Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

Σινεμά...

Δεν έχω ξαναδεί ουρανό τόσο άδειο... Το φεγγάρι δεν βγήκε, τα αστέρια δεν άναψαν, το μόνο που λάμπει είναι η καύτρα του καρκίνου που καπνίζω..
Φωνές γύρω παντού... Λόγια για λόγια... Ψιθύρισε μου αν θες να σ' ακούσω... Ή αγκάλιασε τα σιωπηρά σου... Και τα δυο θα μου δείξουν ότι το 'χεις πιάσει το νόημα εδώ πέρα... Μόνο μη φωνάζεις γιατί κανείς δεν σ' ακούει...
Δεν θα σου πω ότι προσπαθώ γιατί θα 'ναι ψέμα. Καμιά φορά το κάνω και το μετανιώνω. Όλο παράπονα ακούω για την ανύπαρκτη ομιλητικότητα μου. Άμα δε μπορείς να καταλάβεις τη σιωπή μου ούτε τις λέξεις μου θα καταλάβεις. Κι όχι δεν σου ζητώ να το κάνεις. Απλά άφησε με... Τι να πω στην τελική...
Μιλώ και γράφω, μια άποψη δεν ακούω, μια διαφωνία κι ένα επιχείρημα, μονάχα τα ερωτηματικά κι οι τίτλοι τους πειράζουν. Κοίτα το ερωτηματικό... "?" Ναι δεν είναι το ελληνικό. Μα μοιάζει με μισή καρδιά που αποζητά το συμπλήρωμα της. Ανόητο ? Σε πιάσανε οι φιλοπατρίες και οι επιμέλειες ? Απαράδεκτο ? Μην τα κοιτάς, μην τα διαβάζεις ! Δε σ' αρέσει η μουσική μου ? Μην την ακούς ! Αφού δεν την νιώθεις... Βαρέθηκα...
Ένα νέο ξεκίνημα. Σου δίνει το χέρι η ζωή και σου συστήνεται απ' την αρχή. Φορτώθηκες άλλον ένα χρόνο απάνω σου, κι ακόμα παιδί νιώθεις. Ακόμα παιδί είσαι. Χάνεται το βλέμμα σου στ' αστέρια και μαγεύεσαι από παραμύθια. Μα τούτο το παιδί είναι πιο μπερδεμένο από ποτέ, ήρθε η ώρα να βρει τον εαυτό του. Κι αλήθεια δεν θα τον βρει σε παρέες καινούριες, ούτε σε λόγια και κοινωνικότητες. Άμα δεν μπορείς να υπάρξεις μέσα σου, δεν θα υπάρξεις μέσα στους άλλους. Πόσα δάκρυα έριξες για τη μοναξιά κι όμως φαντάζει πια μοναδική διέξοδος. Αρχίζεις και καταλαβαίνεις τώρα... Δεν κοιτάς στο χτες, πουθενά δεν θα βγάλει έτσι κι αλλιώς. Άραγε που κοιτάς εαυτέ μου ?
Ρίχνεις και ματιές στο παρελθόν μην το αρνείσαι... Προσπαθείς κάτι γνώριμο ν' αντικρίσεις, κάτι που να μοιάζει ακόμα αληθινό, να το πάρεις αγκαλιά... Ότι σε ρίχνει σε γκρεμούς εσύ τ' αγαπάς... Το συγχωρείς πριν ακόμα σε πληγώσει και μετά σωπαίνεις. Σου λείπει... Τόσο...
Οι θύμισες παιχνίδια παίζουν πονηρά, μην τις κάνεις καταφύγιο, γιατί θα καταλήξεις να θαφτείς μέσα τους... Πάντα μοναχικό ήταν το παιχνίδι με τα χαρτιά σου. Με τις ιδέες και τους παραδείσους που έφτιαχνες στο μυαλό σου. Απλά έμεινες να αναρωτιέσαι τελικά που είναι το νόημα. Να ζεις τη στιγμή ή να ονειρεύεσαι το μέλλον ? Που να ισορροπήσεις ανάμεσα τους. Το πρώτο πάντα κάτι εφήμερο έκρυβε μέσα του και σε τάραζε. Αλλά το δεύτερο είναι τόσο ρευστό και τα όνειρα παρέμειναν ανέγγιχτα...
Λάθη και σωστά δεν ξεχωρίζεις πια... Δεν ξέρεις τι έκανες. Τα δέχεσαι όλα, κι αν έχουν παραμείνει κάποιες αρνήσεις, τις κρύβεις γιατί έτσι έχεις μάθει και μετά φοβάσαι μην σου μείνουν απωθημένα. Πόσο εύκολα μπορεί να γίνει κανείς κάτι που σιχαίνεται. Δεν ξέρω από που κρατιέσαι. Ούτε που πας και τι αναζητάς. Πως κατάφερνες να είχες τόσο καιρό τόσο λάθος εικόνα για τον εαυτό σου. Τώρα πια παρθένο χαρτί στα χέρια και το μελάνι δικό σου. Γράψε τους χαζοστίχους σου, μουτζούρωσε το, σκίσε το ή ασ' το λευκό έτσι μπροστά σου. Σαν εκείνο το λευκό πανί που βλέπεις όταν κλείνεις τα μάτια... Σε ποια αίθουσα παίζονται τα όνειρα ?