Can't you see that this is killing me ?

Μου λείπουν χρώματα...

In the solitude of a broken promise

Πως να αρχίσω... Είναι δύσκολες οι αρχές... Κι εγώ σε λίγο θ' αγγίξω το τέλος...

Πειραγμένες μελωδίες συνοδεύουν τη σιωπή μου. Βουρκωμένα μάτια. Άδειοι οι δρόμοι. Βροχή. Η μελαγχολία με παίρνει τόσο εύκολα αγκαλιά... Τελευταία... Κρυώνω. Μοναξιά. Παντού... Κόκκινα στίγματα γέμισε το φεγγάρι... Μάτωσε. Ράγισε. Κομμάτια απόψε... Κομμάτια...

Έχω στη τσάντα μου τον Μικρό Πρίγκιπα...

(Κι αλήθεια... Αυτό που θέλω είναι να γράφω παραμύθια...

Όχι επιτηδευμένα λόγια... Μονάχα ιστορίες λευκές...)

"...Καθώς αποκοιμιόταν ο μικρός πρίγκιπας, τον πήρα στην αγκαλιά μου και μπήκα στο δρόμο. Είχα την εντύπωση πως κουβαλούσα ένα εύθραυστο θησαυρό. Μάλιστα, μου φαινόταν πως δεν υπήρχε τίποτε πιο εύθραυστο πάνω στη Γη. Κοίταζα, στο φως του φεγγαριού, το χλομό αυτό μέτωπο, αυτά τα κλειστά μάτια, αυτές τις μπούκλες των μαλλιών που αναδεύονταν στον άνεμο, κι έλεγα μέσα μου: αυτό που βλέπω δεν είναι παρά ένα κέλυφος. Το πιο σημαντικό είναι αθέατο...

Καθώς τα μισάνοιχτα χείλη του άφηναν να σχηματίζεται σχεδόν, ένα χαμόγελο, είπα ακόμη: «Αυτό που τόσο πολύ μου κάνει εντύπωση με τούτο το παιδί, είναι πόσο μένει πιστό σ' ένα λουλούδι, είναι η εικόνα ενός τριαντάφυλλου που λάμπει μέσα του, σαν το φως μιας λάμπας, ακόμη κι όταν κοιμάται...» Και τον φαντάστηκα ακόμη πιο εύθραυστο. Πρέπει να προστατεύομε καλά τις λάμπες: ένα φύσημα του ανέμου, μπορεί να τις σβήσει..."

Τόσο καιρό ονειρεύομαι... Ένα όνειρο που δεν ήταν ποτέ δικό μου... Κι απόψε μοιάζουν όλα αλλιώτικα... Κάθομαι σε μια άκρη, έξω απ' το πάρκο... Χαζεύω το δρόμο... Πεφτεί το βλέμμα μου απέναντι... Και μου έρχεται να γελάσω... Έξω απ' το νεκροταφείο, μαύρα γράμματα με σπρέυ πάνω σε άσπρο τοίχο... "Τι γυρεύουμε εμείς μέσα στη νύχτα των άλλων ?"... Διάολε... Ποιος πήγε και το γραψε αυτό εκεί...

Σκέφτομαι μετά πως αυτό μου έχει μείνει... Πυροτεχνήματα στο γκρίζο...

...and I just couldn't reach you
no matter how I tried
no I just couldn't reach you
so instead I ran to hide...

Α(γάπη)..

Α! τι ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού
και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα,
αν είναι νάρθει θε να'ρθεί, δίχως να νοιώσεις από πού,
και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβημένα

θε να σου κλείσει απαλά με τ' άσπρα χέρια της τα δυο
τα ματια που κουράστηκαν τους δρομους να κυττάνε'
κι όταν, γελώντας, να της πεις θα σε ρωτήσει: "ποια είμαι εγώ;"
απ' της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποια 'ναι...

Δεν ωφελεί να καρτεράς! Αν είναι νάρθει, θε ναρθει'
κλειστά όλα νάναι, αντίκρυ σου να στέκεται θα δεις ορθή
κι ανοίγοντας τα χέρια της πρώτη θα σ' αγκαλιάσει...

Αλλιώς, κι αν είναι όλοφωτο το σπίτι για να την δεχτείς
κι έτσι ως την δεις τρέξεις σ' αυτήν κι ομπρός στα πόδια της συρθείς,
αν είναι νάρθει θε ναρθει, αλλιώς θα προσπεράσει...

Κ.Ουράνης...

.

.

.

Κι όμως...
Πολύ πριν σε συναντήσω, εγώ σε περίμενα...
Πάντοτε σε περίμενα...
Περιμένω...

Did I punish you for dreaming ?

Είναι κάτι στιγμές... Όνειρα... Όσα δεν μου 'δωσε κι όσα μου πήρε η ζωή... Ή μάλλον να στο φτιάξω λίγο αλλιώτικα, μιας που λείπει η αισιοδοξία από εδώ μέσα... Όσα ελπίζω να μου φέρει η ζωή... Όσα θα κυνηγήσω... Όσα θέλω να ζήσω... Όσα με κρατάνε εδώ να προσπαθώ...
Είναι αυτά που σκέφτομαι όταν ψάχνω το φως σε σβησμένα αστέρια κι όταν η απουσία σου μ' εξουθενώνει και δεν μπορώ να συνηθίσω... Όταν νιώθω να προχωράω μπροστά, μα πάντα φτάνω πίσω... Είναι στιγμές μικρών θανάτων... 'Οταν πεθαίνω μόνο και μόνο για ν' αναστηθώ...

Είναι μια διαδρομή με τραίνο, Αθήνα - Θεσσαλονίκη, απογευματινή, να έχει σύννεφα ο ουρανός, να τα ζωγραφίζει το ηλιοβασίλεμα, ή και να βρέχει, να δέσει η μελαγχολία πιο γλυκά στην ατμόσφαιρα, να ακούμε κρίνα, και να κάνει κρύο, να βρω αφορμή να τυλιχτώ σαν κουβέρτα γύρω μου μια αγκαλιά...


Είναι μια συναυλία του αγαπημένου μου συγκροτήματος, μια έκρηξη σε κάθε άγγιγμα των χορδών, η καρδιά να χτυπά κατοστάρια, ανάσες, μουσική, ευφορία, τα ευθραυστα όνειρα που λατρεύω, οι ξεχασμένες ελπίδες που σιγοτραγουδώ όταν περπατάω στο δρόμο, το ένα τελευταίο αντίο που κάνει τα μάτια μου να ραγίσουν...

Είναι μια πόλη... Κι όλες οι υποσχέσεις που κουβαλά στους δρόμους της... Ένα σπιτάκι, μια σχολή, οι νύχτες, η ελευθερία, οι επιλογές, οι ανθρώποι, οι βόλτες, τ' αληθινό χαμόγελο, η ανύπαρκτη πλέον απόσταση...

Είναι ένα βράδυ με κεριά σκορπισμένα στο δωμάτιο, να μυρίζει αστέρια και ευτυχία... Στα τάστα της κιθάρας να παίζεται η αγάπη κορώνα γράμματα... Και ν' ακούγεται του Αλκίνοου ο προσκυνητής... "...Κάποιον αγαπάω... Κάποιος είπε πως η αγάπη σ' ένα αστέρι κατοικεί αύριο βράδυ θα 'μαι εκεί..."

Είναι ένα νανούρισμα... Γαλήνια αγκαλιά μέσα της να κλείσεις τα ματάκια σου... Σαν παιδί μικρό στα χέρια μου... Να σε προσέχω... "Αγάπη μου κοιμήσου...Θα μαι κοντά σου όταν με θες..."

Τελειώνουν τα όνειρα ?

Did I punish you for dreaming ?
Did I break your heart and leave you crying ?
Do you ever dream of escaping...
Don't you ever dream of escaping ?