μικρό πρίγκηπα.. Τώρα μεγάλωσε κι εκείνος.
Καλημέρα.

Άρτεμις είπε...

Φεγγαρόλουστη...
Αληθινή κουβέντα... Πόσοι μπορούν όμως να την νιώσουν ? Να την πιστέψουν ? Να την ζήσουν ?
Γειά σου φεγγαρένια...

jacki...
Ρε δε μεγαλώνουν οι πρίγκιπες... Είναι μικρούληδες και γλυκοί κι ευαίσθητοι και μες στα μάτια τους βλέπεις ολόκληρους κόσμους λευκούς και πολύχρωμους... Σιωπή μου... Καλησπέρα...

Elen Chamelen είπε...

Σου χα πεί να ονειρεύεσαι...
Σε κάνει πιό δυνατή...
Όταν όμως νιώθεις ότι αυτό το όνειρο δεν είναι δικό σου φρόντισε να το προσέχεις σαν τον θησαυρό που κρύβεις μες στην τσάντα σου...
Να σαι καλά γλυκιά μου...
Την καλησπέρα μου.

Leviathan είπε...

I monaxia einai poli diskoli...de nomizo oti sini8izetai pote...kalo savvatokiriako

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

ο μικρος πριγκιπας...
ποσες φορες δεν μου εκανε παρεα και δεν μου εδειξε αλλο ενα σημαντικο μαθημα που ειχα ξεχασει...
ποσο μαγικο αληθεια αυτο το παραμυθι...

κοριτσι μου εβγαλες λιγο απο την ψυχη σου εδω και την εκανες λεξεις...
πανεμορφο...ευαισθητο κειμενο...

νεραιδενια φιλακια για σενα!!!

Αγγελίνα είπε...

τα παραμύθια δεν είναι αλήθεια, αλλά τουλάχιστον δεν είναι ψέμματα...

Άρτεμις είπε...

Στενότητα χρόνου λόγω Πανελληνίων... Μόνο μια λέξη...

Assel...
Θησαυρός

Leviathan...
Γκρι

Ναιάδα...
παραμύθι

Αγγελίνα...
(Αχ) κορίτσι (μου)...

Shattered Words είπε...

...κάνε το όνειρο δικό σου!!!Τίποτε πια δε θα είναι "εύθραυστο"!!

Να προσέχεις!!

Καλώς σε βρήκα!!

Nikos V.

Άρτεμις είπε...

*Dreams within the twilight*...
Κάποια πράγματα μοιάζουν τόσο εύθραυστα...
Και κάποια όνειρα τόσο μακρινά...
Καλώς ήρθες...