Eίχα πει πως θ' αλλάξω... Kι όσο αλλάζω σου μοιάζω...

Ακουμπάω στα πόδια μου το σχεδιαστήριο... Το παράλληλο μου έχει κάποιο πρόβλημα με το οποίο δεν κάνω τον κόπο να ασχοληθώ... Πρέπει να τελειώσω για αύριο την εργασία του αρχιτεκτονικού αλλά αμφιβάλλω αν θα το κάνω τελικά... Κάθομαι στην αυλή, παρέα με τραγούδια της Μποφίλιου, δεν αντέχω μέσα... Το δέρμα μου κοκκίνισε απ' τον ήλιο... Ο αέρας τελειώνει... Η σκέψη μου χάνεται και δεν νιώθω καλά...
Κι αναρωτιέμαι γιατί μου συμβαίνει τόσο συχνά αυτό...
Αναρωτιέμαι αν έχω πάθει εγώ κάτι ή όλοι οι υπόλοιποι... Νιώθω ότι κουράζω τους ανθρώπους... Ίσως με βαρέθηκαν... Ίσως είναι λογικό... Ίσως και να το περίμενα να συμβεί κάποια στιγμή...
Κάνω ένα παράπονο στην Λ. αλλά αδιαφορεί... Και σωπαίνω... Προσπαθώ να κανονίσω κάτι με την Σ. για το οποίο έχουμε συμφωνήσει από καιρό αλλά τελικά είναι "κλεισμένη"... Και σωπαίνω...
Έχω χαθεί με τους δικούς μου φίλους και να βγαίνω με παρέες αταίριαστες... Εμείς που περιμέναμε πως και πως το καλοκαίρι...
Να ήξερα τι κάνω λάθος...
Σκέφτομαι συνεχώς γιατί είμαι έτσι με τους ανθρώπους... Γιατί συνεχώς φοβάμαι και ντρέπομαι... Γιατί όταν βγαίνουμε δεν μπορώ να κοιτάξω κανέναν στο πρόσωπο, κι αν το κάνω θα είναι για μια φευγαλέα στιγμή μονάχα, και μετά το βλέμμα μου απομακρύνεται, συνήθως παίρνοντας μια κλίση προς το δάπεδο... Γιατί δυσκολεύομαι να περάσω καλά έξω, και πρέπει με υπόδειξη της εκάστοτε παρέας, να χαμογελάω με έναν κάλπικο τρόπο, που με κάνει να θέλω να βγω απ' το σώμα μου και να με μουτζώσω... Γιατί μου είναι τόσο σπάνιο να βρω κάποιον να ταιριάξω...
Θα θελα μια φορά να πάω να κάτσω κάπου και να μην χρειάζεται να κάνω κάτι για τους άλλους, αλλά να χαμογελάσω αν θέλω, να είμαι στεναχωρημένη αν θέλω, να πιω όσο θέλω, να μιλάω μόνο όταν θέλω, να ακούσω τη μουσική που θέλω... Ποιος λογαριάζει τα "θέλω"...
Θυμάμαι στίχους των FF.C... Εκφράζουν τη στιγμή... Τις στιγμές... Είναι πολλές οι στιγμές που νιώθω έτσι...
"Και αν κάτσω πάλι για να γράψω και νοσταλγίσω τα παλιά...
Μήπως πρόκειται τώρα κάτι να αλλάξει ή μήπως εγώ θα νιώσω διαφορετικά...
Ή μήπως αύριο ξυπνήσω και όλα θα μου φαντάζουν φωτεινά...
Μήπως θα 'χει φύγει μακριά το γκρίζο, μήπως οι φίλοι μου θα 'ναι πιο κοντά...
Ή μήπως η χαρά είναι φτιαγμένη από άγνωστα σε μένα υλικά...
και η ψυχή μου ακόμα περιμένει να βρει σ' αυτό το κόσμο γιατρειά...
Ή μήπως εγώ πρέπει να αλλάξω επιτέλους, να δω τα πράγματα αλλιώς...
Αφού η ζωή είναι ταξίδι μα άγνωστος ο προορισμός..."
Και δεν ειν' η χαρά φτιαγμένη από άγνωστα υλικά... Υπήρξα χαρούμενη μεν... Αφελώς δε... Η μετέπειτα επίγνωση μου έφερε την απόγνωση...
Έγινα ματαιόδοξη γι' άλλη μια φορά...
Δεν περιμένω τίποτα...
Απλά ήθελα κάπου να γράψω...
Και το χαρτί το φοβάμαι πια...


"Και αν είπα λόγια πολλά... Για να ξεφύγω ξανά...
Φταίει αυτή η βραδιά... Και η βροχή που ξεσπά...
Γίνεται ποτάμι κυλά... Στις πόλεις μες στα στενά...
Και 'γω κόντρα στο ρεύμα... Και στα θολά του νερά..."



Κι αν η μοναξιά είναι ευθέως ανάλογη του αριθμού των ημερησίων αναρτήσεων...
Θα έπρεπε να γράφω τρεις φορές τη μέρα...

Τα φύλλα της καρδιάς ανοίγονται με μιας σαν τραγουδάς... Κι αγαπάς...

Πηγαίνω σχολείο στις 8 μόνο και μόνο για να μου πει η καθαρίστρια ότι γράφω στις 10... Ψάχνω στον πίνακα ανακοινώσεων του διαδρόμου το πρόγραμμα, να επιβεβαιώσω ότι τουλάχιστον ήρθα να γράψω το σωστό ενδοσχολικό μάθημα... (Μαθητές τουρίστες ένεκα πανελληνίων...). Χαζεύω το προαύλιο... Από μικρή θυμάμαι το πρωινό ξύπνημα και πόσο με ταλαιπωρούσε σε συνδυασμό με την απόσταση του σπιτιού απ' την πόλη. Χαμογελάω. Τέλος αυτά. Για τώρα τουλάχιστον...
Μου πιάνει κουβέντα ο Ν. και κάθομαι αμίλητη να τον χαζεύω απαντώντας μονολεκτικά όπου χρειαστεί, ίσα ίσα να μην καταλάβει ότι είμαι αφηρημένη. Για μια στιγμή σκέφτομαι ότι είναι δευτέρα λυκείου και έχει μπροστά του ότι για μένα μόλις πέρασε. Απ' τη μία τον λυπάμαι... Κι απ' την άλλη είν' κι εκείνη η αλαζονική διάθεση που έχουν οι τελειόφοιτοι στους "μικρούς" που υπερισχύει και απλά συνεχίζω να χαμογελώ...
Μέσα στην τάξη, πάνω απ' την κόλλα με τα θέματα αναρωτιέμαι ποιος θέλει πρωί πρωί να απαντάει σε ερωτήσεις του τύπου "πως μεταδίδονται τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα ?".
Έξω, εκεί που πληρώνω το πρώτο ice-tea μετά τις πανελλήνιες, στον λιγάκι θηλυπρεπή ταμία της καφετέριας, αρχίζω να συνειδητοποιώ το "Είμαι ο Π... και μόλις τελείωσααα..." που φώναξε ένας συμμαθητής εξερχόμενος απ' το εξεταστικό την τελευταία μέρα...
Καθόμαστε σ' εναν καναπέ κοντά στον δρόμο, κοιτάζω τον κόσμο, τον ουρανό, τα αυτοκίνητα που περνάνε... Κι η γη ακόμα γυρίζει... Κι οι ανθρώποι γελάνε... Η Ζ. παίζει με τα μαλλιά μου, κανονίζουμε που θα βγούμε αύριο, κι είναι όλα τόσο καλοκαίρι...
Δεν ακούω τι λένε... Οι κοπέλες μιλάνε συνέχεια... Ασυναίσθητα πετάγομαι κι εγώ "Να πάμε για μαυροδάφνες... Μέθεξη... Αλλά πιο πριν να πάμε να δούμε το ηλιοβασίλεμα στην παραλία..." Παραδόξως συμφωνούν...
Μια επίσκεψη στο βιβλιοπωλείο... Ψάχνω ένα συγκεκριμένο βιβλίο και θέλω να το βρω μόνη μου... Έχω τόσο καιρό να πατήσω εδώ... Παλιά ήξερα ακριβώς σε ποιό ράφι είναι η κάθε έκδοση, που είν' οι ποιητές, που είν' οι αρχαίοι, οι ξένοι, οι πεζογράφοι, τα παιδικά... Τα 'χουν αλλάξει όμως... Ένας υπάλληλος πλησιάζει...
-Κοπελιά, θες βοήθεια ?
-Μπα όχι...
-Μα γιατί ?
-Χαζεύω...
-Καλά άμα θες όμως... Εμείς εδώ είμαστε... Του παιδαγωγικού είσαι ?
-Εγώ ? Μαθήτρια είμαι... Ήμουν... Πφφ... Κοίτα να δεις...
Φεύγω με τον Σελίν που έψαχνα, και με έναν Καβάφη αυθόρμητο...
Σκόρπιες οι σκέψεις έρχονται, πελαγοδρομούν κι οι λέξεις έπονται,
μπερδεύουν, δεν περιγράφονται και φαίνονται εικόνες θολές
μα οι αισθήσεις λειτουργούν κάπως έτσι κι αυτές,
μήπως είναι στα αλήθεια κι αυτή μια μορφή ελευθερίας ;Ο ήλιος καίει... Τις σκέψεις μου καίει... Και θυμάμαι κάτι δικό σου πάλι... Αφού σε βρίσκω πια στο παραμικρό κομμάτι ζωής...


Μου είχα λείψει...