Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

Θα λέω ψέματα πως δε θα ξαναφύγω...

(εικόνα του Alexander Jansson)

Γυροφέρνω το σπίτι να βρω μια ελεύθερη γωνιά στο πάτωμα. Κείνη πλάι στη μπαλκονόπορτα, που μου επιτρέπει να κοιτώ έξω, είναι πιασμένη. Τέσσερις τοίχοι μου προσφέρουν επ' αμοιβής ένα τιποτένιο άσυλο. Τελικά δεν έχω την πολυτέλεια της περαιτέρω αναζήτησης, ο πόνος με διπλώνει στα δύο εκεί ακριβώς που στέκομαι... Έχω ένα χρώμα λευκό, σχεδόν νεκροφανές. Τα άκρα μου παγωμένα. Τρέμω κατά διαστήματα. Λες και ξαφνικά έπεσε η θερμοκρασία στο δωμάτιο. Η σκέψη μου χάνεται εντελώς...
Ο χειμώνας τούτος ήταν ατέλειωτος και ξεκίνησε μήνες νωρίτερα. Αναρωτιέμαι αν θα μυρίζει καλοκαίρι πίσω στο νησί. Αν ο ουρανός είναι καθάριος τα βράδια. Καμιά φορά όταν κοιτάς ψηλά νιώθεις τη μοναξιά να μικραίνει, έστω στιγμιαία. Νιώθεις ένα τίποτα μέσα στ' απέραντο. Κι όμως περιμένεις. Περιμένεις να νιώσεις ένα κάτι. Ένα απροσδιόριστο συναίσθημα. Σα λαχτάρα για μια αγκαλιά που ποτέ δε θα 'ρθει. Και δεν είναι που θα μείνεις μόνη. Απλά να... Είναι όλα τούτα τα τραγούδια που έμαθες και δεν έχεις να τα μοιραστείς με κάποιον. Το μολύβι που δεν ακουμπάς πια. Οι σκέψεις που μένουν μετέωρες και μετά χάνονται. Οι φλόγες που μόνες ανάβουν, μόνες σβήνουν. Οι αλλαγές που κανείς δεν παρατηρεί... Η σιωπή...
Δε μ' αρέσει πια το ίδιο κρασί. Ούτε ελπίζω στα ίδια πράγματα. Χαμογελώ στον κόσμο. Δεν πνίγομαι στα λεωφορεία. Ελάττωσα τα αποσιωπητικά στα κείμενα. Δε γράφω ποιήματα. Ούτε παίζω τις ίδιες σονάτες στο πιάνο. Δεν περιμένω απ' τους ανθρώπους να καταλάβουν. Ακούω τους πάντες και δε μιλώ σε κανέναν. Όλα κλεισμένα σ' ένα εσώτερο σύμπαν. Κι όμως, έτοιμα να τρέξουν σα χείμαρρος προς τα έξω στο πρώτο βαθύ άγγιγμα. Αν υπήρχε...
Κι αν με ρωτήσεις τι μου λείπει, θα σου πω όλα τα μικρά πράγματα που μου έρχονται στο μυαλό. Μου λείπουν οι ώρες που σκορπούσα σε κείνο το υπόγειο βιβλιοπωλείο. Και τα μαθήματα στο υπόγειο σπίτι με κείνον τον υπέροχο άνθρωπο που πάντα με έκανε να γελάω, έστω κι αν πριν πέντε λεπτά ήμουν του θανατά. Τα πρωινά που ανέτελλαν με Παυλίδη. Οι αλκοολούχες νύχτες με τους φίλους που δεν ήθελα να τελειώσουν και κείνο το γιασεμί πιο κάτω απ' τη Μέθεξη. Οι υπογραμμίσεις στις φράσεις που μου άρεσαν. Οι διαδρομές με τ' αυτοκίνητο. Οι βραδυνές μοναχικές βόλτες ακούγοντας πειραγμένες μουσικές και κάνοντας ολόκληρο κύκλο για να μην περάσω από κείνο το σημείο στην επιστροφή. Κι όλα τα μικρά πράγματα που έφτιαχναν εμένα... Μου λείπει το κορίτσι εκείνο που ήμουν. Με τα όνειρα του τα υπολογίσιμα, τις αλώβητες ελπίδες και την αφελή του πίστη στα δύο προηγούμενα...
Κι αναρωτιέμαι, αν, τώρα που θα γυρίσω, θα μπορώ να αποτάξω ολότελα τον αλλιώτικο εαυτό.
Αν μπει μέσα μου ο γνώριμος, και κάτσουμε παρέα στην παλιά μου γωνία...
Κι αν ανοίξει το τετράδιο και μου γράψει "Θα μείνω"...

Σάββατο 13 Μαρτίου 2010

Insolitus

(εικόνα του Alexander Jansson)

Συγχώρα με αν ονειρεύομαι κι απόψε. Κι αν δεν το κάνεις δεκάρα δε δίνω. Απόψε ορκίστηκα να σε απολαμβάνω μέχρι να φτάσω τα τριανταεφτά, τούτο θαρρώ πως είναι το προσδόκιμο όριο ζωής. Μετά γίνεσαι ύπαρξη και μάταια προσμένεις την επιστροφή του παρελθοντικού σου μεγαλείου και την επιστροφή απ' την εφορία. Μάταια, ξαναλέω. Και τα δυο... 

-"Ήρθα να παίξουμε χαρτιά"
-"..."
-"Τι, πες μου πως δε ξέρεις να παίζεις χαρτιά ?!"
-"..."
-"Τι σκατά φοιτήτρια είσαι, άμα δε ξέρεις να παίζεις χαρτιά ?!"
-"Καλά, μη μου ξανακάνεις λάικ στο φέισμπουκ"
-"Έφτιαξες φέισμπουκ ?"
-"Όχι"
-"Τότε ?"
-"..."

Άτιμη ειρωνεία, χαραμίζεσαι...

Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

Letters to my unknown self



You 're all I have left...
Don't let me down.

And if you do...
Don't let me know.


Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

And I won't tell 'em your name

Απόψε είδα αστέρια για πρώτη φορά σ' αυτή την πόλη. Μια περασμένη στιγμή ήρθε κι έκατσε πλάι μου στο παγκάκι, και κοιτούσαμε μαζί τον ουρανό. Οι περαστικοί περνούσαν τριγύρω. Κανείς δεν έβλεπε ψηλά... Κανείς...
Θυμάμαι όταν ερχόμουν με το αεροπλάνο... Μια ματιά έξω απ' το τζάμι με έκανε να καταλάβω τι θέλω. Θέλω να ζήσω πάνω σε ένα σύννεφο. Τώρα που ξέρω πως είναι να τα κοιτάζεις όλα από ψηλά, από μακριά... Αυτό θέλω. Όχι μεταφορικά. Όχι σε λυρικές φαντασίες κι ονειροφτιάγματα. Εγώ, αλήθεια, θέλω να ζήσω πάνω σε ένα σύννεφο...

Νιώθω σα να 'χω μάθει πολλά και τίποτα όλο αυτό το διάστημα. Πριν λίγο καιρό μου είπε κάποιος πως είμαι σα φάντασμα σ' αυτή την πόλη. Απόψε κατάλαβα τι εννοούσε, καθώς άλλαζα δρόμους και στενά τόσο ενστικτωδώς, δίχως να κοιτάω πια οδούς και δίχως να με νοιάζει... Επέστρεφα σπίτι κι ένιωθα τον αέρα να βρίσκει εμπόδια στη διαδρομή προς τους πνεύμονες μου. Αυτός ο κόμπος στο λαιμό είναι το χειρότερο των συναισθημάτων. Κι οι σκέψεις δεν πάνε πίσω, όταν σε κάνουν να αισθάνεσαι αδύναμη. Όταν η γραμμή της παραίτησης είναι ένα βήμα μπροστά κι εσύ είσαι σχεδόν έτοιμη να τη διασχίσεις... Κι όμως πάντα βρίσκεις κουράγιο μέσα σου την τελευταία στιγμή...
Δε μου λείπουν οι παρέες. Σχεδόν πάντα είχα και ποτέ δεν ταίριαξα. Δε μου λείπουν λίγοι ακόμα απ' αυτούς τους ανθρώπους με τους οποίους μιλάς δίχως να σ' ακούνε, δίχως να επικοινωνείτε, δίχως να καταλαβαίνεστε, μόνο και μόνο για να περνά η ώρα. Δε μου λείπουν τα ψεύτικα χαμόγελα κι οι εξαναγκαστικές ομοιομορφίες. Τα διαολόστειλα προ πολλού τούτα. Οι άνθρωποι μου λείπουν. Κείνοι που εμπιστεύομαι, που δε με κρατούν συνεχώς σε άμυνα. Κείνοι που με κάνουν να νιώθω ασφαλής, που μου απλώνουν το χέρι στα δύσκολα και θέλω να τ' αγγίξω. Κείνοι που τώρα πια σκορπίστηκαν από δω κι από κει, χιλιόμετρα μακριά...
Κάποτε πιάναμε τα προβλήματα, τα κόβαμε σε χίλια μέρη, ο καθένας από λίγο κι από πολύ, μέχρι να γίνουν θρύψαλα, σκόνη, να τα φυσήξει ο άνεμος στ' ανύπαρκτα. Κάποτε το αλκοόλ έβγαζε λόγια απ' τα στόματα μας αλλιώτικα, πάνω εκεί στις πρώτες μας φορές, που ξεμέναμε από αθωότητα και μας ευλογούσε η μιζέρια, μα εμείς λέγαμε πάντα παιδιά θα είμαστε...
Κάποτε...
Απόψε...
Απόψε δε χρειαστήκαμε αλκοόλ. Η λιγοστή εμπειρία κατάφερε και μας έδωσε απαντήσεις... Γιατί έχουμε αρχίσει το πανεπιστήμιο της ζωής κι από δω δε βγαίνεις με πτυχίο κι επίσημο ένδυμα σα μαλάκας κατοχυρωμένος, βγαίνεις άνθρωπος... 
Είμαι το τελευταίο άτομο που μπορεί να προσφέρει συμβουλές. Πραγματικά. Μα ξέρω πως είναι να νιώθεις εγκλωβισμένος άθελα σου σε μια πραγματικότητα που δε σου επιτρέπει να είσαι με αυτόν που αγαπάς. Κι ενώ εσύ είσαι εδώ, δέσμιος καταστάσεων και στασιμοτήτων, ο άλλος είναι μακριά σου, κάπου εκεί έξω και ΖΕΙ, κι αυτό σε θλίβει. Όχι γιατί ζηλεύεις τη χαρά του, αλίμονο. Απλά είναι το ότι ζει σε μια πραγματικότητα που αισθάνεσαι πως δεν σε περιέχει, ενώ εκείνος είναι τα πάντα για σένα. Έτσι γίνεται η ανασφάλεια πρώτη ύλη του φόβου. Και καταλήγεις είτε να φθείρεσαι μονάχος, είτε να μεταφέρεις αφόρητη πίεση στον άλλο... Κανένα απ' τα δύο δεν είναι σωστό. Και κανένα απ' τα δύο δε διορθώνεται μόνο με υπομονή, ανέχεια κι ελπίδα ότι κάποιος ανώτερος εξωτερικός παράγοντας θα βελτιώσει την κατάσταση. Τούτος ο δρόμος αποκλειστικά εξάντληση επιφέρει. Κι άσε που οι μεγαλύτερες πόρνες λέγονται ελπίδες. Μη στηρίζεσαι απάνω τους, δεν ξέρεις πόσο εύκολα σε πουλάνε για το τίποτα.
Να θυμάσαι μονάχα πως η Αγάπη δεν είναι σεντόνι που καλύπτει νεκρούς εγωισμούς. Είναι μικρά αστέρια που λάμπουν σε έναν κατάμαυρο ουρανό και ψιθυρίζουν "Σε σκέφτομαι". Είναι το τραγούδι που θα του στείλεις, οι στίχοι που θα του ξεχωρίσεις, η ζωγραφιά που θα του φτιάξεις. Είναι το τηλεφώνημα αργά το βράδυ κι η σιωπή σου για ν' ακούς τη φωνή του. Είναι οι νότες που χαράζεις στα πεντάγραμμα κι οι λέξεις που σχηματίζουν τη μορφή του. Είναι ο χρόνος που βρήκες για να είσαι μαζί του. Είναι τα γράμματα που γράφεις κι η αγωνία σου που ταξιδεύει πλάι τους για να τα προσέχει στη διαδρομή. Είναι τα φεγγάρια που θεωρείς χαμένα γιατί δε σας αντίκρισαν να τα κοιτάζετε αγκαλιά... Μικρά πράγματα, απλά, ίσως κι ασήμαντα για κάποιους... Μα μόνο ευτυχία χαρίζεις μέσα απ' αυτά... Μην τα αγνοείς, λοιπόν...
Και να γράφεις... Πάντα να γράφεις... Να γράφεις και να του μιλάς ήρεμα μέσα απ' τις λέξεις, με αλήθεια και σεβασμό. Όχι σε τετράδια κρυφά, για να ξεθυμάνεις μόνο και μόνο για να ξαναθυμώσεις την επόμενη φορά χειρότερα. Να γράφεις για να εξηγείς, να ανοίγεσαι, να μοιράζεσαι και να ακούγεσαι βαθύτερα... Η Αγάπη χρειάζεται ψυχή, κι η ψυχή είναι απλή όσο δε φαντάζεσαι... Το μυαλό είναι που τα γαμάει όλα κάνοντας τα σύνθετα...

Γι' αυτό σου λέω, άμα τη βρήκες, να την προσέχεις...

And now we're grown up orphans
That never knew their names
We don't belong to no one
That's a shame
But if you could hide beside me
Maybe for a while
And I won't tell no one your name

Για τη Λ.