Kαι το ξέρω, η ώρα πως έρχεται, που όλα θα 'ναι ξανά δυνατά...

Κάθε στιγμή υπάρχει για να υπόσχεται πως, η επόμενη της, θα είναι καλύτερη... Κι όλες μαζί, δεμένες σαν αντιδράσεις αλυσιδωτές, να οδηγούν απ' το πουθενά στο κάπου... Απ' το τίποτα στο κάτι... Απ' την ύπαρξη στη ζωή... Απ' το άπειρο σε σένα...
Δεσμώτρια με το κλειδί της φυλακής στο χέρι... Δεν αρκεί... Υπάρχει και συρμάτινος φράχτης... Με τα χέρια γαντζωμένα απάνω του να περιμένω... Να βουλιάξω στ' ανεξερεύνητο της άλλης πλευράς... Με κάθε χαμόγελο σπάει κι ένα σύρμα... Και τα όνειρα λίμα στο χέρι να επισπεύσουν την απόδραση... Δεν έχει απομείνει δύναμη πολλή... Μα θα τα καταφέρω... Το ξέρω πως θα βγω από εδώ μέσα... Κι ας παραμένει ο προορισμός άγνωστος ... Αυτό είναι που ομορφαίνει το ταξίδι... Αν δεν ξέρεις λένε που πας, δεν μπορείς να χαθείς... Κι εγώ ήδη χαμένη θα χαμογελάω...
Δεν ψάχνω λιμάνια και στεριές... Εμένα ψάχνω... Εμένα και μια θάλασσα... Όπως τα έχω φτιάξει στα όνειρα μου, μπορεί να μην συμβούν ποτέ, μου είπαν... Ρε, τα έχω ζήσει ήδη όλα... Αφού τα ονειρεύτηκα... Και τα θυμάμαι... Κι όλα ζουν αν τα θυμάσαι... Και εγώ θυμάμαι... Θυμάμαι... (Σε θυμάμαι...)
Τα όνειρα δεν είναι ανώνυμα... Τα (υπο)γράφω... Κάθε φορά... Κάθε νυχτιά...
Τα όνειρα δεν είναι παζλ... Χάρτης είναι... Κάθε όνειρο στο χάρτη κι ένα βήμα, να σχηματίζει τη διαδρομή, προς τον θησαυρό μου... Ξέρεις άραγε τι είναι πολύτιμο για μένα ? Ξέρω πως ξέρεις, θησαυρέ μου...
Δεν ζούσα ποτέ στην πραγματικότητα... Όχι αυτή που αποκαλούν οι άλλοι αληθινή, πάντως... Γιατί αυτοί οι "άλλοι" και οι "πολλοί" κρατούν ένα λείψανο ανάμεσα στα δάχτυλα και νομίζουν πως έχουν τη ζωή στα χέρια τους... Και όχι, δεν τους κοροϊδεύω... Κι ούτε εσύ να τους χλευάζεις... Κοίτα... Αφού το κάνουν μια χαρά και μόνοι τους αυτό στον εαυτό τους... Όσο κυνηγάνε τ' άψυχα...
Είμαι αλλού... Ζω εκεί που μπορώ να ονειρεύομαι, εκεί που μπορώ να ανασαίνω... Κι όπου ξεχαστώ κάθε φορά... Μετράω μέρες αντίστροφα που θα επιστρέψω πάλι σε μένα... Τα δεσμά σπάνε στα χέρια μου σιγά σιγά, δεν με αντέχουν ούτε αυτά, με έχουν μισήσει... Γιατί αντί να τα μισήσω εγώ, χαράζω απάνω τους στίχους και αιώνια ξεθωριασμένες μνήμες... Κι απ' τις χαραγματιές και τους καιρούς φαγώθηκαν... Λίγο ακόμη... Λιγάκι...

Κι όταν πληγώνομαι,
θυμήσου μονάχα...
"Give me three cigarettes to smoke my tears away...
What am I darlin' ?"

As I'm extracted from reality

-Κοπελιά είσαι καλά ?

-Ναι... (Όχι...)

-Σίγουρα ?

-Ναι... (Όχι...)

-Προσέχεις στον πίνακα ?

-Ναι... (Πφφ... Όχι... Δεν προσέχω στον πίνακα... Ποτέ δεν προσέχω στον πίνακα...

Προσέχω έξω απ' το παράθυρο, γιατί έχει φεγγάρι και μου θυμίζει τις νύχτες του περσινού καλοκαιριού...

Προσέχω τα μάτια μου, γιατί με τις σκέψεις που κάνω, μπορεί να μου ξεφύγει κανένα δάκρυ και να μην προλάβω να το κρύψω...

Προσέχω τα όνειρα μου, γιατί έχουν όλοι βαλθεί να τα τραβάνε προς τα κάτω, ενώ εκείνα χρειάζονται ουρανό να ανασαίνουν...

Προσέχω τον κόσμο, προσπαθώντας να καταλάβω... Μια ζωή... Γιατί έχουν γίνει όλα μια εικόνα ? Γιατί η αγάπη πεθαίνει ? Γιατί οι άνθρωποι λογαριάζουν το πόσα λεφτά έχει ο μπαμπάς σου, τι αυτοκίνητο οδηγάς, πόσο κάνουν τα ρούχα σου και με ποια γκόμενα ξοδεύεις τα βράδια σου, πιο πολύ απ' το τι άνθρωπος είσαι, πως αισθάνεσαι και πως σκέφτεσαι (αν σκέφτεσαι...) ? Γιατί όλοι πρέπει να γίνουμε λεφτάδες γιατροί, δικηγόροι, ασφαλίτες και λοιπά καθάρματα ? Γιατί ακολουθούν όλοι στερεότυπα και μάζες ? Γιατί η μοναδικότητα χάνεται και έχουν επιβιώσει μονάχα ένα κοπάδι με πρόβατα και ένα κοπάδι με "δήθεν" διαφορετικούς ? Γιατί οι άνθρωποι φοράνε μάσκες ? Γιατί πάντα γράφω και ποτέ δεν μιλάω ? Γιατί νιώθω σαν περιθωριοποιημένο ον από άλλον πλανήτη όταν βρίσκομαι ανάμεσα στα παιδιά "της ηλικίας μου" και τους ανθρώπους γενικότερα ? Γιατί νιώθω ότι δεν χωράω σ' αυτό τον κόσμο ?

Πες μου...

Ή βρες μου τουλάχιστον ένα λόγο, που να έχει νόημα για μένα, να προσέχω στον πίνακα...

Μπορείς άραγε ?)

Αρκεί να τολμάς... Υπάρχουνε δρόμοι πολλοί για να πας...

Έφτασα στο σημείο να ξυπνάω και να λέω γάμησε τα...
Να αναπνέω κάθε βράδυ και να νιώθω τ' οξυγόνο να μην φτάνει... Ούτε καν για μια ανάσα... Να ανοίγω τα μάτια κι όλα γκρι... Γκρι... Αν ήταν λευκό, δεν θα ήμουν εδώ... Αν ήταν μαύρο, θα μπορούσα να το κάνω λέξεις... Αλλά το γκρίζο δεν είναι στα χρώματα μου... Είναι ο θάνατος των χρωμάτων μου...
Δεν επιβιώνεις έτσι...
Σκέφτομαι πως εκείνες τις στιγμές που πέφτω, χρειάζομαι κάποιον να μου δώσει δυο χαστούκια να συνέλθω... Σε μια τόση δα στιγμή μπορεί να χάσεις τα πάντα, θυμάσαι ? Θυμάσαι πως κάτι που έχεις μέσα στο κεφάλι σου θα σε ξεκάνει ? Θυμάσαι που χαμογελούσες εαυτέ μου ? Ήρθε η ώρα να το θυμηθείς ξανά...
Κι όσο σκέφτεσαι να γράψεις ΤΕΛΟΣ, τόσο εγώ θα αρχίζω απ' την ΑΡΧΗ...
Εγώ σου δίνω λουλούδι, εσύ μου δίνεις αγκάθι... Δεν με πειράζει, το κρατώ σφιχτά κι ας ματώνουν τα δάχτυλά μου... Δικό μου πρόβλημα κι επιλογή...
Δεν αλλάζει τίποτα... Ο πληθυσμός της Γης μεγαλώνει μα οι άνθρωποι λιγοστεύουν... Δεν είναι κάτι καινούριο όμως... Πάντα έτσι ήταν, όσο υπήρχα... Λες και το συνήθισα αυτό, ενώ ποτέ δεν συνηθίζω τίποτα... Ούτε καν εμένα...
Δεν είμαι εδώ όταν μου μιλάω...
Κι όσο στερεύει η υπομονή και κάθε στιγμή κυριαρχεί η μοναξιά, με πληγωμένα φτερά θα υπόσχομαι να χαμογελώ, όσο το γέλιο ειν' αληθινό, ονειροπολώντας σε μια ήρεμη ψυχική κατάσταση... Αφού βρήκα κάτι πιο όμορφο κι απ' το σκοτάδι... Την Αυγή... Και θα γράφω πάντα βαμβακερές σκέψεις του μυαλού ποτισμένες με το παραλήρημα μου... Αγκαλιάζοντας τη ζωή και πηδώντας στο κενό... Στο ασπρόμαυρο θα βρω τα χρώματά μου... Αφήνοντας το μέλλον να 'ρθει μόνο του...
Αφού είμαστε λέει μικροί ουρανοί, σαν ανθρώπινοι πλανήτες σε γιορτή...
Αφού η γη φτάνει την αυγή, για να μας πει πως η σιωπή ένα πρωί σαν καρπός και αυτή θα ανθίσει...
Αφού κανένας πόνος δεν είναι αρκετός...

Δεν ελπίζω άλλο πια...
Σε τίποτα...
Μονάχα θα ονειρεύομαι...
Ανώνυμα...

Τα πιο όμορφα όνειρα είναι ανώνυμα,
στην καρδιά και στον νου μάθανε να χορεύουν ανώδυνα,
πολλές φορές αποβάλλονται επώδυνα,
και τι δεν θα ’δινα...
να μπορούσα να διώξω το γκρίζο που κρύβει τα αστέρια,
απ’ τη στεριά το άπειρο με ελκύει αφάνταστα,
τα χέρια σηκώνω ψηλά,
ποιός είναι στα αλήθεια ο παράδεισος που αξίζει πραγματικά;

Where I'm writing, and all the way to the right is Hurt...

Ανάμεσα σε μεσάνυχτα και ξημέρωμα... Στις πιο γλυκές και συνάμα άγριες ώρες της νύχτας... Κλείνω τα βιβλία, όχι επειδή νυστάζω, αλλά επειδή η σκέψη μου έχει αποδιοργανωθεί πλήρως... Παίζουν τραγούδια και κολλάω σ' ένα στίχο...

"Έτσι είμαι... Σφυρηλατήθηκα από συμβάντα...

Κι ότι όμορφο έχω μου το γκρεμίζουνε πάντα..."

Πόσα κομμάτια του εαυτού σου να ανακαλύψεις σε λίγες λέξεις...
Και απ' την αδράνεια ξαφνικά βγαίνουν όλα στην επιφάνεια...
Και γράφω... Κι όσο γράφω υπάρχω...

Ότι με πονάει πάντα θα γίνεται στίχος

Κάθε βράδυ που η ψυχή μου διαλύεται ησύχως

Μελωδία θα φτιάχνω κάθε σιωπηλό μου δάκρυ

Και θα στέκομαι μονάχη στου ονείρου την άκρη

Σ' όλα τ' ανεκπλήρωτα δεν θα πάψω να ελπίζω

Κάθε όνειρο μου μια σταγόνα χρώμα στο γκρίζο

Κι όταν χάνομαι μέσα στα σκοτάδια του νου

Βρίσκω πάντα καταφύγιο στην καρδιά τ' ουρανού

Κι αν τη μοναξιά μου ποτέ κανείς δεν γκρεμίσει

Κι αν η πένα μου αστέρια ποτέ δεν γεννήσει

Κι αν δεν βρεθεί μια αγκαλιά στ΄αλήθεια να μ' αγαπήσει

Τουλάχιστον τ' όνειρο μου εγώ θα 'χω κυνηγήσει

Και ζητάω συγγνώμη για τις μάσκες που δεν φόρεσα

Αλλά σ' έναν κόσμο δήθεν ποτέ μου δεν χώρεσα

Ξέρω υπήρξαν και στιγμές που δειλά οπισθοχώρησα

Μα τελικά κοίτα που βρήκα το κουράγιο και προχώρησα

Κι αν μονάχα μαύρες λέξεις βλέπεις πάνω στις σελίδες

Ίσως ευθύνομαι εγώ που το λευκό τους δεν είδες

Σκέψου όμως πως μπορεί να φταις λιγάκι και εσύ

Που έσπασες την καρδιά μου κι έκλεψες τη μισή

Μα να ξέρεις πως ακόμα και γι' αυτό σ' ευχαριστώ

Γιατί μ' έκανες να μάθω πως στ' αλήθεια ν' αγαπώ