Παρασκευή 13 Μαΐου 2011

Vague is to be one hand clapping in vain

Ψιλοβρόχι και ζιγκ-ζαγκ στο πεζοδρόμιο, δανεικό τ' οξυγόνο στα πνευμόνια μου, ένα κορίτσι με τα κορδόνια του δεμένα αντίστροφα κι αρώματα σέρνικα ομορφαίνουν τον αέρα. Γέλια και φωνές, ακουγόμαστε μονάχα εμείς σ' ολάκερη τη Σβώλου, κι αν ενοχλούμε τον κόσμο, κι αν μας κοιτάζουν περίεργα κάτι βλέμματα, πόσο δεν με νοιάζει. Πόλεμος για το ποια από μας θα πάρει τα δυο τελευταία μπαλόνια που μοιράζουν στο δρόμο. Μια πιτσιρίκα μας κοιτά και της χαρίζουμε το ένα, έτσι για να κερδίσουμε μι' αχτίδα απ' το γέλιο της. Να βγει κι ο ήλιος, να μας πείσει λίγο η άνοιξη για την ύπαρξη της. Κουράζει κι ο χειμώνας καμιά φορά...
Νιώθω πως θα ξεβάψουν τα μαλλιά μου και θα γεμίσω στάμπες βιολετί και κόκκινες. Νιώθω πως θα ξεβάψω και 'γω, που τόσο κοπιάζω να κρύβομαι στα χρώματα. Πως μου φαίνεται αστείο, που πιστεύουν πως είμαι έτσι στ' αλήθεια, σκληρή και αναίσθητη. Πως και δεν έχουν ακόμα καταλάβει ότι, με τον κυνισμό μου, καλύπτω μονάχα κάτι ρημαγμένες ευαισθησίες... 
Κουράζονται κι οι άνθρωποι καμιά φορά... Και κουράζουν. Τα ίδια και τα ίδια σε υπερπολλαπλάσιες επαναλήψεις. Πόσες φορές να διαβάσω πια το ρημάδι το Μονόγραμμα, πόσες κι άλλες τόσες να καραμελώνουμε λόγια για πρίγκιπες μικρούς και τα -διάφανα στο μάτι- σημαντικά τους. Κι αφού πιάνουμε όλοι το νόημα το βαθύ, γιατί τόση επιφάνεια; Γυρεύουμε ψηλά τα ιδανικά και χάνουμε όλες τις ευκαιρίες να ζωντανέψουμε τα θαύματα τριγύρω μας, και κοίτα ποια μιλάει τώρα... Που μου 'κοψαν το ένα χέρι να μη γράφω κι έκατσα με το άλλο να τους χειροκροτώ. Φευ... 
Όσο κι αν φτύνεις χαμόγελα, κανέναν δεν πείθεις, αν δεν έχεις καρδιά. Όσα δάκρυα κι αν στάξεις, στράφι πάνε, γιατί στην τελική πάντα ξεσαλεύουν τα ψεύτικα απ' τ' αληθινά, να μου το θυμηθείς... 
Και αν έμαθα πόσο κουράζει κι η σιωπή, όταν αντηχεί τετράκις στους τοίχους και σε ζώνει όπως τα σάβανα το νεκρό, άλλο τόσο γνώρισα πως ειν' οι λέξεις ανάσες κι η λευτεριά σου ένα γαμημένο στρόφισμα του μυαλού μακριά, μια μονάχα αλλιώτικη ματιά σε κείνη τη σκιά, "που πάντα θα σου ξεφεύγει μα πάντα να κυνηγάς... Μόνο και μόνο για να προχωράς...". 

Δευτέρα 2 Μαΐου 2011

Μα δεν χρειάζεται εισιτήριο η επιστροφή


"Πόση θάλασσα πια να φέρω; Πόσο ουρανό;
Κάποιος άλλος θα μ’ έδιωχνε και με λιγότερα.


Στο κάτω κάτω υπάρχει για όλους μας ένα τοπίο φυγής..."

Σ. Βλαχογιάννη