Banging on the walls of your intoxicated mind

Αν με ρωτήσεις απόψε τι είναι ζωή, θα σου πω...
Ζωή είναι, σ' ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, αναμένα κεριά, μια μαυροντυμένη φιγούρα με την κιθάρα της αγκαλιά, χαμένη σε μια γαλήνη εκστατική...

Κι εγώ, σ' ένα κρεββάτι που να ακουμπά η μια πλευρά στον τοίχο, τυλιγμένη με μια κουβέρτα βυσσινιά και με μισοκλειστα μάτια, ν' ακούω τις νότες που χαϊδεύουν οι ξεχασμένες ελπίδες όταν ταράζονται τα τάστα της κιθάρας...

Life has betrayed me once again,
I accept some things will never change.
I've let your tiny minds magnify my agony,
and it's left me with a chemical dependency for sanity.

Yes, I am falling...

How much longer till I hit the ground?
I can't tell you why I'm breaking down.
Do you wonder why I prefer to be alone?
Have I really lost control?

I'm coming to an end,
I've realised what I could have been.
I can't sleep so I take a breath

and hide behind my bravest mask,
I admit I've lost control.
(Anathema - Lost control)

...

...

...

...

...

...

...

...

Δεν αντέχω να πέφτω πάλι...

...

...

...

Τα όνειρα δεν είναι απο γυαλί για να είναι εύθραυστα...

Έσπασε αυτό που είχα...

Χίλια κομμάτια έγινε...

Κι η ψυχραιμία μου απέναντι σ' αυτό με τρομάζει...

Μα ότι δεν σε σκοτώνει... :)

Δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας

Με χαμόγελο ξεκινάει αυτό εδώ... Αλήθεια...
Όπως χαμογελούσα πριν λίγο που μιλούσαμε. Μόνο και μόνο για να σε κάνω ν' ανησυχήσεις... Με μια προσποίηση χαράς λοιπόν θα σου πω...
Δεν με νοιάζει ! Που δεν είμαι όπως θα 'θελες. Δεν με νοιάζει... Δεν βγήκε το κορίτσι χαζοχαρούμενο. Δεν το νοιάζει να 'ναι αρεστό. Δεν θέλει τις ψεύτικες αλήθειες. Κυνηγά παραμύθια αληθινά. Κι όνειρα. Έχει άλλα χρώματα. Δε μιλά απ' το στόμα. Και το κατηγορείς γι' αυτό επειδή δεν έμαθες ν' ακούς. Δε φανερώνεται. Δε κάνει παρέα με ήλιους. Δεν ψάχνει λιμάνι. Ψάχνει θάλασσα. Δεν συνήθισε ποτέ. Δεν πρόλαβε να νιώσει την απώλεια. Δεν έσβησε μνήμες. Δεν αλάργεψε στο χαμό. Δεν δέχτηκε καμιά μαρμάρινη πίστη. Δεν αγόρασε καμιά ιδεολογία απ' τους πολλούς. Δεν έχει παρέες. Έχει φίλους ψυχές. Δεν κλέβει αγάπη. Χαρίζει μόνο. Τα Σαββατόβραδα δεν μυρίζει καπνό. Δεν αράζει πουθενά. Δεν μένει ποτέ. Ούτε φεύγει. Αν το προσέχεις θα σ' αγαπάει. Αν το μισείς θα σε κοιτάξει στα μάτια. Αν το ενοχλήσεις θα σωπάσει. Τι δειλή ! Δεν αντιδρά ποτέ. Ποτέ όπως θα 'θελες. Δεν έγινε αυτό που το προόριζες. Λυπάται. Ψέμα... Δε λυπήθηκε ποτέ γι' αυτό. Δάκρυσε μια φορά. Ίσως ούτε να δάκρυσε. Ίσως να βούρκωσε μονάχα. Ρώτα το τι έχει. Τίποτα θα σου πει. Γιατί άραγε ? "Δεν φανερώνεις ούτε ένα σου συναίσθημα!". Νομίζεις ! Απλά επειδή δεν το φανερώνει με τους συνηθισμένους εύκολους τρόπους, αλλα αλλιώτικα. Ε ! Μην το κατηγορείς επειδή δεν μπορείς εσύ να νιώσεις. Αγκαλιάζει σιωπές, γελάει με τις αστραπές, κρύβεται σε ουρανό. Μύρισες άραγε ποτέ τ' αστέρια του ? Δεν βάφτηκε μέχρι τώρα κόκκινο. Δεν βρήκε χείλια αγνά για να φιλήσει. Δεν θ' αλλάξει ότι δεν του ταιριάζει. Απλά θα φύγει μακριά. Ακούει χαρούμενες θλιμμένες μουσικές. Ακτινοβολεί απελπισία. Γυρνάει σε κρυφές γιορτές. Άγριες χαρές. Άγριες λύπες. Σημάδια στην ψυχή. Δεν μετάνιωσε για κανένα. Αλήθεια. Ήρθαν και στάθηκαν μπροστά του, φωνές. Κατηγορίες φτιαχτές. Ψεύτικες σαν την ψυχή τ' ανθρώπου που τις πέταξε. Δεν ήταν άνθρωπος ρε. Δεν ήταν. Κι άνοιξε το χάρτινο τσίρκο τραύμα στη σιωπή του. Και δεν ούρλιαξε. Δεν του κανε τη χάρη. Χαραγμένη η ιστορία στο αίμα. Τ' ανύπαρκτα το πονούν. Δεν θέλει να το κοιτάζει ο κόσμος. Ραγίζει. Φοβάται. Σπάει κι ενώνεται. Σε στιγμές. Σε χρόνια. Στέκεται μόνο του. Εξαρτημένο κι ανεξάρτητο. Κομπάρσος στον κόσμο σου. Ταξιδευτής κι ονειροβάτης στο δικό του. Φωτιά η ελπίδα του. Νερό τα λόγια σου. Σβησ' την ! Μπορείς ? Νηφάλια η λήθη του. Δεν κοιτά στον καθρέφτη, τον σπάει. Πιστεύει στον θεό κι όχι στην κόλαση. Συμβιβασμό δεν έδεσε ποτέ πλάι στα πανιά. Δεν πιστεύει σε αγάπες πληγές. Δεν ματώνουν οι αγάπες. Δεν χωράει σ' αυτό που θες, μα δεν το θεωρεί κρίμα. Σ' ονειροπαγίδες δεν έπλεξε ποτέ κανέναν. Κι όταν φυλακίζει, αφήνει το κλειδί στα χέρια του κρατούμενου. Φύγε όποτε θες. Δε μαζεύτηκε μπροστά στο φόβο. Στον εαυτό του μόνο. Δεν είναι εσύ. Δεν ήταν. Δεν θα γίνει ποτέ. Δεν ελπίζει σ' αυτό. Το υποσχέθηκε. Δεν θρέφει το εγώ του με τις κραυγές των άλλων. Το 'χει σε απεργία πείνας. Δυσκολεύεται να ελέγξει συναισθήματα. Είναι μπερδεμένο. Δεν ξέρει τίποτα. Συμφιλιώθηκε με το μηδέν. Το άπειρο δεν πόθησε ποτέ. Δεν είναι πριγκίπισσα, νεράιδα, μην του δίνεις καλούπια σε παρακαλώ. Δεν πρόλαβε να συλλαβίσει το αντίο. Το ένα και τελευταίο. Περιμένει ένα ονειροπλασμένο ξωτικό να του κρατήσει το χέρι σφιχτά, να σκουπίσει την αλήθεια που στάζει απ' τα μάτια του, προστασία να του χαρίσει αν το μπορεί. Τις νύχτες όταν ακούει τη φωνή του αγγίζει τ' αστέρια απ' τη χαρά του. Γιατί όταν μιλάει το ξωτικό, είναι σαν να παίρνει στα χέρια του την κάθε λέξη, να την ζεσταίνει γαληνευτά στην αγκαλιά του, και μετά τόσο γλυκά να την τονίζουν τα χείλια του. Κι εσύ δεν τον έχεις ακούσει ποτέ. Ποτέ. Εγώ όμως ξέρω...
Μελαγχολικό λευκό, αστραφτερό μαύρο. Αντιθέσεις. Τ' ουρανού τα χρώματα. Ποιητικές ανάσες. Κι σήμερα που δυσκολεύεται ν' αναπνεύσει απ' την αρρώστια, εσύ το κουράζεις. Δεν πειράζει. Όχι, δεν πειράζει...
Είμαι απλά εγώ...
Και παραληρώ απόψε...

...Κι άμα δε γουστάρεις τη θλιμμένη του γιορτή, τράβα σε άλλη...

...Ζωή δεν ονομάστηκες ποτέ για της χαράς σου τη ζάλη...

Still burning in your flames...

Όλα τόσο μπερδεμένα. Χαμένα. Πάλι νόημα ψάχνω να βρω αλλά... Χαμένο κι αυτό...

Βρέχει κι έχω κάτσει στο πάτωμα. Χαζεύω τις σταγόνες στο παράθυρο. Τόσο διάφανες. Ακουμπώ το μέτωπο μου στο τζάμι να δροσίσει λίγο απ' τον πυρετό.

Το μόνο που νιώθω είναι ένα μεγάλο μπέρδεμα. Και δεν είναι δικό μου. Κανείς δεν έρχεται να το ξεμπλέξει. Άρχισα πάλι να φοβάμαι. Σταμάτησα άραγε ποτέ ?

Είναι όπως εκείνες τις σκηνές στις ταινίες, που ο πρωταγωνιστής κάθεται μόνος, με μια άδεια καρδιά, και από τριγύρω δεν ακούγονται οι ήχοι που κανονικά θα έπρεπε, αλλά απόκοσμες μελωδίες να συνοδεύουν τις σκέψεις του.

Κι όμως ούτε έτσι είναι...

Γιατί εδώ, εγώ είμαι κομπάρσος...

Φτιάξε το κόσμο σου ανοιχτόκαρδο και πέσε, κοιμήσου...

Κοιτώ τριγύρω. Κι είναι όλα γκρι. Πολύ γκρι. Τελικά δεν μου αρέσει καθόλου αυτό το χρώμα όταν το βλέπω στον κόσμο... Θέλω να κλειστώ στο σπίτι και να μην βλέπω κανέναν. Να μην χρειάζεται να μιλάω. Να αφεθώ στη σκέψη μου. Μήπως και μπορέσω να καταλάβω κάτι από δαύτες... Ή από μένα...
Κι απ' την άλλη σκέφτομαι όλα όσα χάνω απ' το έξω. Όταν περπατάω μόνη στο δρόμο, βράδυ, με ένα φεγγάρι γεμάτο και μια άδεια αγκαλιά, να ακούω τον Δεληβοριά να τραγουδάει για "Εκείνη" και να τον σιγοντάρω ψιθυριστά. Αυτή είναι τόσο όμορφη στιγμή. Απίστευτα όμορφη. Ή όταν είμαι στο φροντιστήριο και μιζεριάζω αγχωτικά, φωνάζω στον καθηγητή μου "Σας μισώ !" κι ο άνθρωπος σαστίζει.
-"Τι σου έκανα ρε τέρας ?"
Δεν του λέω τίποτα. Τον κοιτάω με το πιο απογοητευτικό μου βλέμμα...
-"Εσύ γκρινιάζεις όταν είσαι κουρασμένη... Τι έχεις ?"
Όποτε με ρωτάει αυτός ο άνθρωπος "τι έχεις ?" σχηματίζω στα χείλη μου ανάποδο χαμόγελο, όπως στα emoticons του msn, και εκείνος γελάει γιατί δεν του έχω απαντήσει ποτέ με διαφορετικό τρόπο...
-"Ρε πλάσμα ελεεινό εσύ θα υπάρχεις μέχρι τα 98 σου, αλλά εμένα μέχρι το τέλος της χρονιάς θα με πεθάνεις !"
Δεν θέλω να υπάρχω μέχρι τα 98 μου. Μου αρκεί να ζω όσο νιώθω παιδί !
Και θυμάμαι το "...σηκώνεσαι κι είσαι δεκάξι, βαριέσαι στην τάξη, γράφεις ποιήματα...". Κι αλήθειά τα κάνω όλα αυτά... Και δεν θα είμαι ποτέ ξανά δεκάξι. Ούτε δεκαεφτά.
Ξέρεις γαμώτο ο κόσμος δεν μου αρέσει έτσι όπως είναι. Αλλά δεν μου αρέσει να είμαι χαμένη και μόνο να ονειρεύομαι. Κι ας το κάνω αυτό συνεχώς. Λέω να αρχίσω κάτι άλλο. Να πραγματοποιώ όνειρα. Κι ας είμαι πάρα πολύ στο μαύρο, θέλω στιγμές γαλάζιες, λευκές, πορτοκαλί, με μουσική, με λέξεις, με χαμόγελο, με τη Σταματία γιατί είναι χύμα και την γουστάρω, με την Λία γιατί θέλω να είμαι κοντά της και με εμένα για να γίνω όλα όσα μπορώ...
Κι ήμουν έτοιμη να γράψω το πιο απαισιόδοξα μου... Αλλά είναι η επίδραση απ' την "πριγκιπεσσα" του Μάλαμα και το "γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω" του Αλκίνοου . Κι είναι βάλσαμο η μουσική. Γιατί όσο την ακούω είμαι καλά. Με τον δικό μου τρόπο. Είμαι καλά με βουρκωμένα μάτια και με χαμόγελο. Και με τα δυο μαζί. Ξέρω σε λίγο που θα σταματήσουν τα τραγούδια θα αλλάξει η διάθεση μου...

Το μοναχικό σύμπαν μου είναι χαρούμενα καταθλιπτικό, μελαγχολικά χαμογελαστό, ρεαλιστικά ονειροπαρμένο κι έχει όλες τις αντιθέσεις...
Θέλω ν' αγγίξώ έναν γαλάζιο ουρανό. Όχι σαν το "Θεέ μου τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε" της Μαρίας Νεφέλης του Ελύτη. Δεν το συμπάθησα ποτέ.

Θέλω έναν γαλάζιο ανοιχτόκαρδο κόσμο... Για αρχή...

Δε φοβάμαι κανένα παρά μόνο εμένα
όταν τά 'χω χαμένα και κολλάει η πένα...
Δε φοβάμαι να δω αν είσαι ακόμα μαζί μου
ή πρίν αρχίσω είχες δειλιάσει ψυχή μου...